بریده‌هایی از کتاب بوستان سعدی: قصه های شیرین ایرانی

«جواب بدی را با بدی دادن، کار آسانی است! نیکی کردن به کسی که بدی کرده، شرط جوان‌مردی است.»

روزی، روزگاری، سیل آمد و مسیر رود نیل را عوض کرد، و بعد از آن

سکوت برای دانا وقار است و برای نادان سرپوش. اگر دانایی، وقار خودت را از بین نبر، و اگر نادانی، راز خود را آشکار نکن؛ و گرنه هر چه تلاش کنی، دیگر نمی‌توانی پنهانش کنی. اگر چه امتیاز انسان به حیوان حرف زدن است، چارپا از انسانی که حرف نادرست می‌زند، بهتر است.»

ثروتمند فقیر سال‌ها پیش، ظهر یک روز گرم تابستان، درویشی به در خانه‌ی تاجری رفت. اسم آن تاجر، بهادر بود و کارش خرید و فروش ابریشم بود و پول زیادی داشت. درویش چند بار در خانه را زد و به انتظار ایستاد. صدایی از پشت در شنید: «که هستی؟» درویش گفت: «مرد فقیری هستم.» ـ چه می‌خواهی؟‌ ـ کمی آب و غذا. کسی که پشت در بود، داد و فریاد کرد: «بی‌خود این وقت ظهر مزاحم ما شدی. چیزی نداریم. برو دنبال کارت!»