بریده‌هایی از کتاب درست حسابی دعوا کن

ما در نقطهٔ حساسی از تاریخ بشر قرار داریم و باید در سراسر جهان، در هر عرصه‌ای، یاد بگیریم که سپرها را زمین بگذاریم، حرفمان را راحت بزنیم و برای صلح و تفاهم مبارزه کنیم. این کار از چهاردیواری خانه آغاز می‌شود. روابط عاشقانهٔ ما سازندهٔ جوامع بزرگ‌تر ما هستند و تأثیر شگرفی بر فرزندان، دوستی‌ها، اعضای خانواده و هم‌بستگی ما در محل کار دارند. این روابط ظرفیت بخشندگی ما در قبال جهان را تحت‌تأثیر قرار می‌دهند و تحول‌آفرین هستند و شکلِ یکی شدن اعضای جامعه را دگرگون می‌کنند. اگر درست جنگیدن در خانه را بیاموزیم، یاد می‌گیریم میان اقوام، در دل شکاف‌های سیاسی، در جامعه و به‌عنوان یک انسان نیز درست بجنگیم.

پیش‌تر گفتیم و دوباره می‌گوییم: چیزی به نام «انتقاد سازنده» وجود ندارد. انتقاد همیشه مخرب است.

در واقع، حمایت از چیزی که زنان واقعاً به آن نیاز دارند می‌تواند گاهی برخلاف باورهای دیرینهٔ مردانگی باشد. برای نمونه، زن می‌خواهد به دانشگاه برود تا مدرک بگیرد و شما به‌عنوان حامی او مراقبت از کودکان را بر عهده می‌گیرید تا او به کارش برسد. قرار است نقش مراقب را بر عهده بگیرید، با نیازهای بچه‌ها هماهنگ شوید و تدارکات لازم را برای شانه کردن موها و تهیهٔ ناهار بچه‌ها فراهم کنید. از زوج‌هایی که بر سر این نقش‌ها تعارض دارند می‌پرسیم: این کار مردانه است یا زنانه؟ پاسخ سنتی «زنانه» است، زیرا مراقبت از بچه‌ها به‌طور سنتی به این شکل کدگذاری شده است. حرف ما این است که مراقبت از بچه‌ها به همان اندازه «مردانه» است، زیرا مرد با این کار از همسرش و حق انسانی او برای تحقق آروزهایش محافظت می‌کند.

عصبانیت هیچ اشکالی ندارد. مهم نحوهٔ ابراز آن است. هرگز نباید خشم را با هدف تحقیر یا انتقاد از شریک زندگی ابراز کرد.

باور غلط شمارهٔ ۹: قبل از اینکه بتوانید شخص دیگری را دوست داشته باشید، باید عاشق خودتان باشید.

خشونت شخصیتی داستان دیگری دارد. در این خشونت، یکی مجرم است و دیگری قربانی. قربانیان در ۸۵ درصد مواقع زنان هستند. ما در تحقیقات خود درخصوص افرادی که به خشونت خانگی شخصیتی رومی‌آورند به دو الگو، دست پیدا کردیم: «پیت‌بول» و «کبرا». پیت‌بول‌ها حسودند و حس مالکیت دارند، از متارکه می‌ترسند و سعی می‌کنند بین شریک زندگی‌شان و دوستان و اعضای خانواده‌اش فاصله بیندازند. در این میان، کبراها غیرقابل‌پیش‌بینی، دمدمی‌مزاج و عصبی هستند و بی‌دلیل از کوره درمی‌روند. هیچ‌کدام هم مسئولیت خشونتشان را بر عهده نمی‌گیرند و در عوض، قربانی را بابت رفتاری که به‌زعم آن‌ها باعث اعمال خشونت شده سرزنش می‌کنند. [۸]

باور غلط شمارهٔ ۴: یکی از ما حق دارد و دیگری در اشتباه است. واقعیت: تجربیات و دیدگاه‌های هر دو نفر ارزشمند هستند. هر دو حق دارند. مهم این است که بدانیم به مسائل مختلف چگونه نگاه می‌کنیم، چه احساس و نیازهایی داریم و اینکه آیا می‌توانیم حرف‌های یکدیگر را بشنویم و به آن‌ها احترام بگذاریم یا خیر. اهمیت این مسائل خیلی بیشتر است.

باور غلط شمارهٔ ۸: هیچ‌کس نمی‌تواند به شما آسیب بزند، مگر آنکه خودتان اجازه دهید.

به‌جای «از لحظه‌ای که اومدی، داری با عصبانیت باهام برخورد می‌کنی!» بگویید: «وقتی اومدی، متوجه حالت عصبانی چهره‌ت شدم. گفتم شاید از دست من ناراحتی.»

نیازهای اصلی و مهمی که دست کشیدن از آن‌ها برای ما به‌منزلهٔ تسلیم شدن است. - برای این کار باید آیکیدوی ژاپنی را تمرین کنیم: عقب‌نشینی برای پیروزی. بخش‌هایی از خواست شریکمان را که از منظر نیازهای اصلی‌مان منطقی یا شدنی به نظر می‌رسد، قبول می‌کنیم. هرچه بیشتر تصدیقش کنیم، او نیز بیشتر تصدیقمان می‌کند. سپس می‌توانید آن مشکل را حل کنید. مشکل مزبور مثل قبل شما را در برابر یکدیگر قرار نمی‌دهد. - برای موفقیت در سازش باید راهی به جلو پیدا کنیم که ژرف‌ترین رؤیاها و نیازهای اصلی هر دو طرف در آن لحاظ می‌شوند.

باور غلط شمارهٔ ۴: یکی از ما حق دارد و دیگری در اشتباه است. واقعیت: تجربیات و دیدگاه‌های هر دو نفر ارزشمند هستند. هر دو حق دارند. مهم این است که بدانیم به مسائل مختلف چگونه نگاه می‌کنیم، چه احساس و نیازهایی داریم و اینکه آیا می‌توانیم حرف‌های یکدیگر را بشنویم و به آن‌ها احترام بگذاریم یا خیر. اهمیت این مسائل خیلی بیشتر است.

واقعیت: انسان‌ها موجوداتی اجتماعی هستند و قرن‌ها از تشکیل گروه و برقراری رابطه به‌منظور رشد و دفع خطر بهره جسته‌اند. به تعبیر دیگر، ما برای نیاز داشتن ساخته شده‌ایم، زیرا نیازها ما را به هم پیوند می‌دهند و کمک می‌کنند در کنار یکدیگر به کامیابی برسیم. شما باید نیازهایی داشته باشید و توجیه هم لازم نیست! اما باید نیازهای خود را به دیگران ابراز کنید. یکی از دلایل عمدهٔ تشدید تعارضات این است که نیازهایمان را بیان نمی‌کنیم. در عوض، از شرکای خود انتظار داریم ذهنمان را بخوانند و نیازهایمان را به‌شکلی معجزه‌آسا برآورده کنند. این روزها کسی ذهن‌خوانی بلد نیست. پس تا وقتی یک ذهن‌خوان پیدا نکرده‌ایم، باید نیازهای خود را با صدای بلند و رسا بیان کنیم.

نیرویی پشت این مشاجره بود که به حجم آتش آن می‌افزود. هرکدام از آن‌ها خواستهٔ پنهان خود را داشتند: خواستهٔ پنهانی مرد آزادی و ماجراجویی بود و خواستهٔ پنهانی زن حفظ خانواده. اما این حقایق درونی را به خودشان هم به‌ندرت می‌گفتند، چه برسد به اینکه با یکدیگر مطرحش کنند. آن‌ها بیش‌ازپیش از هم فاصله گرفتند، سنگر شخصی خود را ساختند و اتهامات و انتقاداتشان را مانند نارنجک از پشت سنگرهایشان به‌سمت هم پرتاب کردند.

باید شیوهٔ دعوا کردنمان را عوض کنیم رابطهٔ طولانی‌مدت داشتن با کسی، با در نظر گرفتن ظرافت‌ها و پشت سر گذاشتن تمام فرازونشیب‌های متعهدانهٔ آن، هرگز آسان نیست.

تعارض بخشی طبیعی از روابط انسانی است و لازمهٔ ارتباط محسوب می‌شود. ما اغلب پایین بودن فتیلهٔ تعارض را مترادف خوشبختی می‌دانیم؛ اما چنین نیست. فقدان تعارض نشان‌دهندهٔ استحکام رابطه نیست و ممکن است در عمل نتیجهٔ عکس داشته باشد.

رابطه‌ای را که شما در آن به قیمت نابود کردن رؤیای شریکتان برنده و پرقدرت‌اید، نخواهید. خواهان رابطه‌ای باشید که بتوانید در آن از رؤیاهای یکدیگر حمایت کنید. اگر رؤیاهای شما به هم پیوند بخورند، اوضاع بهتر خواهد بود.

در مقابل، پیش از اینکه بدانیم اصلاً برای چه چیزی عذرخواهی می‌کنیم، خیلی زود پوزش می‌طلبیم.