بریده‌هایی از کتاب تکه های گم شده

گاهی زندگی به هم می‌ریزه و برگشتن به حالت عادی برای بعضی از آدم‌ها خیلی سخته.

وظیفهٔ پدرها محافظت کردن از شما است. آن‌ها بزرگ‌تر، قوی‌تر و سرسخت‌تر هستند... به‌خاطر اینکه شما را زنده نگه دارند، حتی اگر به قیمت جانشان تمام شود.

فقط یک اشتباه کوچک ممکن است برای همیشه دنیای شما را تغییر بدهد.

کتاب‌ها، تنها وسیله‌ای که به درد توی دست گرفتن می‌خورند!

شاید ما هیچ‌وقت خوب خوب یا بد بد نیستیم. شاید همیشه مخلوطی از خوب و بد باشیم.

"ما موجودات کوچکی هستیم و فقط با عشق می‌توانیم وسعت جهان به این بزرگی را تحمل کنیم."

اگه کسی از این دنیا بره، به این معنا نیست که دیگه نمی‌تونیم عاشقش باشیم. حتی اگه یه نفر دیگه رو دوست داشته باشی. توی قلبت اون‌قدر جا هست که می‌تونی عاشق آدم‌های زیادی بشی.

زندگی همین است؛ می‌تواند در عرض یک لحظه از خوب به بد تبدیل شود

تا به آنجایی که می‌خواهید نرسید، نمی‌توانید ببینید کجا بوده‌اید.

آن‌ها نمی‌توانند تغییر درونی شما را ببینند، اما می‌توانند آن را احساس کنند و با خودشان فکر می‌کنند که یک جای کار می‌لنگد

هدف این است که به تعادل برسیم.

مشکل اصلی تغییر کردن این است که هیچ‌وقت برایش آماده نیستید. حتی با اینکه می‌دانید تغییر در راه است و دارد دزدکی از پشت‌سر به شما نزدیک می‌شود. به گمانم برای همین است که بیشتر تغییرات خوشایند نیستند. مهم نیست چقدر خودتان را آماده کرده باشید، آن‌ها باز هم شما را غافل‌گیر می‌کنند.

به خودمان بستگی دارد که چه بخوانیم و چطوری. مهم این است که چیزی بخوانیم.

معمولاً ساده‌ترین جواب، جواب درست است.

بعضی از روزها حال‌وهوای تمام شدن چیزی را دارند؛ مثل آخرین روز تعطیلات تابستانی یا آخرین روز مدرسه. در چنین روزهایی، چیزی تمام می‌شود؛ ولی قرار است چیز جدیدی شروع شود. یک‌جورهایی هم غم‌انگیز است و هم خوشایند.

خانم ریورا همیشه می‌گوید به خودمان بستگی دارد که چه بخوانیم و چطوری. مهم این است که چیزی بخوانیم.

چیزها نمی‌توانند همین‌طوری یکهویی ناپدید شوند. آن‌ها می‌توانند حرکت کنند، می‌توانند پنهان شوند، می‌توانند درونتان جمع شوند؛ اما باید به جایی بروند.

بزرگ شدن هم به همین اندازه عجیب است. انگار احساستان از هزار سال پیش تا حالا تغییر نکرده؛ اما بعد که ناگهان به گذشته نگاه می‌کنید، همه‌چیز متفاوت به نظر می‌رسد. انگار یکهو به جلو می‌پرید. بزرگ شدن مثل یک‌جور تِلِپورت شدن است، فقط به‌صورت چشم‌بسته.

عشق مثل نیرویی جادویی بود که به‌صورت نامرئی بین انسان‌ها حرکت می‌کرد. انصاف نبود که نمی‌شد آن را دید یا کنترلش کرد و هر لحظه ممکن بود به انسان اصابت کند.