بریده‌هایی از کتاب عاشقانه ها: برگزیده‌ی اشعار و نامه‌ها، سرگذشت‌ها و سخنان کوتاه

ويکتور هوگو در صحبت و سخنوری، مخصوصاً در مواقع انس و خصوصيت، خيلی ساده و خودمانی بود. در مقابل زنان بی‌اندازه ادب و احترام را مراعات می‌کرد.

شايد که آن وجود منفور نيز؛ خود را پاک و منزه می‌شمرد؛ زيرا که هيچ ذيروحی از نور الهی بی‌بهره نيست. هر بيننده‌ای گرچه پَست و پليد باشد با انوار مهر و قهر خدايی مأنوس است و ديده‌ی جانوران مسکين و زشت و ناپاک نيز با شوکت و جلال ستارگان سپهری آشناست.

سرانجام خزان عمر فرا می‌رسد. پير می‌شويم، مانند بوته‌ی گلی که گلبرگ‌های خشک شده‌اش را پيرامون خويش پراکنده می‌بيند ما نيز موهای سپيدمان را روی سر و سال‌های سپری شده را زير پايمان می‌بينيم.

با آنکه زندگی من بيشتر با سختی و تلخکامی گذشته است و هنوز هم می‌گذرد باز نمی‌خواهم به جای هيچ کس ديگر باشم.

نقاشی‌های زيادی که ابتدا ساده و متوسط و بعدها به تدريج ظريف و مهارت‌آميز و جالب توجه شد از خود به يادگار گذاشته که بيشتر آن‌ها در «هوتويل هوس» و موزه‌های بزرگ موجود است

بهار به واسطه‌ی جوانی و جمال بر زمستان فرسوده حق تحکم دارد!

«بلی حقيقت هولناکی است، ولی افول زندگی اين جهان طلوع زندگانی ديگری به شمار می‌رود. پس نگوييد: مردن: بگوييد: زندگی نوين!»

مسافرت با امنيبوس را زياد دوست می‌داشت. ولی بيشتر مايل بود که در بالای امنيبوس بنشيند و بتواند بدون مانع بر آسمان و مناظر مختلف بنگرد

در جزيره‌ی «گرنزه» مبل و اثاثيه‌ی زيادی از وی بر جای مانده که هر کدام به طرز مختلفی ساخته شده، نمايش عجيبی دارد.

چه منظره‌ی زيبای مقدسی است، تماشای روحی که به ياری روحی ديگر برخيزد و جان تاريکی که جانی تيره را ياری کند

خيز که تاپر زنيم خيز که تا وارهيم خيز که تاپرزنيم برخيز! تا پر و بال بگشاييم و از اين جهان تاريک دور شويم که آرزو تن مرا بسيار خسته و فرسوده ساخته است. برخيز تا بال بگشاييم و به دنياهای ديگر برويم، چه ظلمتکده‌ی جهان روح مرا زبون ساخته. برخيز تا بال بگشاييم، شايد صدايی که در اين جهان تاريک می‌شنويم در عالم بالا بهتر بشنويم. روح من مشتاق ديدن ستارگان ديگر است. برخيز تا بادبان بگشاييم و کشتی خود را بر فراز اقيانوس ديگری برانيم؛ باشد که کليد اين معما را در عالمی ديگر بيابيم و معما و اسرار اين جهان را جای ديگر حل کنيم؛ شايد به نوای ساز، راز نهفته را در صفحه ديگری از آسمان بخوانيم.

می‌خواهم چون شارل هفتم با آوايی بلند و مردانه بگويم: «خدا او را به من داده است و اهريمن را توانايی ربودنش نيست»

چرا اين دم‌های شادمانی می‌گذرند؟ از چه رو بشر که دارای بازوان توانا و اراده‌ای استوار است می‌گذارد اين دم‌های خوش را از کنارش بربايند؟ از کجا معلوم که ديگر بار آن‌ها بازگردند؟ کدام يک از آدميان را توانايی آن است که نيکبختی گريخته را باز آورد.

چهارم تئاتر (ماريول دولورم

از آب چاه ابوالقدا صورت خود را بشست،