بریده‌هایی از کتاب پیاده آمده بودم

به ملت مسلمان ایران غروب در نفس گرم جاده خواهم رفت پیاده آمده بودم، پیاده خواهم رفت طلسم غربتم امشب شکسته خواهد شد و سفره‌ای که تهی بود، بسته خواهد شد و در حوالی شب‌های عید، همسایه صدای گریه نخواهی شنید، همسایه همان غریبه که قلک نداشت خواهد رفت

کجا می‌روی؟ ای مسافر! درنگی ببر با خودت پارهٔ دیگرت را

ما ز تبعیدیان بهشتیم پشت پا خوردهٔ سرنوشتیم

صحبت از دشنه‌های شبگرد است صحبت از امتداد یک درد است فصل، فصل کشندهٔ زخم است خنده گر هست، خندهٔ زخم است هرچه بر باد می‌شود، برگی است هرچه بر شانه می‌رود، مرگی است

زهر باد آن آب کز دست شما نوشد کس

لحظه‌ای دست از سرم بردار آه ای اشک! راحتم بگذار...

سپاه خصم، ندانم شمارشان چند است سر شمار ندارم، که دست من بند است پس از مقابله وقتی که گاه رفتن بود ز تیغ خویش بپرسم که چند گردن بود

خسته منشین که حدیبیه حنینی دارد عاقبت صلح حسن جنگ حسینی دارد

یا ایهاالخلوص! دو دستم به دامنت کاری بکن، که رابطه‌ام با خدا کم است

خسته بر جاده‌هایی خیالی می‌روم با عصایی خیالی می‌روم با عصایی خیالی در پی ردّپایی خیالی سجده فرسودهٔ بی‌تمیزی می‌پرستم خدایی خیالی اعتذار، اعتذاری دروغین ربنا، ربنایی خیالی ما و بار گناهی حقیقی ما و دست دعایی خیالی باز هم انحصار قوافی باز هم تنگنایی خیالی

عنان مبند، که باید عنان‌گسسته رویم

از سرم دست برنمی‌داری آه ای غم! چه مردم‌آزاری

مگو، ز صبح، که این قوم جاودان‌خواب اند مگو، ز بحر، که الفت‌پرست مرداب اند

آه از آن پیکار کز هیبت دشمن ما را طبل و سرنا و رجز بود و هماورد نبود

بهشت اگر به شفاعت رسد، نخواهم رفت به زور گریه و طاعت رسد، نخواهم رفت بدون کشته شدن، سرنوشت بیهوده است شهید اگر نتوان شد، بهشت بیهوده است شکست عبدود است آنچه طاعت است مرا و کندن درِ خیبر شفاعت است مرا

رنج اگر هست، نه از جاده، که از ماندن‌هاست ورنه سرباخته را زحمت سردرد نبود

مریز آبروی سرازیر ما را به ما بازده نان و انجیر ما را... خدایا! اگر دست‌بند تجمل نمی‌بست دست کمان‌گیر ما را کسی تا قیامت نمی‌کرد پیدا از آن گوشهٔ کهکشان، تیر ما را ولی خسته بودیم و یاران هم‌دل به نانی گرفتند شمشیر ما را ولی خسته بودیم و می‌برد توفان تمام شکوه اساطیر ما را... طلا را که مس کرد، دیگر ندانم چه خاصیتی بود اکسیر ما را

غم لگدمال کرده است مرا

سینه‌ها از نشاط محروم‌اند آرزوها به مرگ محکوم‌اند ناله‌ها نارسا و تنهایند گویی از قعر چاه می‌آیند

فصل، فصل کشندهٔ زخم است خنده گر هست، خندهٔ زخم است

گفت: ره خون جگر می‌دهد امشب همه را آب در کاسهٔ سر می‌دهد امشب همه را

ما یقین داریم آن سوی افق مردی هست مرد اگر هست، بدانید که ناوردی هست ما نه مرداب، که جوییم، بیا برگردیم و نمک‌خوردهٔ اوییم، بیا برگردیم

و ابر، ابر نبود آسمان کپک‌زده بود