بریده‌هایی از کتاب منظومه‌ی بازگشت و اشعار دیگر

چه کسی ما را می‌نویسد چه کسی می‌خواند چه کسی پاک می‌کند.

اتفاقی هستی که نمی‌افتی مگر به دست من و شعرهای من.

اتفاقی هستی که نمی‌افتی مگر به دست من و شعرهای من

ساعت چند بود خدای من آیا ساعت چند بود که مارماهی من به دانش زندگی مبتلا شد

ما چون شهاب رها‌شده‌ای در تاریکی به دنیا می‌آییم و راه افتادن خود را روشن می‌کنیم.

ساعت چند بود خدای من آیا ساعت چند بود که نمی‌دانستیم عمر نه تیک‌تاک عقربه‌ها   تاک‌تاک سرخ خاطره‌هایی است که به صورت من روشنی می‌بخشد.

نمی‌دانم چه اصراری بود که به دنیا بیاییم بعد بگذارد برود طوری که صدایش را حتا نشنویم.

تاریکی ابرت را دوست دارم که در ستایش روشنی می‌باری رودخانه‌هایت که به سنگ‌ریزه و خارهایم سلام می‌کنند.   دریایت را دوست دارم که فقط برای غرق کردن من آفریدی.

عشق از خود گریختن و در خود ریختن و شکل اول آشنایی   با شکل‌های دیگر زندگی بود

ما بچه‌ها که نمی‌دانستیم خون پیراهن سربازان واقعی است و گلوله‌ی مشقی ربطی به درس شبانه‌ی ما ندارد.

صدای مادر را (بی‌آن‌که لب از لب بگشاید) (او همیشه بی‌سخن از رنج‌ها حرف می‌زد)

عشق از خود گریختن و در خود ریختن و شکل اول آشنایی   با شکل‌های دیگر زندگی بود

چه کسی ما را می‌نویسد چه کسی می‌خواند چه کسی پاک می‌کند.

ما چون شهاب رها‌شده‌ای در تاریکی به دنیا می‌آییم و راه افتادن خود را روشن می‌کنیم.