بریده‌هایی از کتاب غرقه‌‌ی دریای خاک

چندان خدای را دوست داشتم ‫که دشمن نفس خویش ‫شدم.

الهی تو را به دعای کسی می‌خوانم که جز تو کسی برایش نمانده است.

هر که بر خلق گشاده‌تر به خدای نزدیک‌تر.

در مَردم نگریستم همه را مُردگان یافتم وُ چهار تکبیر بر همگان زدم.

نزد عاشقان بهشت را حظّی نیست که اهالی عشق به سبب عشق خویش از بهشت در حجاب‌اند.

گرسنگی چنان‌چون ابری است گرسنه که گردد بنده باران حکمت بر دل‌اش فرو بارد.

داستان من داستان دریایی است سرگشته نه آغاز و نه انجام.

نفس خویش را دعوت کردم سرکشی کرد و نافرمانی پس رهای‌اش کردم و به سوی پروردگار خویش رفتم.

سی سال خدای را یاد می‌کردم آن گاه خاموشی گزیدم پس دانستم که حجاب من همان یاد بود.

خواستم که سخت‌ترین عقوبتی بر تن بدانم هیچ بدتر از غفلت نمی‌شناسم همه روز در آنم و آتش دوزخ با مرد آن نکند که ذرّه‌ای غفلت.

هر که بر خلق گشاده‌تر به خدای نزدیک‌تر.

بسا کسا که به ما نزدیک است وُ از ما دور و بسا کسا که دور است از ما وُ به ما نزدیک.

یک ذرّه از حلاوت معرفت او در دلی به از آنک هزار قصر در فردوس اعلی.

الهی تو را به دعای کسی می‌خوانم که جز تو کسی برایش نمانده است.

به صحرا شدم دیدم عشق باریده بود آنگونه که پای به برف فرو می‌رود پای من به عشق فرو می‌رفت.