بریده‌هایی از کتاب آمریکایی

آن‌قدر بزرگ شده بود که بداند دنیا برای انسان‌ها مادری نمی‌کند.

- بگذار فریاد بکشند! بگذار کشور را بیدار کنند! از این موش‌های حقیر بی‌ارزش حالم به‌هم می‌خورد، این مک‌دانلدها، مارک هاناها، آرمورها، همهٔ رأی‌خرها و رأی‌فروش‌های پست. در این کشور هفتادوپنج میلیون نفر زندگی می‌کنند و آن‌ها قوی هستند، به خدا سوگند اِما، آن‌ها قوی هستند! دارم با آن‌ها صحبت می‌کنم و به من گوش خواهند کرد. اکنون صدای آن‌ها به‌جایی نمی‌رسد، این یاوه، این آشغال‌ها، این‌ها صدای آن‌ها نیست. اما می‌شود صدای آن‌ها شد. می‌شود برایشان حزبی تشکیل داد. می‌شود کاری کرد که بفهمند آراءشان مثل پتکی آمادهٔ عقب راندن این موش‌هاست.

در نظر پیتر جنگ وضعیتی همیشگی از زندگی بود، همچون هر وضعیت دیگری که می‌توانست تصور کند. گاهی به نظرش می‌رسید که هرگز زمانی وجود نداشته است که در آن جنگ نبوده باشد و نیز چندان به این نمی‌اندیشید که وقتی جنگ تمام شد برایش چه پیش خواهد آمد.

«نمی‌دانم آیا آن‌ها بی‌گناه‌اند یا مقصر و اهمیتی هم نمی‌دهم که بی‌گناه باشند یا نباشند. حقیقت این است که آن‌ها نامناسب، مبتذل و مغرضانه محاکمه شدند و حتی چیزی که عدالت می‌دانیم به ریشخند گرفته شد.»

به کسی که ثروتمندان از او بیزارند اعتماد داشته باشید.

نمی‌توان انسان را با شکنجه در هم شکست. روح او را نمی‌توان در هم شکست

هرگز به یک سیاست‌مدار اعتماد نکنید! این یک پند آمریکایی است که بامسمّا است

اگر قانون خوب نیست باید عوض بشود

«تا زمانی که ذره‌ای شهامت باقی است عدالت از روی زمین برنخواهد افتاد.»

در عین حال که نهادهای ما عاری از بی‌عدالتی نیستند، باز هم بهترین نهادهایی هستند که تاکنون ایجاد شده‌اند و بنابراین باید حفظ شوند.

تنها آزادی واقعی شناخت این است که آدم چه کار باید بکند و من دارم به آن‌جا می‌رسم.

کتاب آمریکایی، زندگی‌نامهٔ داستانی قاضی و سیاست‌مدار آزادهٔ آمریکایی، جان پیتر آلتگلد است که ماجرای او با شورش کارگری اول ماه مه شیکاگو گره خورد. در این داستان، تلاش شخصیت اصلی و به‌همراه او عدهٔ زیادی از کارگران آمریکایی برای به‌دست‌آوردن آزادی و عدالت در شرایط سیاسی و اقتصادی و اجتماعی آمریکا در آستانهٔ قرن بیستم به تصویر کشیده شده است و مراکز آشکار و پنهان قدرت در آن کشور به روشنی تصویر گردیده است.

فکر می‌کردیم که حقیقت خودش یک قدرت است. باری، اکنون بهتر می‌فهمیم. حقیقت قدرت نیست. قدرت در داستان‌ها است.

فکر می‌کردیم که حقیقت خودش یک قدرت است. باری، اکنون بهتر می‌فهمیم. حقیقت قدرت نیست. قدرت در داستان‌ها است.

فکر می‌کردیم که حقیقت خودش یک قدرت است. باری، اکنون بهتر می‌فهمیم. حقیقت قدرت نیست. قدرت در داستان‌ها است.

شگفتی رؤیاها در این است که به مردم ثابت می‌کند هیچ‌چیز بدون دگرگونی نیست

کسی که برای سرزمین بومی‌اش، برای میهن و خانه و خانواده‌اش در برابر یک متجاوز بیگانه می‌جنگد، جنگ او به‌حق و عادلانه است.

هنگام ناهار آلتگلد به همسرش گفت: «مشکل‌ترین کار در جهان این است که انسان چیزی را که مقابل دماغش است ببیند. می‌توانستم تبهکارترین آدم‌کشان را عفو کنم؛ می‌توانستم بدترین منحرفان جنسی، موفق‌ترین جاعلان و ماهرترین بانک‌ربایان را عفو کنم و در آن صورت آن‌ها با تأیید چاپلوسی می‌کردند. اما فقط یک چیز است که مثل ضربه‌ای است که به شکمشان وارد شده و آن هرگونه تهدیدی بر فرمانروایی آن‌هاست. من اُلیگارشی را تکان دادم اِما و می‌خواهم آن‌ها را بیش از این هم تکان بدهم. می‌خواهم این را پیش برانم. تازه اول کار است، می‌خواهم تا آخر این راه بروم. به آن‌ها گفتم که عدالتشان عدالت نیست، بلکه یک نیرنگ است و همچنین دادگاه‌هاشان و نیز سراسر ساختار پوسیدهٔ کشور و آن‌ها این را تحمل خواهند کرد، زیرا مردم با من خواهند بود.»