بریده‌هایی از کتاب غروب‌ پروانه

انسان از چیزهای کوچک، ساده و معمولی می‌تواند خوشبختی‌های بزرگی بسازد.

عشق همهٔ مردان عادی را به هنرمند تبدیل می‌کند...

مصیبت است که انسان کتاب‌ها را بخواند و از آن‌ها برداشت نادرست داشته باشد.

دوست من، مصیبت آن است که تو عشق را چون ظرافت می‌بینی، اما عشق جنگ است. عشق مثل همهٔ جنگ‌های دیگر بالا و پایین دارد، بازنده و برنده در آن هست. عشق جنگ است، جنگ با همهٔ دنیا.

سخت‌ترین تصمیم در زندگی انسان، انتخاب کتابی است برای خواندن.

«باید دائم در سفر باشیم، ماندن در یک جا زندگی و روح و عشق را می‌کشد.»

حس کردم لحظه‌های حقیقی عبادت من آن لحظاتی است که شب‌ها دیروقت به دنیا و زیبایی و آفریدن و رازهای انسان فکر می‌کنم. اما همیشه بین خدایی که پیچیدگی‌های هستی را به هم وصل کرده و متنوع بودن را آفریده و کنار هم گذاشته است، با خدایی که مجازاتی خون‌آلود برای آرزوهای کوچک و سادهٔ انسان مهیا می‌کند، سردرگم و آشفته می‌شدم.

انسان فقط با اعتقاد زندگی نمی‌کند، همان‌طور که نمی‌تواند فقط با عشق زندگی کند. انسان فقط با خیال زندگی نمی‌کند، همان‌طور که فقط با حقیقت هم نمی‌تواند زندگی کند... دنیای محدود میان مرزها، مانند دنیایی که شکلی ندارد سهمناک است.

«مکان‌ها همه‌شان مکان هستند. آن‌که باید عوض شود انسان‌ها هستند. این را هم بدان، این دنیا شهر زیبا و آماده‌ای ندارد که ما آن‌جا برویم و بار و برکت درخت‌هایش نصیب‌مان شود. تنها شهری که می‌توانیم برویم، شهری است که خودمان می‌سازیمش.»

«می‌خواهم به کشور دیگری بروم، هر کشوری که باشد مهم نیست... مهم این است که انسان این‌جا زندگی نکند...»

در نظر او همهٔ پدیده‌ها مثل ظاهر کردن عکس از روی نگاتیو بودند. در همه‌چیز دنبال آغازی تاریک می‌گشت و پایانی روشن و براق که مانند عکس‌های خودش پرفروغ باشد.

«زندگی با قلندری دنیاگرد زیباتر است از زندگی با مردهایی که به یک‌جا می‌چسبند و دیگر نمی‌توانند تغییرش بدهند.»

انسان زیبایی ویژه‌ای دارد و از همهٔ زیبایی‌ها مؤثرتر توان انسان است برای جست‌وجوی خوشبختی.

وحشتناک است اگر هر انسانی بخواهد رویاهای خودش را به انسان‌های دیگر و به تاریخ تحمیل کند.

«مواظب باش به آب‌وهوا و منظره‌های این‌جا عادت نکنی. سعی کن زیاد از آب این‌جا نخوری و خیلی به زن‌ها نگاه نکنی... شهر مانند تریاک است، اگر به آن عادت کنی دل کندن از آن ساده نیست.»

خدایا کاری کن هرچه می‌شود میان من و تو باشد، فقط من و تو... خودم و خودت، تنها

بدان، انسان فقط با اعتقاد زندگی نمی‌کند، همان‌طور که نمی‌تواند فقط با عشق زندگی کند. انسان فقط با خیال زندگی نمی‌کند، همان‌طور که فقط با حقیقت هم نمی‌تواند زندگی کند... دنیای محدود میان مرزها، مانند دنیایی که شکلی ندارد سهمناک است.»

می‌دانستم در جهان او، در شریعت او، رحم و دلسوزی جایی ندارد. او بر آن باور بود که انسان باید شریعت را اعمال کند و دیگر خدا خودش دربارهٔ همه‌چیز تصمیم می‌گیرد. او تصمیم می‌گیرد که چه کسی دچار نفرین می‌شود و چه کسی مستحق رحمت.

می‌تواند نخوابد و مدام بخواند و بخواند. بعضی وقت‌ها معلوم بود می‌خواهد خودش را فراموش کند. بعضی وقت‌ها هم کتاب‌ها او را با خودشان می‌بردند و احساس می‌کردم او عمیقاً به فکر فرو رفته است و تامل می‌کند. نمی‌دانستم آیا به محتوای کتاب‌ها فکر می‌کرد یا به چیز دیگری

چشم‌هایش را بست و پشت به آن دنیای عجیبی کرد که مستانه در آن رها شده بود. گفت: «فراموش نکن که من هم زندگی‌ام را رها کرده‌ام، آینده‌ام را باخته‌ام، و از اندیشه‌ها و عقایدم خداحافظی کرده‌ام.»