بریده‌هایی از کتاب درست حسابی دعوا کن

ما در نقطهٔ حساسی از تاریخ بشر قرار داریم و باید در سراسر جهان، در هر عرصه‌ای، یاد بگیریم که سپرها را زمین بگذاریم، حرفمان را راحت بزنیم و برای صلح و تفاهم مبارزه کنیم. این کار از چهاردیواری خانه آغاز می‌شود. روابط عاشقانهٔ ما سازندهٔ جوامع بزرگ‌تر ما هستند و تأثیر شگرفی بر فرزندان، دوستی‌ها، اعضای خانواده و هم‌بستگی ما در محل کار دارند. این روابط ظرفیت بخشندگی ما در قبال جهان را تحت‌تأثیر قرار می‌دهند و تحول‌آفرین هستند و شکلِ یکی شدن اعضای جامعه را دگرگون می‌کنند. اگر درست جنگیدن در خانه را بیاموزیم، یاد می‌گیریم میان اقوام، در دل شکاف‌های سیاسی، در جامعه و به‌عنوان یک انسان نیز درست بجنگیم.

عصبانیت هیچ اشکالی ندارد. مهم نحوهٔ ابراز آن است. هرگز نباید خشم را با هدف تحقیر یا انتقاد از شریک زندگی ابراز کرد.

در واقع، حمایت از چیزی که زنان واقعاً به آن نیاز دارند می‌تواند گاهی برخلاف باورهای دیرینهٔ مردانگی باشد. برای نمونه، زن می‌خواهد به دانشگاه برود تا مدرک بگیرد و شما به‌عنوان حامی او مراقبت از کودکان را بر عهده می‌گیرید تا او به کارش برسد. قرار است نقش مراقب را بر عهده بگیرید، با نیازهای بچه‌ها هماهنگ شوید و تدارکات لازم را برای شانه کردن موها و تهیهٔ ناهار بچه‌ها فراهم کنید. از زوج‌هایی که بر سر این نقش‌ها تعارض دارند می‌پرسیم: این کار مردانه است یا زنانه؟ پاسخ سنتی «زنانه» است، زیرا مراقبت از بچه‌ها به‌طور سنتی به این شکل کدگذاری شده است. حرف ما این است که مراقبت از بچه‌ها به همان اندازه «مردانه» است، زیرا مرد با این کار از همسرش و حق انسانی او برای تحقق آروزهایش محافظت می‌کند.

فرمول پایهٔ ما برای شروع یک مشاجرهٔ موفق به شرح زیر است: احساس الف را دارم. مشکلم ب است. به ج نیاز دارم. این رویکردی بسیار ساده و درعین‌حال بسیار مؤثر است و هم در نشست‌های بین‌المللی و هم پشت میز آشپزخانه جواب می‌دهد.

پیش‌تر گفتیم و دوباره می‌گوییم: چیزی به نام «انتقاد سازنده» وجود ندارد. انتقاد همیشه مخرب است.

باور غلط شمارهٔ ۹: قبل از اینکه بتوانید شخص دیگری را دوست داشته باشید، باید عاشق خودتان باشید.

نکتهٔ مهمی که باید به خاطر بسپاریم این است که در روابط، طرفین رقیب یکدیگر نیستند.

باور غلط شمارهٔ ۴: یکی از ما حق دارد و دیگری در اشتباه است. واقعیت: تجربیات و دیدگاه‌های هر دو نفر ارزشمند هستند. هر دو حق دارند. مهم این است که بدانیم به مسائل مختلف چگونه نگاه می‌کنیم، چه احساس و نیازهایی داریم و اینکه آیا می‌توانیم حرف‌های یکدیگر را بشنویم و به آن‌ها احترام بگذاریم یا خیر. اهمیت این مسائل خیلی بیشتر است.

باور غلط شمارهٔ ۸: هیچ‌کس نمی‌تواند به شما آسیب بزند، مگر آنکه خودتان اجازه دهید.

خشونت شخصیتی داستان دیگری دارد. در این خشونت، یکی مجرم است و دیگری قربانی. قربانیان در ۸۵ درصد مواقع زنان هستند. ما در تحقیقات خود درخصوص افرادی که به خشونت خانگی شخصیتی رومی‌آورند به دو الگو، دست پیدا کردیم: «پیت‌بول» و «کبرا». پیت‌بول‌ها حسودند و حس مالکیت دارند، از متارکه می‌ترسند و سعی می‌کنند بین شریک زندگی‌شان و دوستان و اعضای خانواده‌اش فاصله بیندازند. در این میان، کبراها غیرقابل‌پیش‌بینی، دمدمی‌مزاج و عصبی هستند و بی‌دلیل از کوره درمی‌روند. هیچ‌کدام هم مسئولیت خشونتشان را بر عهده نمی‌گیرند و در عوض، قربانی را بابت رفتاری که به‌زعم آن‌ها باعث اعمال خشونت شده سرزنش می‌کنند. [۸]

ما باید به شرکای عاطفی خود فضا بدهیم تا بتوانند دربارهٔ مسائلی که پیش می‌کشیم با ما تعامل کنند، نه آنکه آن‌قدر محدودشان کنیم که تنها یک راه برای پاسخ‌گویی داشته باشند: دفاع از خود.

به‌جای «از لحظه‌ای که اومدی، داری با عصبانیت باهام برخورد می‌کنی!» بگویید: «وقتی اومدی، متوجه حالت عصبانی چهره‌ت شدم. گفتم شاید از دست من ناراحتی.»

باور غلط شمارهٔ ۵: مردان منطقی‌تر از زنان و زنان احساساتی‌تر از مردان هستند. این مغالطه همچنان رایج است، اما کلیشه‌ای مخرب، محدودیت‌آور و غلط محسوب می‌شود.

وقتی نمودار مکالمات را ترسیم کردیم، متوجه شدیم که در ۹۶ درصد موارد شیوهٔ مشاجرهٔ زوج‌ها در سه دقیقهٔ اول نه‌تنها مسیر مشاجره را مشخص می‌کند، بلکه نشان می‌دهد رابطهٔ آن‌ها در شش سال آتی چگونه پیش خواهد رفت.

وقتی زوج‌ها را طی سالیان بعد کنترل کردیم، دریافتیم که بسیاری از آن‌ها با وجود تعارض در سال‌های اول رابطه، در مقایسه با همتایان سازگار خود، تدریجاً روابط مستحکم‌تر و شادتری پیدا کردند. چرا؟ معلوم شد که زن‌ها در این روابط آن‌قدر احساس امنیت داشته‌اند که راجع به هر مسئله‌ای با همسرشان حرف بزنند. این در حالی است که زنان گروه مقابل از انجام این کار می‌ترسیدند. در این مطالعه همه‌چیز یک‌طرفه بود: از زن به مرد. یعنی وقتی زن با مطرح کردن مسائل مختلف باعث تعارض می‌شود، رابطه مستحکم‌تر و موفق‌تر پیش می‌رود. محققان آن را «اثر منفی زن» می‌نامند که شاید ناخوشایند به نظر برسد، اما برای ادامهٔ رابطه خوب است. [۸]

باور غلط شمارهٔ ۴: یکی از ما حق دارد و دیگری در اشتباه است. واقعیت: تجربیات و دیدگاه‌های هر دو نفر ارزشمند هستند. هر دو حق دارند. مهم این است که بدانیم به مسائل مختلف چگونه نگاه می‌کنیم، چه احساس و نیازهایی داریم و اینکه آیا می‌توانیم حرف‌های یکدیگر را بشنویم و به آن‌ها احترام بگذاریم یا خیر. اهمیت این مسائل خیلی بیشتر است.

رابطه‌ای را که شما در آن به قیمت نابود کردن رؤیای شریکتان برنده و پرقدرت‌اید، نخواهید. خواهان رابطه‌ای باشید که بتوانید در آن از رؤیاهای یکدیگر حمایت کنید. اگر رؤیاهای شما به هم پیوند بخورند، اوضاع بهتر خواهد بود.

وظیفهٔ ما به‌عنوان شریک زندگی این است که حتی حین تعارض از شریکمان مراقبت کنیم و دوستش بداریم، حتی اگر قادر به دوست داشتن خود نباشد.

یکی از دلایل عمدهٔ تشدید تعارضات این است که نیازهایمان را بیان نمی‌کنیم. در عوض، از شرکای خود انتظار داریم ذهنمان را بخوانند و نیازهایمان را به‌شکلی معجزه‌آسا برآورده کنند.

ما دریافتیم زوج‌هایی که در جریان تعارض چهار رفتار کلیدیکه آن‌ها را چهار سوار آخرالزمان (انتقاد، تحقیر، دیوارسازی و حالت تدافعی) می‌نامیمرا نشان می‌دهند، به‌طور میانگین پنج سال پس از ازدواج طلاق می‌گیرند.

ما باید هدف دعوا را از نو تعیین کنیم: هدف برنده شدن نیست. هدف این نیست که شریکتان را متقاعد کنید. هدف ارائهٔ راه‌حل مشکل نیست. هدف حتی رسیدن به سازش نیست! (سازش بخشی از اهداف آتی است.) هدف این است که بیشتر با مثبت‌انگاری دعوا کنید تا منفی‌بافی. و بله؛ این هدف کاملاً ممکن و لازم است.

اگر به این امید باشیم که شریکمان از نیازهای ما باخبر است و برآورده‌شان می‌کند، یا این‌گونه فکر کنیم که نیازهایمان آن‌قدر واضح هستند که قطعاً متوجه آن‌هاست و در همان راستا عمل می‌کند و درنتیجه درخواستی نکنیم، چیزی جز رنجش ناشی از بی‌توجهی به نیازهایمان نصیب ما نخواهد شد؛ که همین هم به بالا گرفتن دعوا می‌انجامد.

باید نیازها و احساساتمان را ابراز کنیم. شرکای ما علم غیب ندارند.

ساده‌ترین نوع ترمیم عذرخواهی مستقیم است: «متأسفم» یا «متأسفم که اون حرف رو زدم، بذار دوباره سعی کنم».

نیازهای اصلی و مهمی که دست کشیدن از آن‌ها برای ما به‌منزلهٔ تسلیم شدن است. - برای این کار باید آیکیدوی ژاپنی را تمرین کنیم: عقب‌نشینی برای پیروزی. بخش‌هایی از خواست شریکمان را که از منظر نیازهای اصلی‌مان منطقی یا شدنی به نظر می‌رسد، قبول می‌کنیم. هرچه بیشتر تصدیقش کنیم، او نیز بیشتر تصدیقمان می‌کند. سپس می‌توانید آن مشکل را حل کنید. مشکل مزبور مثل قبل شما را در برابر یکدیگر قرار نمی‌دهد. - برای موفقیت در سازش باید راهی به جلو پیدا کنیم که ژرف‌ترین رؤیاها و نیازهای اصلی هر دو طرف در آن لحاظ می‌شوند.

خود اعتیاد یکی از خطوط قرمز نیست، زیرا بسیاری از افراد به‌صورت مقطعی با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند؛ اما امتناع از رسیدگی به آن قطعاً یک خط قرمز است.

طغیان چیست؟ طغیان زمانی رخ می‌دهد که غرق تعارض می‌شویم و دستگاه عصبی در پاسخ به منفی‌بافی‌های شریک زندگی، کنترل ما را به دست می‌گیرد.

چگونه می‌توان به‌جای پویایی حاصل‌صفر سمّی، به سود مشارکتی در تعارض دست پیدا کرد؟ داده‌های آزمایشگاه نشان می‌دهند که موفق‌ترین زوج‌ها و آن‌هایی که بهترین عملکرد را حین تعارض دارند، زوج‌هایی هستند که می‌توانند تأثیرگذاری یکدیگر را قبول کنند. [۴] یکی از یافته‌های متناقض ما در آزمایشگاه عشق این بود که اگر می‌خواهید در تعارض با شریکتان «برنده شوید»، باید اندکی عقب‌نشینی کنید.

یکی از غم‌انگیزترین چیزهایی که رابطهٔ زوج‌ها را به جدایی می‌کشاند، این است که در فرایند ترمیم هماهنگ نیستند. یکی تلاش می‌کند و آن‌یکی درها را می‌بندد یا اصلاً متوجه تلاش او نمی‌شود و برعکس.

ممکن است وقتی طغیان می‌کنید، برقراری ارتباط آرام و شفاف و درخواست وقفه دشوار باشد. اگر فکر می‌کنید مؤثر خواهد بود، یک نشانهٔ دستی ساده اما واضح تعیین کنید و هروقت دستپاچه شدید و نیاز به وقفه داشتید، از آن استفاده کنید