بریده‌هایی از کتاب سوءتفاهم

به همان اندازه که من خودم از دست می‌روم، امیدهایم نیز تباه می‌شود.

یافتن کلماتی که جدایی می‌افکند خیلی آسان‌تر از یافتن کلماتی است که پیوند می‌دهد و جمع و جور می‌کند!

. من فقط مشتاق آرامشم. مشتاق اندکی فراموشی

نگاهم کردند و مرا ندیدند

عادت، نیروی بزرگی است.

هیچ روحی به طور کامل جانی نیست و بدترین جنایتکاران هم ساعاتی را می‌شناسند که در آن خلع سلاح می‌شوند.

فراموش نکن که من همانم که پیش تو مانده‌ام و او همان است که رفته بود.

اما خیلی نادر است که یک آدم پولدار تنها باشد.

دور از تو چه به سرم خواهد آمد؟

یافتن کلماتی که جدایی می‌افکند خیلی آسان‌تر از یافتن کلماتی است که پیوند می‌دهد و جمع و جور می‌کند!

آدم وقتی که کسی در انتظارش هست به این سادگی نمی‌میرد.

برای ماندن در یک مکان، آدم باید دلایلش را هم داشته باشد؛ یعنی دوستانی را ومهر و محبت چند نفری را. وگرنه، محرکی برای ماندن در یک جا و نماندن در جای دیگر، وجود نخواهد داشت.

فقط می‌خواهم بگویم که گاهی دوست دارم ببینم تو می‌خندی.

میان خودمان صمیمیتی بیابیم

مردها هرگز نمی‌دانند که چطور باید دوست داشت. هیچ چیز آنها را راضی نمی‌کند. آنچه را که آنها می‌دانند، خواب و خیال دیدن است؛ وظایف جدیدی برای خود تصور کردن است؛ سرزمین‌های تازه و مسکن‌های جدیدی را جستجو کردن است. در صورتی که ما می‌دانیم باید در دوست داشتن عجله کرد؛ در یک بستر خوابید، دست به یکدیگر داد و از غیبت ترسید. آدم وقتی دوست می‌دارد هرگز خواب چیزی را نمی‌بیند.

من آزادی‌ام را گم کرده‌ام و اکنون جهنم برایم دارد شروع می‌شود.

مارتا: مادر... (تردید دارد، بعد با حرارت) آیا من هنوز زیبا هستم؟ مادر: امروز صبح به نظرم آمد که هستی. این اعمال تو است که تو را کامیاب می‌کند.

و خواب، غیر از مرگ است.

آدم باید خیلی پولدار باشد، یا خیلی بی‌چیز، تا بتواند بی‌هیچ شغلی زندگی کند.

اگر محکومین به مرگ، دردها و رنج‌های دلشان را برای میرغضب‌ها بازگو می‌کردند، حال دنیا چه می‌شد؟

این کار در خور سن و سال تو هم نیست. من دخترهای زیادی را می‌شناسم که در همان سال تولد تو متولد شده‌اند و جز به خل‌بازی و جهالت به چیزی فکر نمی‌کنند.

ژان: دل این قدرها ساده نیست. ماریا: ولی دل جز کلمات ساده را به کار نمی‌برد

ماریا: (که سرش را خم می‌کند) جدایی برای کسانی که یکدیگر را آن طور که باید دوست می‌دارند، همیشه دلیل وجود چیزهایی است. ژان: بی‌رحم، تو می‌دانی که من آن طور که باید تو را دوست دارم. ماریا: نه، مردها هرگز نمی‌دانند که چطور باید دوست داشت. هیچ چیز آنها را راضی نمی‌کند. آنچه را که آنها می‌دانند، خواب و خیال دیدن است؛ وظایف جدیدی برای خود تصور کردن است؛ سرزمین‌های تازه و مسکن‌های جدیدی را جستجو کردن است. در صورتی که ما می‌دانیم باید در دوست داشتن عجله کرد؛ در یک بستر خوابید، دست به یکدیگر داد و از غیبت ترسید. آدم وقتی دوست می‌دارد هرگز خواب چیزی را نمی‌بیند.

مردهای اینجا روحشان درست شبیه به همین گل‌ها خسیس است. بادی که اندکی تند باشد آنها را پژمرده می‌کند. بهارشان نیز درخور خودشان است.

من هنوز در قلبم اندکی از خواهش‌های بیست ساله زندگی ام را حس می‌کنم. می‌خواهم طوری عمل کنم که این رنج‌ها و خستگی‌ها را برای همیشه ترک کنم

. من از آنچه که دوست می‌دارم خیلی دورم و دوری من دارویی ندارد.

عادت از جنایت دوم شروع می‌شود. با جنایت اولی، هیچ چیز شروع نمی‌شود. جنایت اولی چیزی است که تمام می‌شود.

مسکن من، اینجا نیست.

مهم این است که آدم در فراموشی و یا در تبعید نمی‌تواند خوشبخت باشد. آدم نمی‌تواند همیشه بیگانه بماند. یک مرد راست است که به خوشبختی احتیاج دارد، اما همین طور هم به یافتن معنایی برای خودش هم نیازمند است و من گمان می‌کنم بازیافتن سرزمین خودم، و خوشبخت ساختن تمام آن کسانی که دوستشان دارم، در این کار مرا کمک خواهد کرد. دورتر از این را من نمی‌بینم.

ما در این محل درآمدهای زیادی را از دست داده‌ایم، اما آرامش خودمان را بازیافته‌ایم و آرامش هرگز به این قیمت‌ها به دست نمی‌آید.