بریده‌هایی از کتاب حافظ خوانی خصوصی

دلسوزی یکی از وحشتناک‌ترین شکاف‌های روح آدمه. چون فقط وقتی می‌شه با ترحم به کسی نگاه کنی که خودت رو جدا از اون ببینی. اون وقت هر کاری که برای کسی بکنی بیش‌تر برای عذاب‌وجدان خودت کردی. حتی گاهی برای ارضای خودخواهی پنهانت. در ترحم اثری از هم‌دلی نیست. ترحم نشونهٔ سقوط اخلاقی آدمه. ولی فروپاشی بزرگ‌تر وقتی اتفاق می‌افته که با ترحم به خودت نگاه می‌کنی. اون وقت به خودت حق می‌دی برای هر چیزی از روی آدم‌های دیگه رد بشی. بی‌رحمانه‌ترین رفتارهای بشری ریشه در دلسوزی دارن. همون لحظه‌ای که به دختربچه‌ای کثیف با دلسوزی نگاه کردی از دوازهٔ جهنم شقاوت‌های انسانی رد شدی.

ولی اگه می‌خوای مزیتی توی هر جور رابطه‌ای داشته باشی باید برخلاف جریان رودخونه شنا کنی

جایی که تو مردی یه سرعت‌گیر گذاشته‌ن. از اون ساندویچ‌های پلاستیکی که به کف خیابون پیچ می‌شن. دفعهٔ قبل این‌جا نبود. حتماً مرگ تو باعث شده این‌جا بذارنش. مثل هر قانون یا دارویی که مرگ و رنج آدم‌های بی‌شمار باعث شده کسی به فکر اختراعش بیفته. تابلوی سرعت مجاز سی کیلومتر فقط چند متر با جایی که تو مردی فاصله داره. اگه این سرعت‌گیر یه سال زودتر این‌جا نصب شده بود تو الآن زنده بودی. دلم نمی‌خواد باور کنم هر تکونی که با عبور از روی یه سرعت‌گیر توی خیابون‌های تهرون زیر پام احساس می‌کنم بهای زندگی یه آدمه. ابزار فیزیکی آزارنده‌ای برای تحمیل قانون به آدم‌هایی که ته قلب‌شون به‌ش ایمان ندارن. هر آدمی که گواهی‌نامه می‌گیره حداقل یه بار تموم قوانین راهنمایی و رانندگی رو امتحان می‌ده و قبول می‌کنه. مثل ده فرمان بنی‌اسراییل یا هر کتاب مقدسی که گواهی اعتقاد به‌ش توی شناسنامه‌مون نوشته می‌شه.