بریده‌هایی از کتاب می‌میرم به جرم آنکه هنوز زنده بودم

می‌میرم به جرم آن‌که هنوز زنده بودم.

سخت است آدم‌برفی سخت است روشنایی روز را دوست داری دل‌دل می‌کنی نکند بیاید.

ژرفاژرف و سرد است دریا چگونه نمی‌ترسد از خود در این تاریکی.

تنهایم ـ فرماندهی که لشگر خود را گم کرده است بر کرانهٔ تاریک تاریک که بوی شغال می‌دهد.

خسته نمی‌شود این سکوت از این‌همه دم فرو بستن؟

از گلی که نچیده‌ام عطری به سرانگشتم نیست خاری در دل است.

بخت یار شما بود کرم‌ها! چکه نور گم‌شده‌ای بر زمین ریخت و با دُم‌تان درآمیخت و این‌گونه که اکنون می‌بینم شب‌تاب نام گرامی‌تان است.

می‌میرم به جرم آن‌که هنوز زنده بودم.

قصه که تمام می‌شود آدم‌ها به کجا می‌روند.

اندوهش چنان است که هر قطره اشکش به دریاچه بدل خواهد شد من همخانهٔ خود سیل را خوب می‌شناسم.

از گلی که نچیده‌ام عطری به سرانگشتم نیست خاری در دل است.

انبوه‌انبوه تاریکی لشگری از برف ـ چه فایده صدای‌شان که به جایی نمی‌رسد.

از گلی که نچیده‌ام عطری به سرانگشتم نیست خاری در دل است.

قصه که تمام می‌شود آدم‌ها به کجا می‌روند.

می‌میرم به جرم آن‌که هنوز زنده بودم.

شعر صبحانهٔ زندگی است ناهار گرسنهٔ عاشقی که در صف رویاها مُنتظر بود شام آخر شادی‌ها وقتی که یهودا در ستایش عیسا می‌نوشت.

سنجاقکی که از صدای تو شکل می‌گیرد بر خاک تری می‌نشیند که شعرم از آن می‌روید صدایم کن.

ای شن تکرار همین چیزهاست زندگی که تو رسم می‌کنی تکرار همین قصه‌هاست. قصه که تمام می‌شود آدم‌ها به کجا می‌روند.

آرام باش باد بهاری آرام باش ببینم که چه می‌شود کرد.

دکان‌ها همان‌اند دغدغه‌ها همان رهگذران همان‌اند که نمی‌شناسم زیبایی امروز از کجا می‌آید شمس من!

ژرفاژرف و سرد است دریا چگونه نمی‌ترسد از خود در این تاریکی.

از گلی که نچیده‌ام عطری به سرانگشتم نیست خاری در دل است.

اندوهش چنان است که هر قطره اشکش به دریاچه بدل خواهد شد من همخانهٔ خود سیل را خوب می‌شناسم.

می‌میرم به جرم آن‌که هنوز زنده بودم.

رود از چه سخن می‌گوید او که به پای خود دست‌افشان به جانب تبعید می‌رود.

ابر با تمام پیکر خود حرف می‌زند باد با خط بریلش بر گل‌ها ما با واژه سخن می‌گوییم تا پنهان کنیم حرف را در سایهٔ لبخندمان.

صبح قطرهٔ نوری است که نشت می‌کند عصر باد و هوا پاکش می‌کنند.

دریا بقچه‌ای است که هوا زیر بغل می‌زند و به آفتاب می‌سپارد تا ما فراموش کرده و ابرش بنامیم.

دریا بقچه‌ای است که هوا زیر بغل می‌زند و به آفتاب می‌سپارد تا ما فراموش کرده و ابرش بنامیم.

به باران‌ها چه کسی یاد می‌دهد موسم پاییز طوری ببارد که هیچ گلی از خانهٔ خود بیرون نیاید.