بریده‌هایی از کتاب حافظ خوانی خصوصی

دلسوزی یکی از وحشتناک‌ترین شکاف‌های روح آدمه. چون فقط وقتی می‌شه با ترحم به کسی نگاه کنی که خودت رو جدا از اون ببینی. اون وقت هر کاری که برای کسی بکنی بیش‌تر برای عذاب‌وجدان خودت کردی. حتی گاهی برای ارضای خودخواهی پنهانت. در ترحم اثری از هم‌دلی نیست. ترحم نشونهٔ سقوط اخلاقی آدمه. ولی فروپاشی بزرگ‌تر وقتی اتفاق می‌افته که با ترحم به خودت نگاه می‌کنی. اون وقت به خودت حق می‌دی برای هر چیزی از روی آدم‌های دیگه رد بشی. بی‌رحمانه‌ترین رفتارهای بشری ریشه در دلسوزی دارن. همون لحظه‌ای که به دختربچه‌ای کثیف با دلسوزی نگاه کردی از دوازهٔ جهنم شقاوت‌های انسانی رد شدی.

ولی اگه می‌خوای مزیتی توی هر جور رابطه‌ای داشته باشی باید برخلاف جریان رودخونه شنا کنی

تنها موندن مجازات هرگز فریب نخوردنه. آدمی که فریب نمی‌خوره در بهشت ملال‌انگیز و خالی از عشق تنها می‌مونه.

شاید سخت‌ترین کار دنیا این باشه که ببخشی. خودت رو ببخشی. برای همهٔ ناکامی‌ها و دردهایی که کشیدی خودت رو ببخشی. اگه نتونی این کار رو بکنی فقط شاهد مرگ تدریجی خودت می‌شی. به قول خودت افسردگی انتقامیه که برای رنج‌های زندگی از خودمون می‌گیرم.

فرار کردن فایده‌ای نداره عزیزم. زندگی با عزیزترین چیزهایی که داری مجازاتت می‌کنه، با ساده‌ترین چیزها غافل‌گیرت می‌کنه.

جهان در برابر شادی و اندوه ما بی‌تفاوته.

می گن زنان زیبا رو برای مردان بی‌تخیل بذارین! شاید چون درک زیبایی بیش‌تر به قدرت تخیل آدم برمی‌گرده تا چیزی که می‌بینه. به نظرم مرد و زن هم نداره. آدم هر چه‌قدر قدرت تخیل بیش‌تری داشته باشه دنبال زیبایی شخصی‌تری می‌گرده. با چیزی که به نظر همه قشنگ می‌آد راضی نمی‌شی. حساسیتت به جزئیات زیاد می‌شه و بین چیزهای بی‌ربط ارتباط‌های تازه کشف می‌کنی.

(مهم نیست توی زندگیت چه‌قدر درد کشیدی، مهم اینه که بتونی هر لحظه دلت خواست لبخند بزنی، فقط برای همون لحظه، بدون نگرانی، برای این‌که لحظه‌ای بعد جهان متلاشی می‌شه.)

فکر کنم آلبر کامو باشه که می‌گه مهم‌ترین کار نوشتن اینه که نشون بده چرا در این جهان وحشتناک همهٔ ما دست به خودکشی نمی‌زنیم.

جایی که تو مردی یه سرعت‌گیر گذاشته‌ن. از اون ساندویچ‌های پلاستیکی که به کف خیابون پیچ می‌شن. دفعهٔ قبل این‌جا نبود. حتماً مرگ تو باعث شده این‌جا بذارنش. مثل هر قانون یا دارویی که مرگ و رنج آدم‌های بی‌شمار باعث شده کسی به فکر اختراعش بیفته. تابلوی سرعت مجاز سی کیلومتر فقط چند متر با جایی که تو مردی فاصله داره. اگه این سرعت‌گیر یه سال زودتر این‌جا نصب شده بود تو الآن زنده بودی. دلم نمی‌خواد باور کنم هر تکونی که با عبور از روی یه سرعت‌گیر توی خیابون‌های تهرون زیر پام احساس می‌کنم بهای زندگی یه آدمه. ابزار فیزیکی آزارنده‌ای برای تحمیل قانون به آدم‌هایی که ته قلب‌شون به‌ش ایمان ندارن. هر آدمی که گواهی‌نامه می‌گیره حداقل یه بار تموم قوانین راهنمایی و رانندگی رو امتحان می‌ده و قبول می‌کنه. مثل ده فرمان بنی‌اسراییل یا هر کتاب مقدسی که گواهی اعتقاد به‌ش توی شناسنامه‌مون نوشته می‌شه.

خیلی طول کشید تا بفهمم دنیایی بی‌نظم و قاعده، جامعه‌ای قانون‌گریز و آشفته هیچ‌وقت قهرمانان شورشی و آوانگارد تولید نمی‌کنه. فقط مشتی آدم ترسو و خودخواه می‌سازه که حتی از خودشون هم متنفرن، آدم‌هایی که همیشه دلواپس نون فرداشونن و فقط می‌خوان از این‌جا برن، آدم‌هایی که همیشه چشم‌به‌راه بهشتن…

دردهایی توی زندگی هست که مثل آهن گداخته‌ست و جای داغش برای همیشه در روحت باقی می‌مونه. حافظ به‌ش می‌گه داغ‌دل.

بزرگ‌ترین کار رمان‌ها اینه که مهم‌ترین واقعیت‌های زندگی رو تبدیل به بازی می‌کنن. باعث می‌شن خودت رو بیرون از خودت ببینی. اون وقت از کسی که داره رنج می‌کشه تبدیل به کسی می‌شی که فقط داره رنج کشیدن رو تماشا می‌کنه. رمان خوندن بهترین تمرین برای این کاره چون وقتی داری یه داستان رو دنبال می‌کنی کم‌کم خودت رو وسط ماجرا می‌بینی. هم خودت هستی و هم شخصیت داستان. هم توی ماجرا هستی هم بیرونش. این دقیقاً همون کاریه که باید با زندگی کرد. پات رو بذاری اون طرف مرز و داستان زندگی خودت رو تماشا کنی.

ظلمات پر از زندگی‌های نیمه‌کاره‌ست، پر از آدم‌هایی که فقط رنج کشیدن و به هیچ جا نرسیدن. به نظرم ظلمات پرجمعیت‌ترین کشور جهانه! جمعیت عظیمی از آدم‌ها که هر چی تندتر می‌رن بیش‌تر عقب می‌مونن. جماعتی افسرده یا غرق در شادی‌های مصنوعی. ظلمات کشوری فراملتیه که خیلی‌ها توش زندگی می‌کنن و همون جا می‌میرن.

بعد از مرگ تو مطمئن شدم جهنم واقعی جایی جز حافظهٔ انسان نیست.

به نظرم تماشای خوشبختی یه جور وحشت پنهون داره. انسان اعتیاد عجیبی به درد و نگرانی داره.

دربارهٔ هیچ‌چیزی به اندازهٔ حقیقت تا حالا دروغ گفته نشده. تلاش رقت‌انگیز بشر برای به قالب درآوردن چیزی که قالب نمی‌پذیره. درست از همین نقطه فاجعه شروع می‌شه.

در این جهنم حافظه و تسویه‌حساب درونی چنان درد می‌کشی که ممکنه حتی به باد دم صبح چنگ بزنی شاید نشونه‌ای از یار سفرکرده به‌ت بده. اما حتی از باد صبا هم که همیشه خوش‌خبره فقط حرف‌های پریشون می‌شنوی. شاید چون از درون فروپاشیدی.

ما با امید متولد می‌شیم ولی انبوه حسرت‌هامون رو زیر خاک می‌بریم.

می دونی عزیزم، این‌که می‌گن در زمان حال زندگی کن یه دروغ بزرگه! شاید اصل مفهوم درست باشه اما تصوری که ایجاد می‌کنه توهمی احمقانه‌ست. چه‌طور می‌شه گذشته‌ای رو که با هزاران زنجیر ناپیدا به زمان حال وصل شده فراموش کرد. تاریخ رو نمی‌شه پاک کرد! کس‌هایی که یاری عزیز یا وطن‌شون رو از دست داده‌ن وزن تاریخ رو خوب احساس می‌کنن.