بریده‌هایی از کتاب چند واقعیت باورنکردنی

یک نفر خود را کشت و این خود به خود موضوع تأسف‌باری‌ست. نمی‌خواهم کسی را ناراحت کنم اما ناچارم آن را بازگو کنم تا بلکه بفهمم مظنه فروش این سرزمین در زمانی که چندان از زمانه ما دور نیست چقدر بوده است!

هر کس به کشورش خیانت کند، مجازات خواهد شد.

با تکرار شایعه می‌توان واقعیت را از نو بنیان گذاشت. نیروی تخیل به همین کار می‌آید.

پیش از این خیال می‌کردم خودکشی نفرین و لعنت است اما حالا گمان می‌کنم شوخی کوچکی‌ست با اصل خلقت. میل به آن در برخی از آدم‌ها هست، همچون غریزه‌ای در کنار سایر غرایز؛ به قدرت گرسنگی و شهوت نیست اما سمج‌تر از آنهاست.

بدشانسی بزرگ او فقط و فقط این بود که خوش‌شانس نبود. در جایی بسر می‌برد که به اعتقاد او مناسب حالش نبود

زندگی آدم‌های معمولی بی‌شکلی‌ی ابرگونی‌ست که همچون زائده‌ای به واقعیت هستی آویزان است، تعداد کسانی که می‌توانند از آن شکلی بسازند، بسیار اندک است. کلنل فضل‌الله‌خان یکی از آنها بود.

آن سال‌ها همه چیز در تهران وجهی غریب و دور از ذهن داشت، بودند آدم‌هایی که در رویاهای‌شان گم می‌شدند و سال‌ها بعد سروکله‌شان در رویای آدم دیگری پیدا می‌شد و جالب این است که اصرار می‌کردند به اتفاقِ هم دوباره به زندگی واقعی قدم بگذارند اما مرز واقعیت و رویا چنان مغشوش بود که هرگز توفیقی به دست نمی‌آمد.

در دنیایی که شایعه و حقیقت رو به تعادل دارند، حدسیات تاریخی باطل است چون هیچ چیز قرینه هیچ چیز نیست و در ضمن همه اعمال همه آدم‌ها ممکن است درست باشد. در چنین اوضاع و احوالی واضح است که هیچ نشانی از نظم زیبایی‌شناسانه در هیچ کجا یافت نشود با این همه من یک داستان‌نویس اینجایی‌ام.

آیا طلب مرگ احساسی واقعی‌ست، احساسی نیرومند و واضح همچون کشش تند جنسی یا ترس؟

دست‌های آدم‌های نگران پس از مرگ از خاک بیرون می‌ماند، این باور ایرانی هاست.

میل به جاودانگی و شیفتگی مهار ناپذیربه مردن شاید دو روی یک سکه اند! گاه بهانه‌ی لازم جنون سرعت است و یک جاده خلوت!

بی‌حالی خفه کننده‌ای بر من مستولی‌ست، ناکامی هایم بال می‌گیرند و در آسمان اندیشه‌ام به پرواز در می‌آیند.