بریده‌هایی از کتاب بیروت ۷۵

پاییز زندگی‌ام فرا رسیده بی‌این‌که بهار را فهمیده باشم. ما این‌طوری هستیم. دزدانه زندگی می‌کنیم، دزدانه آموزش می‌بینیم، یواشکی کتاب می‌خوانیم، یواشکی عاشق می‌شویم و پنهانی شعر می‌نویسیم و یواشکی می‌میریم.

منطق تمام فلسفه‌های جهان پیش منطق ناله‌های کودک گرسنه فرو می‌ریزد.

و لاک‌پشت سکوت می‌کند و می‌داند چه وقت سر و افکارش را پنهان کند

خیال حتماً چیزی در برابر حقیقت نیست، بلکه صورت دیگر آن است

یک بار هنگام لگد کردن پای یک سگ ناگهان عذرخواهانه به سگ گفته بود: «برادرجان ببخشید!»

طلا... طلا... من هم طلا و ثروت را دوست دارم. اما ثروت یعنی آزادی؛ ثروت یعنی زمان؛ ثروت یعنی خریدن کتاب و صفحهٔ گرامافون و سفر یعنی خم نشدن جلوی رئیسم

مگر با افتخار به من نگفتی پدرت زمانی که برای انتخابات کاندید شده بود از تو خواست تا مساوات بین زن و مرد و آزادی زن را در بیانیهٔ انتخاباتی‌اش بگنجانی؟...

یادش آمد بیش از یک هفته است که حتی برای یک بار هم نخندیده است.

عشقم به ماه کم نشده حتی آن موقع که فهمیدم ستاره‌ای از جیوه و نقره و عاج و عطر نیست بلکه فقط کره خاموش دیگری مانند زمین است، همه‌اش غبار و صخره و سنگریزه... و چرا عشقم کم نشد؟

مردها نمی‌دانند زنی که منتظر مرد مورد علاقه‌اش است، چقدر عذاب می‌کشد و شک می‌کند اگر نداند او کجاست! هر لحظه تبدیل به مسیر عذاب به سوی میدان مین تخیلات می‌شود و هیچ‌چیز نیرومندتر از ذهن زنی که نسبت به مرد خود حس تملک و غیرت دارد نیست...

و دیگر این‌که زن عاشق احساس عجیب و وحشتناکی در تشخیص حضور زن دیگر در زندگی عشقی خود دارد.

شاید می‌رود تا مانند بورژواهای دمشق لباس‌هایش را از بیروت بخرد.

صخرهٔ بلندی را که در ورودی دمشق است پشت سر گذاشت. گویا دل‌داده‌ای این نوشته را روی آن کنده است: «مرا همیشه به یاد داشته باش.»