بریده‌هایی از کتاب می‌میرم به جرم آنکه هنوز زنده بودم

می‌میرم به جرم آن‌که هنوز زنده بودم.

سخت است آدم‌برفی سخت است روشنایی روز را دوست داری دل‌دل می‌کنی نکند بیاید.

ژرفاژرف و سرد است دریا چگونه نمی‌ترسد از خود در این تاریکی.

تنهایم ـ فرماندهی که لشگر خود را گم کرده است بر کرانهٔ تاریک تاریک که بوی شغال می‌دهد.

خسته نمی‌شود این سکوت از این‌همه دم فرو بستن؟

بخت یار شما بود کرم‌ها! چکه نور گم‌شده‌ای بر زمین ریخت و با دُم‌تان درآمیخت و این‌گونه که اکنون می‌بینم شب‌تاب نام گرامی‌تان است.

می‌میرم به جرم آن‌که هنوز زنده بودم.

از گلی که نچیده‌ام عطری به سرانگشتم نیست خاری در دل است.

اندوهش چنان است که هر قطره اشکش به دریاچه بدل خواهد شد من همخانهٔ خود سیل را خوب می‌شناسم.

انبوه‌انبوه تاریکی لشگری از برف ـ چه فایده صدای‌شان که به جایی نمی‌رسد.

از گلی که نچیده‌ام عطری به سرانگشتم نیست خاری در دل است.

می‌میرم به جرم آن‌که هنوز زنده بودم.

شعر صبحانهٔ زندگی است ناهار گرسنهٔ عاشقی که در صف رویاها مُنتظر بود شام آخر شادی‌ها وقتی که یهودا در ستایش عیسا می‌نوشت.

ای شن تکرار همین چیزهاست زندگی که تو رسم می‌کنی تکرار همین قصه‌هاست. قصه که تمام می‌شود آدم‌ها به کجا می‌روند.

از گلی که نچیده‌ام عطری به سرانگشتم نیست خاری در دل است.

آرام باش باد بهاری آرام باش ببینم که چه می‌شود کرد.

دکان‌ها همان‌اند دغدغه‌ها همان رهگذران همان‌اند که نمی‌شناسم زیبایی امروز از کجا می‌آید شمس من!

اندوهش چنان است که هر قطره اشکش به دریاچه بدل خواهد شد من همخانهٔ خود سیل را خوب می‌شناسم.

رود از چه سخن می‌گوید او که به پای خود دست‌افشان به جانب تبعید می‌رود.

ابر با تمام پیکر خود حرف می‌زند باد با خط بریلش بر گل‌ها ما با واژه سخن می‌گوییم تا پنهان کنیم حرف را در سایهٔ لبخندمان.

صبح قطرهٔ نوری است که نشت می‌کند عصر باد و هوا پاکش می‌کنند.

دریا بقچه‌ای است که هوا زیر بغل می‌زند و به آفتاب می‌سپارد تا ما فراموش کرده و ابرش بنامیم.

دریا بقچه‌ای است که هوا زیر بغل می‌زند و به آفتاب می‌سپارد تا ما فراموش کرده و ابرش بنامیم.

به باران‌ها چه کسی یاد می‌دهد موسم پاییز طوری ببارد که هیچ گلی از خانهٔ خود بیرون نیاید.

سنجاقکی که از صدای تو شکل می‌گیرد بر خاک تری می‌نشیند که شعرم از آن می‌روید صدایم کن.

سخت است آدم‌برفی سخت است روشنایی روز را دوست داری دل‌دل می‌کنی نکند بیاید.

چشم می‌مالد، به خود می‌نگرد ـ همان گل سرخ است با شبنم‌ها، پشه‌ها. نه پری که به جانب آسمان پر گیرد نه هرزه‌علف نام اوست تا هر سویی که دلش می‌خواهد سر کشد گل سرخی زیباست، زیباست که می‌ترسد از شاخه جدایش کنند.

سگ‌ماهی ـ نامی عجیب‌تر از این نشنیدم سگ‌ها چگونه حمله نمی‌برند به بخش ماهی‌شان در وقت گرسنگی.

از کجا آمده بود کجا رفت روزنامه‌ها و خیابان‌ها را به‌هم ریخت و کسی او را ندید موجودی که نام دیگر او باد بود.

ژرفاژرف و سرد است دریا چگونه نمی‌ترسد از خود در این تاریکی.