بریده‌هایی از کتاب پیاده آمده بودم

به ملت مسلمان ایران غروب در نفس گرم جاده خواهم رفت پیاده آمده بودم، پیاده خواهم رفت طلسم غربتم امشب شکسته خواهد شد و سفره‌ای که تهی بود، بسته خواهد شد و در حوالی شب‌های عید، همسایه صدای گریه نخواهی شنید، همسایه همان غریبه که قلک نداشت خواهد رفت

کجا می‌روی؟ ای مسافر! درنگی ببر با خودت پارهٔ دیگرت را

ما ز تبعیدیان بهشتیم پشت پا خوردهٔ سرنوشتیم

دل مبندید که صد فتنه در این پنهان است این همان قصهٔ اسلام ابوسفیان است مثل بیمار که صد بار تب و نوبه کند دم‌به‌دم توبه کند، بشکند و توبه کند کفر کفر است، اگر مسجد اگر قرآن است خصم خصم است، اگر بوذر اگر سلمان است پای این طایفه جز در پی شیطان فلج است قبله کج نیست، نمازی که نخواندند کج است

زهر باد آن آب کز دست شما نوشد کس

صحبت از دشنه‌های شبگرد است صحبت از امتداد یک درد است فصل، فصل کشندهٔ زخم است خنده گر هست، خندهٔ زخم است هرچه بر باد می‌شود، برگی است هرچه بر شانه می‌رود، مرگی است

لحظه‌ای دست از سرم بردار آه ای اشک! راحتم بگذار...

هر درختی در آن خاک، دار است هرچه سنگ است، لوح مزار است

از سرم دست برنمی‌داری آه ای غم! چه مردم‌آزاری

عنان مبند، که باید عنان‌گسسته رویم

خسته بر جاده‌هایی خیالی می‌روم با عصایی خیالی می‌روم با عصایی خیالی در پی ردّپایی خیالی سجده فرسودهٔ بی‌تمیزی می‌پرستم خدایی خیالی اعتذار، اعتذاری دروغین ربنا، ربنایی خیالی ما و بار گناهی حقیقی ما و دست دعایی خیالی باز هم انحصار قوافی باز هم تنگنایی خیالی

یا ایهاالخلوص! دو دستم به دامنت کاری بکن، که رابطه‌ام با خدا کم است

سرفرازی نه متاعی است که ارزان برسد سحر آن نیست که با بانگ خروسان برسد سحر آن است که بیدار شود اقیانوس سحر آن است که خورشید بگوید، نه خروس

خسته منشین که حدیبیه حنینی دارد عاقبت صلح حسن جنگ حسینی دارد

سپاه خصم، ندانم شمارشان چند است سر شمار ندارم، که دست من بند است پس از مقابله وقتی که گاه رفتن بود ز تیغ خویش بپرسم که چند گردن بود

بهشت اگر به شفاعت رسد، نخواهم رفت به زور گریه و طاعت رسد، نخواهم رفت بدون کشته شدن، سرنوشت بیهوده است شهید اگر نتوان شد، بهشت بیهوده است شکست عبدود است آنچه طاعت است مرا و کندن درِ خیبر شفاعت است مرا

خسته منشین که حدیبیه حنینی دارد عاقبت صلح حسن جنگ حسینی دارد دشنه بردار که بر فرق کسان باید کوفت و قفس بر سر صاحب‌قفسان باید کوفت

این سر سلامت است، ولی کاشکی نبود من با سری که بر سر گردن، مخالفم...

الغرض بیشتر از مائده مهمان دیدیم رمه آن‌قدر ندیدیم که چوپان دیدیم شادمان چه نمازند؟ وضو باطل بود آب این جوی، همان از ده بالا گل بود

آه از آن پیکار کز هیبت دشمن ما را طبل و سرنا و رجز بود و هماورد نبود