بریده‌هایی از کتاب بازار خوبان

آدم بی‌کار زیاد فکر می‌کند، در زندان بیشتر.

«گاوی که به کهنه‌خوری عادت کنه پی شخم نمی‌ره

می‌گفتم بچگی هر استعدادی داشتم زود می‌باختم، می‌گفت استعداد دو روز است، مثل ماهی از دست آدم می‌سُرد، با تمرین زیاد باید نگه‌اش داشت.

ایراد از نگاه اول من است که بیشتر به بیرون آدم‌ها کار دارد تا توشان

می‌خواستم تا این سفیدی تمام صورتش را نگرفته پشت‌وپسله‌ی زندگی‌اش را بشنوم

خواب قیلوله‌ی ظهر را

اون از شیکمِ ننه بیست‌وپنج درصد موج رو داشت.

کلید مهتابی را پیدا کردم. دو سه چشمک زد و بین روشن شدن و نشدن مردد ماند و انگار صرافتِ کسی باشد که همان‌وقت جایی دور بود و یادم افتاده باشد

احترام مسجد به متولی‌ اس

حتمنی چشمی چشمی را گرفته بود که الان حال و روز من این‌ است

بوی گند از لای پیلی‌های فرخورده‌ی زیر بغل و روی شکم زد بالا.

اصفهانی هم کویر دارد و هم رودخانه، اما چون نه کویرش کویر ناب است، نه رودخانه‌اش مثل شمالی‌ها پُر آب، پس می‌داند ثروت‌مند نیست فقیر هم نیست، این احتیاط و حسابگری از این‌جا می‌آید.

می‌گفتم بچگی هر استعدادی داشتم زود می‌باختم، می‌گفت استعداد دو روز است، مثل ماهی از دست آدم می‌سُرد، با تمرین زیاد باید نگه‌اش داشت.

همیشه پا بود، با او می‌شد تمام کارهای نکرده را تمام کرد.

یک اجابت مزاج خوب به درمان تمام دردهای دنیا می‌ارزد

همیشه بخشی كه پنهان است مثل رنگ زیر سرآستین یا حتا چهارخانه‌ی آستر توی كت، بیشتر به چشم می‌آید تا چیزی كه انگار زیر برق آفتاب وق می‌زند.

همیشه هول‌زده است و توهم عقب افتادن از قافله‌ای نامعلوم دارد، قافله‌ای که دارد حقش را می‌خورد و اگر دیر بجنبد قسمت روزگار از کفَش می‌رود. هیچ‌وقت جایی نایستاد تا یک‌بار خود قسمت سراغش بیاید.

تازه داشتم آدم می‌شدم، می‌فهمیدم آشفته‌بازاری هم هست که عوض دزدی و گرگی، پیاده‌روی، کباب‌حسینی، کاپوچینو داشته باشد. دنیا با یاسمن جای بهتری بود. نشسته‌بودیم کافه‌ای در جلفا، گل‌سینه‌‌ی نمدی‌اش که یک برگ‌ پاییزی کج‌طوری بود به‌ بالاپوش کتان ارتشی‌اش می‌آمد. جز این اضافاتی که همیشه به شال و مانتو و کوله‌اش آویزان می‌کرد چیز اضافه‌تری در وجود داشت که به حرف‌ام می‌آورد.

یاغی‌گری‌های جوانی‌اش را در یک‌آن مرور می‌کرد. سال‌ها قبلِ این‌که برود، شرِ همین میدان نقلی بوده، عوامل‌ و ایادی داشته و حکومت می‌کرده؛ وسط میدان شراب را با غرابه سر می‌کشیده، با عربده‌کشی سامورایی‌های نظام‌آباد را سر جای‌شان می‌نشانده، شب‌ها هم جورکن خمر و قَمر و اسباب مناهی رفقا می‌شده.

دنیادیده‌ نبود، دنیاخورده بود.