بریده‌هایی از کتاب بازار خوبان

آدم بی‌کار زیاد فکر می‌کند، در زندان بیشتر.

«گاوی که به کهنه‌خوری عادت کنه پی شخم نمی‌ره

خواب قیلوله‌ی ظهر را

می‌خواستم تا این سفیدی تمام صورتش را نگرفته پشت‌وپسله‌ی زندگی‌اش را بشنوم

ایراد از نگاه اول من است که بیشتر به بیرون آدم‌ها کار دارد تا توشان

می‌گفتم بچگی هر استعدادی داشتم زود می‌باختم، می‌گفت استعداد دو روز است، مثل ماهی از دست آدم می‌سُرد، با تمرین زیاد باید نگه‌اش داشت.

اما پیرمرد بی‌که رو قوز نصیحت باشد یا حتا خوب و بدی آدم‌ها را جدا کند

همیشه هول‌زده است و توهم عقب افتادن از قافله‌ای نامعلوم دارد، قافله‌ای که دارد حقش را می‌خورد و اگر دیر بجنبد قسمت روزگار از کفَش می‌رود. هیچ‌وقت جایی نایستاد تا یک‌بار خود قسمت سراغش بیاید.

همیشه بخشی كه پنهان است مثل رنگ زیر سرآستین یا حتا چهارخانه‌ی آستر توی كت، بیشتر به چشم می‌آید تا چیزی كه انگار زیر برق آفتاب وق می‌زند.

یک اجابت مزاج خوب به درمان تمام دردهای دنیا می‌ارزد

همیشه پا بود، با او می‌شد تمام کارهای نکرده را تمام کرد.

می‌گفتم بچگی هر استعدادی داشتم زود می‌باختم، می‌گفت استعداد دو روز است، مثل ماهی از دست آدم می‌سُرد، با تمرین زیاد باید نگه‌اش داشت.

اصفهانی هم کویر دارد و هم رودخانه، اما چون نه کویرش کویر ناب است، نه رودخانه‌اش مثل شمالی‌ها پُر آب، پس می‌داند ثروت‌مند نیست فقیر هم نیست، این احتیاط و حسابگری از این‌جا می‌آید.