بریده‌هایی از کتاب بعدا

بگذارید اعتراف کنم بدترین قسمت بزرگ شدن این است که گاهی مجبوری سکوت کنی.

می‌دانید مردم چرا چنین داستان‌هایی را می‌خوانند؟ چون خوشحال می‌شوند چنین وضعیت گُهی برای خودشان پیش نیامده است.

یه جملهٔ معروفی هست که می‌گه حتی یه ساعت ازکارافتاده هم روزی دو بار ساعت درست رو نشون می‌ده.

«باید یاد بگیری خودت بار خودت رو توی زندگی به دوش بکشی.»

افکارم غرق در خون بود.

بهتر است بخشی از راه‌حل باشیم تا بخشی از صورت مسئله.

وقتی حامله بودم به خودم قول دادم هیچ‌وقت به بچه‌م دروغ نگم.

اگه پاداش کار خوبی که کردم اینه دیگه هیچ‌وقت دلم نمی‌خواد کار خوبی بکنم.

هرکسی می‌گوید نمی‌ترسد، اتفاقاً می‌ترسد. لازم نبود صبر کنم که این را بفهمم، حتی در سیزده‌سالگی هم می‌دانستم.

حالا می‌دانم که همیشه بعداً وجود دارد.

خیلی خوشحال می‌شدم وقتی مامان را می‌خنداندم چون حتی در شش‌سالگی هم می‌فهمیدم که او زندگی را زیادی جدی می‌گیرد.

وقتی قرار است دست تقدیر یقه‌ات را بگیرد تمام راه‌ها به یک‌جا ختم می‌شوند.

حتی یک بچهٔ کوچک هم اگر احمق نباشد این مسائل ابتدایی را درک می‌کند. باید بگویی لطفاً، باید بگویی متشکرم، نباید جلوی بقیه دست توی دماغت بکنی، نباید با دهان باز غذا بخوری و البته نباید با مرده‌ها صحبت کنی، آن هم وقتی کنار بازماندگانی ایستاده‌اند که داغشان تازه است.

مُرده‌ها همیشه راستش را می‌گویند.

مُرده‌ها همیشه حقیقت را می‌گویند که البته وقتی دوست داری حقیقت را بدانی چیز خوبی است اما حقیقت گاهی هم تلخ است.

وقتی به گذشته نگاه می‌کنم زندگی‌ام شبیه داستان‌های چارلز دیکنز بوده، البته همراه با ناسزا و ادبیاتی بی‌ادبانه‌تر.

من یکی اصلاً دلم نمی‌خواد نقش دلداری‌دهندهٔ اعظم رو بازی کنم.

(برای من این جمله درآمد: یک پَر در دست بهتر از یک پرنده در آسمان است که به‌نظرم خیلی بی‌معنی بود.)

«یه حکایت قدیمی هست که می‌گه مرده‌ها هیچ رازی رو برملا نمی‌کنن. اما اونها می‌تونن با تو حرف بزنن، مگه نه؟ تو انتظار داری جواب سؤال‌هات رو بدن و حقیقت رو بگن، انگار با داروی بیهوشی موقتاً بیهوش شده‌ان.»

هیچ‌چیز بهتر از این نیست که وقتی به چیزهای وحشتناک فکر می‌کنید مادرتان کنارتان باشد.

ما در زندگی هم در مرگ هستیم

بدترین قسمت بچه بودن و شاید بدتر از بدترین این است که آدم‌بزرگ‌ها گاهی تو را نادیده می‌گیرند.

بعضی مرده‌ها می‌توانند عشق را حس کنند.

بعداً فهمیدم خیلی از نویسنده‌ها پشت میزشان مرده‌اند. احتمالاً رسم بود.

توی ذهنش تجزیه و تحلیل می‌کنه تا اون‌جوری که دلش می‌خواد باور کنه.

مامان همیشه می‌گفت: «من و تو یه طرف، تمام دنیا یه طرف.»

می‌دانم که می‌گویند اگر چیزی را نداشته باشی کمبودش را هم حس نمی‌کنی و درست هم هست اما می‌دانستم که چیزی کم دارم.

یک معلم همیشه معلم است.

آدم به چیزهای عجیب هم عادت می‌کند و برایش بدیهی می‌شوند.

به نظرم فقط مادر آدم می‌تواند کاری کند که آدم حس کند دوست دارد بمیرد.