بریده‌هایی از کتاب دیوانگی در بروکلین

شادی‌هایم مانند رؤیاهای کاذب ناپدید شدند. و روزهای شادکامی بی‌آن‌که بازگردند از میان رفتند. عشق راه گم کرد و لذت‌ها فراری شدند؛ و از تمامی این گذشته تنها غم باقی ماند.

همیشه شیفتهٔ کتاب بودم. خواندن مرا به آزادی می‌رساند، تسلی می‌داد و به طرزی دلخواه برمی‌انگیخت: خواندن برای لذت بردن، برای آن آرامش زیبایی که وقتی پژواک کلمات آدم دیگری را در ذهن می‌شنویم در آن فرو می‌رویم.

همیشه شیفتهٔ کتاب بودم. خواندن مرا به آزادی می‌رساند، تسلی می‌داد و به طرزی دلخواه برمی‌انگیخت: خواندن برای لذت بردن، برای آن آرامش زیبایی که وقتی پژواک کلمات آدم دیگری را در ذهن می‌شنویم در آن فرو می‌رویم.

هدف چه بود؟ این‌که آزاد باشد. اما آزادی برای چه؟ برای این‌که کتاب بخواند، بنویسد و فکر کند.

گفت در جهان نویسندگی قاعده‌ای وجود ندارد. اگر زندگی نویسندگان و شاعران را مطالعه کنیم با هرج و مرج مطلق مواجه می‌شویم، با شمار نامحدودی از استثنائات. و افزود به این خاطر که نوشتن نوعی بیماری است، پدیده‌ای که می‌توانزکام یا تورم روح نامید؛ بنابراین، هرکس می‌تواند در هر زمانی در زندگی به آن مبتلا شود. از جوان و پیر گرفته تا قوی و ضعیف، مست و هوشیار و عاقل و دیوانه. با نگاهی به فهرست غول‌ها و نیمچه غول‌ها به نویسندگانی برمی‌خوریم که از همه قماشی هستند و هرگونه خلق و خو را در میان‌شان می‌بینیم؛ از بالاترین آرمان‌گرایان تا فاسدترین و فریبکارترین آدم‌ها.

به دنبال مکان آرامی بودم که در آن بمیرم.

به کارفرمای جدیدش گفت: «من سی و یک سال و چند کیلو اضافه وزن دارم. بیش از یک سال است که با زنی نبوده‌ام و حالا دوازده صبح است که خواب راه‌بندان را در دوازده محلهٔ شهر می‌بینم. شاید اشتباه کنم، اما گمان می‌کنم برای تغییر زندگی آماده هستم.»

درست است که گاه مثل خر رفتار می‌کنم، اما بلدم دهانم را ببندم. مفهوم شد؟

هریک از ما آدم‌ها چند انسان متفاوت در خود داریم و بیش‌تر از یکی به دیگری تغییر جهت می‌دهیم، بی‌آن‌که هرگز پی ببریم که هستیم. یک روز سرحالیم، فردایش افسرده؛ صبح غمگین و ساکتیم، شب خندان و شوخ.

اگر ریسک نداشته باشد که به آدم کیف نمی‌دهد.

گر کسی را آزار بدهی از او آزار می‌بینی. چیزی که عوض دارد، گله ندارد. این از جمله ویژگی‌های عالی‌ای است که آدم‌ها به آن شهرت دارند.

تام خوشحال مساوی بود با تام پرحرف.

وقتی از کسی که دوستش داری ناسزا می‌شنوی، پس از سخنان تحقیرآمیزی که هم‌چون پتک بر مغزت فرود می‌آید، مگر روحیه‌ای هم باقی می‌ماند؟

هری اگرچه به یک کلاهبردار تبدیل شده بود، اما بخشی از وجودش همان کودک ده ساله مانده بود که در عالم خیال بچه‌های یتیم شهرهای بمباران‌شده را نجات می‌داد.

نکند همه چیز پایان یافته و من دیر به کمک او رسیده باشم، بسیار دیر برای این‌که او را بار دیگر به جهانی که از آتش بود بازگردانم؟

خب که چه؟ همان‌طور که اسکار وایلد روزی گفته است، از بیست و پنج سالگی همهٔ مردم هم‌سن‌اند،

تام گفت: «من از نجات جهان حرف نمی‌زنم. الان در شرایطی هستمکه فقط می‌خواهم خودم را نجات بدهم، و بعضی از آن‌هایی که دوست دارم.

وقتی کسی این شانس را دارد که در ماجرایی زندگی کند و در دنیایی خیالی به سر برد، دردهای دنیای واقعی ناپدید می‌شوند. تا وقتی حکایت ادامه یابد، واقعیت وجود نخواهد داشت.

اما من از این‌که این‌جا هستم بسیار خشنودم. از نشستن و تماشای آن‌چه روی میز است، کشیدن نفس عمیق و لذت بردن از این حقیقت ساده که زنده‌ام.

گوش‌های تیز وچشم‌های نافذی داشت و خوش‌فکر و خوش‌قلب بود.

اما من عاشق تو نیستم هانی. درست نمی‌شناسمت. ــ بعدا درست می‌شود. ــ چی بعدا درست می‌شود؟ ــ اول شروع به شناختنم می‌کنی. بعد عاشقم می‌شوی. ــ به همین سادگی. ــ آره، به همین سادگی.

اسکار وایلد روزی گفته است، از بیست و پنج سالگی همهٔ مردم هم‌سن‌اند

و من بیش از هر چیزهمین را می‌خواستم. پایانی توأم با سکوت برای زندگی غمناک و مسخره‌ام.

حالا که زنده بودم لازم بود وسیلهٔ بازیافتن زندگی را پیدا کنم، اگر هم چیزی از زندگی‌ام باقی نمانده بود، نمی‌توانستم صرفا دست روی دست بگذارم و منتظر پایان آن بمانم.

دو سال خدمت سربازی، کار، ازدواج، مسئولیت‌های خانوادگی، لزوم هر چه بیش‌تر پول درآوردن، همهٔ این مزخرفاتی که وقتی جرئت دفاع از خودمان را نداریم ما را توی هچل می‌اندازد

کشتار انسان‌ها به وسیلهٔ همان ابزارهایی که قرار بود همهٔ ما را خوشبخت و ثروتمند سازد.

منظرهٔ غم‌انگیزی بود. برق نگاه خواهر زاده‌ام خاموش شده بود و قیافهٔ ظاهری‌اش از شکست حکایت می‌کرد.

ــ ما وارد دورهٔ جدیدی می‌شویم ناتان. دورهٔ پساخانواده، پساتحصیل و پساگذشتهٔ خانواده‌های گلاس و وود. ــ پساگذشته؟ ــ بله. حالا و بعدا مهم است. از این به بعد خودمان را گرفتار آن‌وقت‌ها نمی‌کنیم.

«لحظه‌های خوب هم هست. لحظه‌های زیبای فراموش نشدنی، شگفتی‌های کوچک، معجزات حیرت‌انگیز. آرام راندن در تایمز اسکوئیر در ساعت سه و نیم صبح، ناگهان خود را در مرکز جهان تنها یافتن زیر بارانی از نور چراغ‌های نئون که از همهٔ اطراف آسمان می‌بارد. یا درست پیش از سپیده دم در بلت پارک وی با سرعت بیش از هفتاد مایل راندن و بوی اقیانوس را به مشام کشیدن. یا این‌که وقتی ماه بدر تمام می‌شود روی پل بروکلین آرام خزیدن و فقط آن قرص زرد و نورانی را که از فرط بزرگی پرهیبت و هولناک است تماشا کردن. آدم یادش می‌رود که این‌جا روی زمین زندگی می‌کند، تصور می‌کند در حال پرواز است، تاکسی بال در آورده و در فضا حرکت می‌کند. هیچ کتابی نمی‌تواند چنین حالاتی را ایجاد کند. دارم از تعالی‌ای واقعی حرف می‌زنم، هری. از رها کردن تن و ورود به کمال و پهنای جهان.»

برای بازسازی دنیای کوچکی که اینک در آن به سر می‌برد مدت‌ها زحمت کشیده بود و به هیچ‌کس اجازه نمی‌داد به رنج‌هایش پی ببرد.