بریده‌هایی از کتاب زمستان بلاتکلیف ما

معماست... همان‌قدر معما که کوری کتابِ کور دیگر را بخواند   و بینایان از دیدن خط آن عاجز باشند.

من این‌سوی پنجره‌ام، می‌بینم برف سبکی در آن اتاق می‌بارد... در اتاق پهلویی خبرهاست صدای‌شان در خفا پخش می‌شود خوش‌مشرب‌ها، دور کرسی، با آجیل زمستان غل‌غل کتری، بخاری علاءالدین، قوری چای سیلان و حکایتِ فراموشی‌ناپذیر

برفِ درشت می‌بارد این فاصله‌ی کوتاه اگر پیمودنی بود به جمع بزرگ خانواده می‌رسیدم... هنوز هم کنار پنجره می‌مانم اتاق پهلویی گرم‌ و گیراست، می‌دانم پدربزرگ‌ها، خانم‌بزرگِ تهران، با موی حنابسته بابا و عمه‌توران، مادر چله‌گُلی و خندان همه جوان‌تر از من، چه‌قدر هم جوان کافی است به آن اتاق سرک بکشم کنارشان بنشینم بی‌حرف

و چشم می‌اندازم پی مسافرِ کُت‌قرمز در ایستگاه قطاری دراز که یادم نیست (و در اتاق کناری کسی خفته بود که دوستم می‌داشت) و می‌روم به‌ جست‌وجوی گیشه‌ای که در آن برنامه‌ی سفر بفروشند

اگر به چشمِ عیان ابرها بیشتر به‌ شکل حریرند، در آسمان، فراز سرِ ما، بازار سنگ‌ریزه‌هاست و پیرمردِ ابرْ‌نما که هیچ ذوق ندارد بی‌اعتنا پشت می‌کند به دختری که در پارک واژگون عریان می‌شود، یعنی که پیرمرد وسواسی ندارد که ممکن است ببارد این آسمان، که احتمالاً از سنگ‌ریزه‌ی باران پُر است!

چه رگباری! که می‌ترسم به صندوق پُست رخنه کند. بارشِ بی‌حواس نشانی برکه‌ها را محو کرده. سرنوشتِ نامه چه خواهد شد! آیین عاشقان قدیمی یک قطره اشک بود و کمی عطر، اما نه آن‌که نامه را با آسمان بنویسند. پیغام از سیم‌ها و مفتول‌ها ایمن نیست. آیا به پست اعتماد کنم؟ وقتی ‌که یک نفر به‌نجوا گفت: با من وداع کن به ‌امید ندیدنم! با این‌همه برای تو ای دلبند این مومیایی را کادوپیچ می‌کنم. اگر نمی‌خندد ببخش، عروسک نیست.

تنها کسی که خواب نمی‌بیند چشمان بی‌خیال بهار است همراه من... که به‌زودی لباس پاییز می‌پوشم و رنگ آن به موهایم می‌آید.