بریده‌هایی از کتاب کلمات

علف هرز هم قد می‌کشد، یعنی می‌شود بلند شد بدون آن که مفید بود.

برای آن که وجود خود را ضروری احساس کنم، لازم بود کسی اعلام کند که به وجودم نیاز دارد.

به زندگی‌ام از خلال مرگم می‌نگریستم و فقط یک خاطره بسته می‌دیدم که نه چیزی از آن می‌توانست خارج شود و نه چیزی به آن وارد می‌شد

فرض انتزاعی ضرورتم و احساس خام وجودم در کنار هم به جا می‌مانند بی‌آن که متعارض باشند و در هم آمیزند. تمام چیزی که در آن هنگام می‌خواهم گریز است، بازیافتن سرعت بی‌امانی است که مرا با خود خواهد برد. بیهوده است؛ جاذبه درهم می‌شکند. پاهایم خواب رفته، به خود می‌پیچم. درست به موقع ملکوت مأموریت جدیدی بر عهده‌ام می‌گذارد. به سرعت برمی‌خیزم، مثل تیر حرکت می‌کنم؛ در انتهای معبر برمی‌گردم: چیزی تکان نخورده، چیزی روی نداده، سرخوردگی خود را در لفاف کلمات نهان می‌کنم.

هیچ چیز بهتر از بچه درست کردن نیست؛ اما بچه داشتن، واقعا ظلم است!

مردن کافی نیست، باید به موقع مرد.

برای علاقه‌مان عیوبی می‌تراشیدیم تا شادی برطرف کردنشان را به خود عطا کنیم

از نظر من، آنان نمرده بودند، منظورم این است که کاملاً نمرده بودند، به کتاب استحاله یافته بودند.

آیا این خواندن بود؟ نه، مردن از فرط وجد بود.

در خدای متداولی که ایمان به او را به من تعلیم دادند، خدایی را که روحم چشم براهش بود، بازنشناختم، به خالق نیاز داشتم، کارفرمایی بزرگ به من دادند

برای آن که وجود خود را ضروری احساس کنم، لازم بود کسی اعلام کند که به وجودم نیاز دارد.