بریده‌هایی از کتاب کاش کسی جایی منتظرم باشد

«فقط یک دلیل قانع‌کننده برای قبول کردن دعوتتان بیاورید.» «یک دلیل قانع‌کننده... خدای من... خیلی سخت است...» شگفت‌زده به تماشای او نشسته بودم. و بعد، بی‌مقدمه، دستم را گرفت. «فکر کنم یک دلیل کم‌وبیش منطقی پیدا کردم...» دستم را روی گونه‌های اصلاح‌نشده‌اش کشید. «این هم یک دلیل قانع‌کننده: موافقت کنید تا دلیلی برای اصلاح کردن داشته باشم...

زمانی‌که دخترها بخواهند چیزی خوب پیش برود، خوب پیش می‌رود. به همین سادگی.

تقریباً بیس سالش است- همان سن مأیوس‌کننده‌ای که در آن حس می‌کنی همه‌چیز ممکن است. سن چشم‌اندازها و توهمات. سن ضربه‌هایی که از این‌سو و آن‌سو به تو وارد می‌شود.

وقتی من منتظر نفس‌های تو بر روی گردنم بودم به خودت اجازه دادی درگیر چه چیزی دیگری بشوی؟

من مثل یکی از شخصیت‌های کمیک‌استریپ پرتشر هستم: دختری که روی نیمکتی نشسته و نوشته‌ای از گردن‌اش آویزان است: «من عشق می‌خواهم.» و اشک مثل فواره از گوشهٔ چشم‌هایش سرازیر است.

در نهایت مجبور شدم هرچیزی که در مدرسه یاد گرفته بودم را ببوسم و بگذارم کنار. مجبور بودم ساکت جلوی دام بایستم و منتظر بمانم تا صاحب‌اش توضیحات جسته و گریخته‌ای بدهد تا کمکم کند بفهمم مشکل حیوان بیچاره از کجاست.

سال‌ها فکر می‌کردم جایگاه این زن بیرون زندگی‌ام است- خیلی دور نه، اما بیرون. این‌که دیگر وجود ندارد، اینکه دور از من زندگی می‌کند، اینکه هیچ‌وقت آنقدرها زیبا نبوده و اینکه او به دنیای گذشته تعلق دارد. دنیای زمانی‌که من جوان بودم و پر از افکار عاشقانه، زمانی‌که باور داشتم عشق تا ابد ماندگار است و اینکه هیچ‌چیز از عشقم به او بزرگ‌تر نیست. دنیای تمام این مزخرفات.

درست لحظه‌ای که می‌خواستم اولین قدم را به سمت خیابان بردارم، صدایی مانع حرکتم شد.

برای من پاریس یا کوربی، هیچ فرقی با هم ندارند. یکی از معدود چیزهایی که از دوران مدرسه به خاطر دارم تئوری یکی از فیلسوفان قدیمی است که گفته بود مهم نیست کجا زندگی می‌کنید، تنها وضعیت روحی‌تان اهمیت دارد. به خاطر دارم که فیلسوف این جمله را خطاب به یکی از دوستانش که حال روحی خوبی نداشت و می‌خواست به سفر برود، نوشته بود. تقریباً با الفاظ مختلف به او گفته بود به زحمت‌اش نمی‌ارزد چون او هر جا برود بار مشکلاتش را با خودش می‌برد. روزی که معلم‌مان این را برایمان تعریف کرد، زندگی من زیر و رو شد.

«خب پس دیگر افسوس دورانی که ناخن‌هایم را می‌جویدم و پشت صفحهٔ کوچک کامپیوترم دچار بی‌خوابی شدم را نمی‌خورم. اُه، نه! تمام آن وقت‌هایی که با ترس و کمبود اعتمادبه‌نفس، دست و پنجه نرم می‌کردم، تمام آن تکه‌نوشته‌های توی ذهنم و تمام چیزهایی که فراموش می‌کردم چون مثلاً داشتم در مورد کیلک‌کلک فکر می‌کرد... خب دیگر افسوس هیچ‌کدام را نمی‌خورم...»

زن‌هایی که بچه می‌خواهند ابله‌اند. ابله. هنوز چیزی از زمانی که فهمیده‌اند باردارند نگذشته که دروازه‌ها را باز می‌کنند: دروازه‌های عشق، عشق، عشق؛ و دیگر هیچ‌گاه آن‌ها را نمی‌بندند. آن‌ها ابله‌اند.

کاش کسی جایی منتظرم باشد... این انتظار زیادی است؟

بالاخره یک روز، یک نفر را می‌کشم... یکی از همین افرادی که تلفن‌شان را وسط اجرای نمایش جواب می‌دهند. وقتی خبرش را در حوادث روزنامه بخوانید، می‌فهمید که کار من بوده...» «باشد.» «صفحهٔ حوادث را می‌خوانید؟» «نه؛ اما حالا که می‌دانم احتمال دارد دربارهٔ شما توی آن بنویسند، از این به بعد می‌خوانم.»

«اگر همه‌چیز را همان‌گونه که اتفاق افتاده بود دوباره تشریح کنی، اگر خودت را جمع‌وجور کنی، بعد وقتی گزارش را برای خودت بخوانی، شاید، فقط شاید برای دو ثانیه بتوانی باور کنی که احمق این داستان کسی غیر از توست؛ و بعد شاید بتوانی بی‌طرفانه دربارهٔ خودت قضاوت کنی. شاید.»

از صدایش خوشم می‌آید. ‫گهگاهی ایما و اشاره‌ای می‌کند تا کمتر احساس تنهایی کنم.