بریده‌هایی از کتاب آن‌گوشه‌ی دنج سمت چپ

خوب،‌ این‌جا جای واقعاً عجیبی است. هم برای من، هم برای ملیحه. البته خیلی راحت‌تریم. آزادتر. خیلی هم آزادتر. آن‌قدر که حسابش را بکن الان ملیحه یک ماهی است با یک جوان مصری که با هم آشنا شده بودند رفته و از او هیچ خبری ندارم. می‌دانی! همزبانی چیز غریبی است. حتا این‌جا هم پایهٔ آشنایی می‌شود. تعصب! کلمهٔ خنده‌داری است. شاید باورت نشود ولی دیگر هیچ درکی یا حسی از این کلمه ندارم. انگار از وقتی آمده‌ایم این‌جا همهٔ چیزهایی را که باعث ایجاد چنین حس‌هایی می‌شد از دست داده‌ام. خشم،‌ خوشحالی، نگرانی،‌ حسِ مالکیت،‌ حیا،‌ غیرت و خیلی چیزهای دیگر. چه‌قدر آدمی می‌تواند لطیف و شفاف باشد. اگرچه اندوه را هنوز با خود دارم. گاهی با تمام وجود حسش می‌کنم. دقیقاً مثل فکر بازگشت از سفر،‌ در ابتدای رفتن به سفری دل‌انگیز. این‌که بالاخره این نیز بگذرد. اندوهِ شیرین. زبانم باز شده و بسیار روان حرف می‌زنم.

گاهی این را که برای دوست داشتن هم باید تلاش کرد، نمی‌فهمم. تلاش‌های یک‌طرفه. این‌که دوست داشتن به شکل ناگهانی و غیرقابل کنترلی در یک‌طرف رشد کند، بزرگ شود و دیگری اصلاً بی‌خبر باشد یا بی‌تفاوت. رنجی که باعث رشد خود به‌خودی یک‌طرف و کوچک شدن بی‌دلیل طرف مقابل می‌شود.

هر حکایت دارد آغازی و انجامی،‌ جز حدیثِ رنجِ انسان،‌ غربتِ انسان آه! گویی هرگز این غمگین حکایت را هر چها باشد،‌ نهایت نیست. اخوان