بریده‌هایی از کتاب این شفا برسد به دست مجروح‌ترین رویاها

آدم‌های کتابْ خوانده هم دروغ می‌گويند

اجازه ندهيد عده‌ای به نام خداوند آستينِ آسمان را در خونِ کبوتران بشويند!

اگر عشق آخرين بهانه بی دليلِ ما نيست پس آمده‌ايم اينجا چه خاکی بر سرمان بريزيم ...؟

يا هيچ ميا، يا تمام بيا ...!

من ديگر مجبور نيستم به دروغ به بعضی‌ها بگويم: - حالم خوب است.

ببين چقدر دروغ گفته‌ايد که سنگ هم می‌ترسد مُهرِ نمازتان شود.

آنجا که تويی، حتما هوا روشن است هنوز

واژه‌ها را ورق بزن، شفا، شفا، شفا ... نزديک است. تو هم بگو اين شفا برسد به دستِ مجروح‌ترين روياها

خودتان همين راه را ادامه بدهيد. رؤياها گاهی شبيه آدم‌ها در شهر پراکنده می‌شوند؛

دنيا پُر است از چيزهای خوب چيزهای دلپذير.

مگر بفهمد مويه‌های مادرانِ ما از چه می‌گويند از که می‌گويند از کجا می‌گويند ...

زبان عينِ ظلمت است بی‌شرف، ما بايد در نخستين فرصت به روزنامه‌ها اعلام کنيم رئيس جمهورهای جهان مردمِ فقيری هستند هرگز دزدی نمی‌کنند هرگز فحش نمی‌دهند هرگز حرامی نمی‌خورند گاهی اوقات شعر هم می‌گويند و مردم آن‌ها را به جای ما اشتباه می‌گيرند

من قصه‌ها دارم از اين بی‌راهه، که با نوميدانِ خسته‌اش بسيار گريسته‌ام. همين است که من هرگز از شما نبوده‌ام.

من ديگر مجبور نيستم به دروغ به بعضی‌ها بگويم: - حالم خوب است.

هر وقت مثلِ مادرم دعايت می‌کنم می‌شنوم دريا آهسته با خودش می‌گويد: - آمين ...!

آنجا که تويی، حتما هوا روشن است هنوز

سربازانِ ظلمتِ عُظما آمدند ماه را لنگان لنگان به مَسْلَخ تاريکی بردند اما انگار نه انگار، آسمان اصلاً به روی خود نياورد.   فردا صبح شد خورشيد ... خسته خسته بالا آمد بگويی نگويی انگار گريه کرده بود داشت زير لب می‌گفت: به خدا من مسئولِ بی‌چراغیِ شبِ نبوده‌ام هرگز!

اگر عشق آخرين بهانه بی دليلِ ما نيست پس آمده‌ايم اينجا چه خاکی بر سرمان بريزيم ...؟

وقتی واقعا نمی‌شود، حتما نمی‌شود که ... نمی‌شود!

من برای همين آمده‌ام تا عين از حروفِ الفباء بگذرد به عشق تو تا شين از تولدِ نوشتن بگذرد به عشق تو تا قاف از قوسِ آسمان بگذرد به عشق تو هی دخترِ دلنشينِ حَوّاها!

کاش اين سيگارِ لعنتی را ترک نمی‌کردم، به کارم می‌آمد همين اوقاتِ بی‌شرف!

به شما می‌گويم: او که منتظر است تا از اندوهِ ديگران ... به شادی اندر شود، به شقاوت اندر خواهد شد.

زندانی مُرده وُ زندانبان همچنان باقی است. زندانی مُرده وُ زندان همچنان باقی است.   بشر موجودِ بی‌کاری‌ست. باور کن ...!

همين‌جا همين الآن وسطِ همين واژه‌ها من بُريده‌ام ...

هی مادينه هم خويش من، پيشِ من نه کم از تمام، يا هيچ ميا، يا تمام بيا ...!

می‌خواهم بروم زيرِ پوستِ پروانه پناه بگيرم، به نور ... چه ربطی دارد!

پيشِ من نه کم از تمام، يا هيچ ميا، يا تمام بيا ...!

نه ماهی ... آب را به دريا نشان خواهد داد نه من تو را به تنهايیِ آدمی!

دنيا ... تا چشم کار می‌کند ديوار است درنده است درد است.

من هم آدمم، من اين تاريکی را تهديد می‌کنم: هر چه زودتر اگر صبح نشود، من همه چيز را می‌گذارم می‌روم جايی دور ...!