بریده‌هایی از کتاب بیروت ۷۵

پاییز زندگی‌ام فرا رسیده بی‌این‌که بهار را فهمیده باشم. ما این‌طوری هستیم. دزدانه زندگی می‌کنیم، دزدانه آموزش می‌بینیم، یواشکی کتاب می‌خوانیم، یواشکی عاشق می‌شویم و پنهانی شعر می‌نویسیم و یواشکی می‌میریم.

منطق تمام فلسفه‌های جهان پیش منطق ناله‌های کودک گرسنه فرو می‌ریزد.

خیال حتماً چیزی در برابر حقیقت نیست، بلکه صورت دیگر آن است

و لاک‌پشت سکوت می‌کند و می‌داند چه وقت سر و افکارش را پنهان کند

طلا... طلا... من هم طلا و ثروت را دوست دارم. اما ثروت یعنی آزادی؛ ثروت یعنی زمان؛ ثروت یعنی خریدن کتاب و صفحهٔ گرامافون و سفر یعنی خم نشدن جلوی رئیسم

یک بار هنگام لگد کردن پای یک سگ ناگهان عذرخواهانه به سگ گفته بود: «برادرجان ببخشید!»

چه سمج‌اند مردم! غم‌هایشان را همه‌جا پخش می‌کنند.

عشقم به ماه کم نشده حتی آن موقع که فهمیدم ستاره‌ای از جیوه و نقره و عاج و عطر نیست بلکه فقط کره خاموش دیگری مانند زمین است، همه‌اش غبار و صخره و سنگریزه... و چرا عشقم کم نشد؟

یادش آمد بیش از یک هفته است که حتی برای یک بار هم نخندیده است.

همه سکوت کرده بودند. هرکدام از آن‌ها ستارهٔ تنهای گوشه‌گیری بودند که در یک آسمان می‌چرخیدند...

صخرهٔ بلندی را که در ورودی دمشق است پشت سر گذاشت. گویا دل‌داده‌ای این نوشته را روی آن کنده است: «مرا همیشه به یاد داشته باش.»

شاید می‌رود تا مانند بورژواهای دمشق لباس‌هایش را از بیروت بخرد.

و دیگر این‌که زن عاشق احساس عجیب و وحشتناکی در تشخیص حضور زن دیگر در زندگی عشقی خود دارد.

مردها نمی‌دانند زنی که منتظر مرد مورد علاقه‌اش است، چقدر عذاب می‌کشد و شک می‌کند اگر نداند او کجاست! هر لحظه تبدیل به مسیر عذاب به سوی میدان مین تخیلات می‌شود و هیچ‌چیز نیرومندتر از ذهن زنی که نسبت به مرد خود حس تملک و غیرت دارد نیست...

همیشه از خداحافظی بیزار بود.

موسیقی همیشه درون او یک گنجهٔ مخفی از عواطف ناشناخته را به حرکت درمی‌آورد. احساس می‌کرد عاشق است. شخص به‌خصوصی را دوست ندارد اما حالت عاشقانه‌اش مدام و پیوسته است و همیشه آماده است که دوست بدارد و در اشتیاق بسوزد و رنج بکشد و فراموش کند بی‌این‌که از معشوقش چیزی بداند... سینما هم با او همین کار را می‌کند. ه

روزها مثل بدن بی‌هوشی که روی میز عمل افتاده است سنگین می‌گذرند. و من هیچ کاری جز تدریس و اندوهگین شدن و شعر نوشتن نمی‌کنم.

و قلبم پرنده‌ای است که مشتاق پریدن است.

یک پروانهٔ آزاد خواهم شد.