بریده‌هایی از کتاب وقتی بدن نه می گوید

آثار پژوهشی سه عامل را که به‌طور کلی به استرس منجر می‌شوند شناسایی کرده‌اند: عدم‌اطمینان، فقدان اطلاعات و ازدست‌دادن کنترل [۸]. هر سهٔ این عوامل در زندگی افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن وجود دارد.

این مهم است که بدانید باید از خودتان مراقبت کنید، زیرا تا وقتی این کار را نکنید نمی‌توانید از دیگران مراقبت کنید.

«وقتی از یادگیری نه‌گفتن محروم می‌شویم، در نهایت بدنمان این کار را برایمان انجام می‌دهد.»

«کابوس‌ها نمایانگر عمیق‌ترین اضطراب‌های ما هستند.

سرطان در نتیجهٔ آسیب به دی‌ان‌اِی سلول از سوی برخی مواد مضر مثلاً جذب آثار ناشی از تجزیه یا هضم مواد موجود در تنباکو ایجاد می‌شود. این دیدگاه تا حدی معتبر است، اما نمی‌تواند توضیح دهد که چرا برخی از سیگاری‌ها به سرطان مبتلا می‌شوند و برخی دیگر نه، حتی اگر میزان و نوع تنباکویی که استنشاق می‌کنند دقیقاً یکسان باشد.

تقریباً هیچ‌یک از بیماران من که مبتلا به بیماری‌های جدی بودند هرگز یاد نگرفته بودند که در برهه‌های مهم زندگی‌شان نه بگویند.

عملکرد غدد جنسی در مردان و زنان تحت تأثیر حالات روانی قرار می‌گیرد. در مردان افسرده، ترشح تستوسترون و دیگر هورمون‌های مرتبط با عملکرد جنسی کاهش چشم‌گیری یافته بود [۹].

افراد تیپ شخصیتی اِی «عصبانی، پرتنش، سریع، پرخاشگر و کنترلگر» هستند و بیشتر مستعد ابتلا به بیماری قلبی‌اند. تیپ شخصیتی بی نشان‌دهندهٔ انسان متعادل و میانه‌رویی است که می‌تواند احساساتش را بدون تحت‌تأثیرقرارگرفتن و از کوره دررفتن در طغیان‌های هیجانی کنترل‌نشده احساس و ابراز کند. شخصیت‌های تیپ سی افرادی «بسیار همکاری‌کننده، صبور، منفعل، فاقد قاطعیت و پذیرا...» توصیف شده‌اند. «ممکن است فرد تیپ سی شبیه فرد تیپ بی باشد، زیرا هر دو ظاهراً افرادی آسان‌گیر و خوش‌مشرب هستند، اما... درحالی‌که تیپ بی به‌راحتی خشم، ترس، غم و احساسات دیگرش را بیان می‌کند، فرد تیپ سی از دیدگاه ما احساسات ‘منفی’ به‌ویژه عصبانیت را خاموش یا سرکوب می‌کند و همزمان تلاش می‌کند که ظاهری آرام و شاد داشته باشد.»[۳]

براساس داده‌های آماری به‌دست‌آمده، بیماران سرطانی به میزان چشم‌گیری بیشتر به بروز چنین ویژگی‌هایی گرایش داشتند: «مؤلفه‌های انکار و سرکوب عصبانیت و دیگر احساسات منفی و... ظاهر فردی ‘خوب’ یا ‘خوش‌مشرب’، سرکوب واکنش‌هایی که ممکن است دیگران را آزار دهد، و اجتناب از تعارض...

وقتی در کودکی احساس غم، ناراحتی یا عصبانیت می‌کردید، آیا کسی وجود داشت که بتوانید با او صحبت کنید، حتی وقتی او همان کسی بود که احساسات منفی شما را تحریک کرده بود؟ در یک ربع قرن کار بالینی، از جمله یک دهه کار تسکینی، هرگز نشنیده‌ام که فردی مبتلا به سرطان یا هر بیماری مزمن دیگری به این سؤال پاسخ مثبت دهد. بسیاری از کودکان به این شکل شرطی می‌شوند، نه به دلیل آسیب یا آزار عمدی، بلکه چون خود والدین هم بیش‌ازحد به سبب اضطراب، عصبانیت یا اندوهی که در فرزندشان احساس می‌کنند تحت فشار قرار می‌گیرند یا صرفاً آن‌قدر دغدغه و استرس دارند که نمی‌توانند به فرزندشان توجه کنند. «به‌خاطر رضایت مادر یا پدرم باید شاد باشم»

چندین دههٔ پیش، دیوید کیسِن، جراح قفسهٔ سینهٔ بریتانیایی‌تبار، گزارش داد که بیماران مبتلا به سرطان ریه اغلب تمایل به «فروخوردن» احساسات دارند [۱]. در تعدادی از مطالعات، کیسِن برای برداشت‌های بالینی خود شواهدی هم ارائه کرده است که افراد مبتلا به سرطان ریه «در مقایسه با بیماران ریوی غیرسرطانی و افراد سالم گروه کنترل برون‌ٰریزی محدود و ضعیفی در ابراز احساسات دارند.»[۲]

شیوهٔ زندگی‌ای که افراد به آن خو گرفته‌اند می‌تواند در بیماری آن‌ها سهیم باشد.

عوامل عاطفی می‌توانند مستقیماً در عملکرد خوب یا بد هورمون جنسی مردانه تأثیر بگذارند، درست همان‌طور که هورمون زنانهٔ استروژن از تخمدان‌ها یا آدرنالین، کورتیزول و دیگر هورمون‌های ترشح‌شده از غدد فوق‌کلیوی تحت‌تأثیر رویدادهای روانی قرار می‌گیرند.

بیماران مبتلا به سرطان پوست بدخیم نوعی از واکنش‌ها و تمایلات مقابله‌ای را بروز می‌دهند که می‌توان آن‌ها را نشان‌دهندهٔ ‘سرکوبگری’ دانست.

با توجه به ارتباط قوی بین سطح هورمون‌ها و احساسات، جالب‌توجه است که چگونه تحقیقات پزشکی و اقدامات پزشکی کاملاً تأثیرات روان‌شناختی را در ایجاد سرطان پروستات نادیده گرفته و از رویکردهای جامع‌تر برای درمان آن اجتناب کرده‌اند.

خودسامان‌دهی «تا حدودی شامل دستیابی به کارآمدی عاطفی می‌شود که به معنای توانایی برخورد مناسب و رضایت‌بخش با احساسات و خواسته‌های خود است.

به عبارت دیگر، بیماری نتیجهٔ سادهٔ حمله‌ای خارجی نیست، بلکه در میزبانِ آسیب‌پذیری ایجاد می‌شود که محیط داخلی بدنش دچار اختلال شده است.

یکی از آموزه‌های جالینوس، پزشک بانفوذ رومی قرن دوم، این بود که هر بخشی از بدن می‌تواند از طریق اتصالات عصبی در هر قسمت دیگر تأثیر بگذارد.

وقتی برای بررسی نقش سرکوبی عاطفی در بیماری سرطان به بنیاد سرطان بریتیش‌کلمبیا مراجعه کرده بودم، در پاسخ به پرسش مشاوری برانگیخته شدم تا این سفر درونی را آغاز کنم. ظاهراً در بسیاری از بیماران مبتلا به غدهٔ بدخیم، رنج روحی یا جسمی و احساسات ناراحت‌کننده مانند خشم، غم یا طردشدن به‌طور خودکار انکار می‌شود. آن مشاور از من پرسید: «ارتباط شخصی شما با این موضوع چیست

«تعمیر معیوب دی‌ان‌اِی با افزایش بروز سرطان مرتبط است. استرس ممکن است این سازوکارهای ترمیم دی‌ان‌اِی را تغییر دهد.

همان‌طور که در تجربیات انسانی و آزمایش‌های حیوانی دیده می‌شود، استرس تعدیل‌کنندهٔ قدرتمند عملکرد هورمونی است.

بیماری اغلب باعث می‌شود که مردم خود را از منظری متفاوت ببینند و نحوهٔ زندگی خود را دوباره ارزیابی کنند.

استرس نه‌تنها محرکی بیرونی، بلکه نوعی پاسخ فردی محسوب می‌شود. استرس در زندگی واقعی افرادی حقیقی رخ می‌دهد که خلق‌وخوی ذاتی، سرگذشت زندگی، الگوهای عاطفی، منابع فیزیکی و ذهنی و حمایت‌های اجتماعی و اقتصادی آن‌ها بسیار باهم متفاوت است.

آثار پژوهشی سه عامل را که به‌طور کلی به استرس منجر می‌شوند شناسایی کرده‌اند: عدم‌اطمینان، فقدان اطلاعات و ازدست‌دادن کنترل

«وقتی از یادگیری نه‌گفتن محروم می‌شویم، در نهایت بدنمان این کار را برایمان انجام می‌دهد.»

دورانداختن توقع طاقت‌فرسایی که ابتدا در کودکی به او تحمیل شده بود و حالا خودش در بزرگ‌سالی آن را بر خود روا می‌دانست؛ یعنی ترجیح‌دادن دیگران به خودش.

«بیشتر مردم نمی‌توانند تصور کنند که روح پژوهش علمی و درس‌های آموخته‌شده از آن تا چه حد وابسته به دیدگاه‌های فردیِ پژوهشگران است. این مسئلهٔ بنیادین در زمانه‌ای که وابستگی به علم و دانشمند تا این حد عمیق است توجه ویژه‌ای می‌طلبد.»

شاید به‌واقع ساختار عاطفی هر فرد و پاسخ‌دهی وی به استرس مزمن سبب‌ساز بسیاری از بیماری‌هایی باشد که به درمان پزشکی پاسخ می‌دهند، اما [ریشهٔ] آن‌ها هنوز ناشناخته باقی مانده است؛ بیماری‌هایی مانند اسکلرودرمی، بخش اعظمی از اختلالات روماتیسمی، اختلالات التهابی روده، دیابت، بیماری فلج چندگانه یا ام‌اس و بیماری‌های بی‌شمار دیگری که در زیرشاخه‌های مختلف پزشکی تعریف شده‌اند

در تحقیقات متعدد در مورد سرطان، باثبات‌ترین عامل خطر شناسایی‌شده ناتوانی در بیان احساسات به ویژه احساسات مرتبط با عصبانیت است.

شیوهٔ زندگی‌ای که افراد به آن خو گرفته‌اند می‌تواند در بیماری آن‌ها سهیم باشد