بریده‌هایی از کتاب رام کردن زن سرکش

چنان حُسن‌های نکو داری کسی نیست که بخواهد تو را نگه دارد.

زنی که به خشم آید چشمه‌ای شوریده را ماند، گل‌آلود، ناپسندیده، تیره‌روی، عاری از هرگونه زیبایی، و مادام که چنین باشد، هیچ‌کس، هرچند از خشکی و تشنگی به جان آمده باشد، جرعه‌ای از آن نخواهد نوشید و چکه‌ای از آن نخواهد بسود.

اگر گرفتار عشق شده‌اید،‌ چاره‌ای نیست مگر آنکه [به ایتالیایی:] خود را هر چه ارزان‌تر از این بند برهانید.

چه دل‌آزار زمانی که زنان خیره‌سرند.

همسر بانو، بیا و در کنارم بنشین، بگذار بگذرد دنیا. جوانی دوباره برنمی‌گردد.

تکلیفی که رعیت در برابر شاه خود به گردن دارد، همان را زن نیز در قبال شوی خود دارد. و هنگامی که نافرمان و کج‌خلق و ترش‌روی و تندخوست و فرمان بحقِ شویش را نمی‌برد، چیست جز یاغی پرستیزِ بدسرشت، و خائنی ناسپاس به سرور خیراندیش خویش؟ شرمسارم از آنکه زنان آن‌قدر نادان‌اند که به‌جای زانو زدن از در آشتی، جنگ می‌جویند،

زین پس، محبتِ زنان دل از من خواهد ربود، نه خال و ابروی‌شان

زرش دهید، هر طور که می‌خواهید زنش دهید؛ لعبتکی، عروسکی، عجوزی دندان‌ریخته با هفتاد مرض. آنجا که پول در میان است هیچ عیبی در کار نیست.

این رسوایی قسمتِ من است؛ که به‌راستی مجبورم به ناخواه خویش دست در دست یک بی‌فرهنگِ مغزپالودۀ شوخ‌چشم بگذارم که شتابزده خواستگاری کرد اما شتابی برای عروسی ندارد.

اکنون می‌بینم که نیزه‌های ما چیزی جز نی نیست، و خود سست همچو نی‌ایم و ناتوانی ما را همانندی نیست، و بیش از همه به آن چیزی مانیم که آن نیستیم.

تو پنداری که چنان شوریده‌عقل مردی هست که جهنم را به زنی گیرد؟

دلداگی چنان هم آش دهن‌سوزی نیست هورتنسیو!

هیچ مردی نیست که شعور احساسی داشته باشد و در حضور زنی به تماشای این نمایش بنشیند و از آن تصویرِ خداگونه‌ای که در شرط‌بندی آخرِ نمایش از مرد کشیده می‌شود و نطقی که در دهان خودِ زن [کاترینا] گذاشته می‌شود، عرق شرم نریزد.

زرش دهید، هر طور که می‌خواهید زنش دهید؛ لعبتکی، عروسکی، عجوزی دندان‌ریخته با هفتاد مرض. آنجا که پول در میان است هیچ عیبی در کار نیست.