بریده‌هایی از کتاب شازده حمام (جلد سوم)

در اکثر کشورهای جهان سوم درست وقتی جامعه دارد فقیر می‌شود روسا می‌خواهند سیاست افزایش جمعیت پیشه کنند.

فرهنگ با شلاق درست نمی‌شود. فرهنگ با پول و تکنولوژی هم درست نمی‌شود. فرهنگ با فرهنگ درست می‌شود، بهمین خاطر هم دیر درست می‌شود.

جامعه فقیر در شرایط بد، فاحشه و مرد خودفروش هم صادر می‌کند.

شوکت خانم در تمام عمرش معتقد بود و هست که، کارگر جماعت باید گرسنه بماند. حق رشد ندارد. کارگر باید نوکر بماند. حق خرید خانه، ماشین و وسایل زندگی را ندارد.

اگر دیکتاتورها بخش مهمی از پول‌هایی که خرج پلیس می‌کنند خرج نهادهای اجتماعی می‌کردند، ممالکشان آبادتر و خودشان عاقبت بخیرتر بودند.

مادرم می‌گوید پدرت عر. ق نمی‌خورد، کنیاک و ویسکی می‌خورد. یعنی می‌گوید حالا که می‌خواهی بنویسی پدرت مشروب می‌خورد، نوع گرانش را بنویس. فکر می‌کنم او حتی توی مشروب خوردن هم می‌خواهد پز بدهد.

نمونهٔ کامل یک حاجی بازاری یزدی بود. تاجر و کاسب به تمام معنا. پولش حساب و کتاب داشت. معامله می‌کرد و سر موعد پول را می‌گرفت. طرف اگر پول را سر موعد نمی‌داد، روز شمار باید نزول می‌داد. فکر نکنید این بانک‌ها که حالا روز شمار سود می‌دهند و سود می‌گیرند کار جدیدی می‌کنند. هزار سال است در بازارهای ما همین کار انجام می‌شود.

معلوم شد که زن‌ها سلحشورتر از مردان هستند. زنان این مملکت البته اگر مغزشویی نشده باشند از هر قشری که باشند، شیرزن هستند.

زندگی هم همین است. پر است از سگ‌هایی که تو را همراهی می‌کنند. اگر فرار کنی نابودت می‌کنند. اگر بایستی و به هر سگی سنگی بزنی هرگز به مقصد نمی‌رسی.

مهربانی و صفا می‌تواند با بی‌زبانی هم احساس شود.

آخر یکی از ویژگی‌های مردم شهر ما مثل مردم همه کشورها پز دادن است. ویژگی که روز به روز دارد گسترده‌تر می‌شود. مردم خود را قرض‌دار، وام‌دار، قسط‌دار می‌کنند چون می‌خواهند پز بدهند.

وقتی جامعه در حال پویایی است یک آدم اضافی یعنی یک بازوی کار. یعنی یک مغز سازنده و مدیر. وقتی فقر همه جا را گرفته است آدم اضافی یعنی دهان اضافی. یعنی فقر مضاعف. در اکثر کشورهای جهان سوم درست وقتی جامعه دارد فقیر می‌شود روسا می‌خواهند سیاست افزایش جمعیت پیشه کنند.

همه در امور خود سانسور شده‌ایم. یکی در گفتن یکی در نوشتن، یکی در خوردن، یکی در دیدن، یکی در شنیدن، یکی در پوشیدن و یکی در همه چیز.

آموزش و پرورش به دیکته که جنبه دیکتاتوری و اجبار دارد، صد بار بیشتر از انشاء که ذوق و استعداد را در دانش‌آموزان پرورش می‌دهد، اهمیت می‌داد و می‌دهد. به همین خاطر فارغ التحصیلان اکثراً غلط املایی ندارند. اما بسیاری از آن‌ها نمی‌توانند چند سطر نامه بنویسند.

در مملکت ما مدرنیته و قانون‌گرایی و شهری‌گرایی و دموکراسی تا عملی شود خیلی کار دارد. اصلاً معلوم نیست ما کی شهروند شویم. ۱۰۷ سال است مجلس داریم. همیشه یکی دو ماه مانده به انتخابات مجلس همه شهروند، مردم عزیز، مردم شجاع و سلحشور و باهوش می‌شویم. درست فردای انتخابات اکثر نماینده‌ها ما را فراموش می‌کنند. تقریباً سه سال و هشت ماه در فراموشی می‌مانیم. درست ۴ ماه مانده به انتخابات بعدی دوباره مردم خوب و سلحشور می‌شویم.

اول خیابان مسجد جامع پیرزنی یهودی روی زمین نشسته بود و کیسه می‌فروخت. حدود ۸۰ سال داشت. از او پرسیدم این کیسه از جنس کیسه‌های قدیمی است؟ گفت نه نه، چه چیز قدیمی وجود دارد که کیسه حمام قدیمی وجود داشته باشد؟ گفتم من از آن کیسه‌ها می‌خواهم. گفت این کیسه جنسش خوب نیست. می‌خواهی بخر می‌خواهی نخر. کیسه را خریدم دو برابر هم به او پول دادم. به صداقت او پول دادم نه به کیسه.

آن‌ها که در واشتنگتن می‌نشینند و مسائل را تفسیر می‌کنند می‌دانند که در عصر «آریا مهر»‌ در ایران بخصوص بلوچستان برده‌داری بوده است؟ در سال ۱۳۹۰ من به همراه همسرم خانم دکتر فاطمه وثوقی و فربد پاپلی از محله غلام‌های سابق در چابهار دیدن کردم. محله‌ای که هنوز (۱۳۹۰) بوی فقر مشام را می‌سوزاند. من در پیشین، قصر قندو نیک شهر وده‌ها روستای بلوچستان از الونک‌های بردگان زر خرید بازدید کردم. بردگان زر خریدی که به کمک درآمد از کار در عمان و مسقط خود را بازخرید کردند. بردگانی که با کمک خیرین خود را بازخریدند. بردگانی که با انقلاب دیگر جواب ارباب‌ها را ندادند.

دکتر امین علیزاده استاد برجسته آب و آبیاری کشور که جزو مفاخر ایران است می‌گوید حالا علم را به بچه‌ها تزریق یا شیاف می‌کنند. البته آمپول آن پول است.

در جامعه عشایری ما زن‌ها نقش مهمی در تولید دارند. زن‌های عشایر آزادتر از زن‌های روستایی هستند. جامعه عشایری زن سالارتر از جامعه روستایی است. آیا ریشه این امر بر می‌گردد به نقش تولیدی زنان یا به مساله‌ای دیگر؟ هر کجا زن‌ها در امور تولیدی نقش دارند آزادترند. در شمال کشور هم که زن‌ها در مزارع و بازارهای روز کار می‌کنند آزادتر از جاهای دیگر بودند. در شهر ما هم زن‌ها کار می‌کردند. کار شعربافی و پارچه بافی ولی آزاد نبودند. کشوری که زن‌هایش در اجتماع فعال نباشند به آزادی نمی‌رسند.

از بچه‌ها پرسیدم اگر شماها نبودید سگ‌ها با من چه می‌کردند؟ گفتند اگر همان جا که بودی می‌نشستی دورت جمع می‌شدند و صدا می‌کردند تا چوپان یا باجو بیاید. اگر فرار می‌کردی تکه پاره‌ات می‌کردند. جلو سگ نباید فرار کنی. توی زندگی هم همین طور است. اگر جلو بعضی‌ها محکم ایستادی فقط هارت و پورت می‌کنند. اگر کوتاه آمدی و فرار کردی نابودت می‌کنند

اینطور نیست که فقط یزدی‌ها بگویند شهر ما از همه شهرهای دنیا بهتر است. مشهدی‌ها هم همین حرف را می‌زنند. کاشانی‌ها، شیرازی‌ها، کازرونی‌ها، رشتی‌ها، همه همین حرف را می‌زنند. همه دارالمومنین، دارالعباده، دارالسیاده، دارال... هستند.

مگر کسی می‌تواند به سادگی آنچه را که در بچگی به او القاء کرده‌اند، عوض کند؟ همه زندانی فرهنگ خویشیم.

۱۰۷ سال است مجلس داریم. همیشه یکی دو ماه مانده به انتخابات مجلس همه شهروند، مردم عزیز، مردم شجاع و سلحشور و باهوش می‌شویم. درست فردای انتخابات اکثر نماینده‌ها ما را فراموش می‌کنند. تقریباً سه سال و هشت ماه در فراموشی می‌مانیم. درست ۴ ماه مانده به انتخابات بعدی دوباره مردم خوب و سلحشور می‌شویم.

در آن زمان در بسیاری از دهات ساختمانی بود که خیرات یا مهمان‌خانه نام داشت. وقفیاتی بود جهت پذیرایی مهمان. هر خانوار روستایی هر ساله مقداری جنس و پول به کدخدا می‌داد. بخشی از سهم کدخدا جهت پذیرایی مهمان در خانه کدخدا بود. یعنی مهمان که وارد ده می‌شد به خانه کدخدا می‌رفت ولی مهمان همه ده بود.

بزرگ‌ترین تحول در طول تاریخشان یعنی فروپاشی سیستم ایلی در راه بود. چند سال بعد صدا بلند شد که مرتع ملی است و خان‌ها هیچ‌کاره‌اند. یعنی رابطه چندهزار ساله ایلی به هم ریخت. این اساس تحول و دگرگونی زندگی ایلی ایران بود. مرتع ملی است و خان هیچ‌کاره است. عده‌ای فریاد برآوردند که خان مرد. شاه هم آن‌ها را پشتیبانی می‌کرد که بگویند خان مرد. همان مردم درست ۱۷ سال بعد صدا برآوردند که مرگ بر شاه.

حاکمان تهران‌نشین باد در غب‌غب انداخته بودند. سه سال بعد اسدالله علم گفت ما باید جشن‌های شاهنشاهی را برگزار کنیم. حتی اگر لحاف خودمان را هم بفروشیم، باید جشن‌ها را برگزار کنیم. کاش آن‌ها سرزده به دهات و مله‌های عشایری می‌رفتند. آن وقت شاید می‌فهمیدند که باید لحافشان را بفروشند و برای این مردم کاری بکنند. اگر کرده بودند شاید خودشان هم به نوعی حفظ می‌شدند. شاید آبرومندانه‌تر می‌رفتند. غرور و تکبر حاکمان و چاپلوسی اطرافیان اوضاع را دگرگون می‌کند. شاه به فانتوم‌هایش می‌نازید. حاکمان شوروی به موشک‌هایی که هوا می‌کردند، قذافی و صدام به ارتش. ارتش واقعی همین مردم فقیر هستند

من در اکثر گروه‌های دانشگاهی جز داروینیسم اجتماعی درس تنازع بقا، درس حسادت و فرهنگ منحط، چیز دیگری نیاموختم.

دانشگاه‌های ما درس علم می‌دهند اما درس اخلاق خیر.

در اکثر گروه‌های آموزشی دانشگاهی در پس این پرده علم، فرهنگ ننگین سرمایه‌داری بی‌حساب و کتاب حسادت و کینه نهفته است.

بداند. اگر مردی توانست مدت‌ها در محیط کاری با زنی کار کند و فقط با او رابطه کاری، علمی، رابطه تجاری، رابطه فرهنگی، رابطه اجتماعی و اقتصادی داشته باشد و به او نگاه سکسی نداشته باشد، به کمال رسیده است.