بریده‌هایی از کتاب لیبرالیسم محافظه کار

آن حس حاکم درونی که رفتارهای متمدنانه، خودنگه‌داری و ادب و آداب را هدایت می‌کرد، آماج حمله شد؛ پیروی از هوس، هر چه می‌خواهد دل تنگت بگوی، و بیرون ریختن تمایلات لحظه‌ای به فضیلت‌های درجه اول بدل شدند. قاعدهٔ «اگر دوست داری، اگر احساس خوبی به تو می‌دهد، آن را انجام بده» معیار عمومی رفتار شد. انجامش بده عنوان کتابی بود از کسی به اسم جری رابین که یک آشوبگر سیاسی بود. «انجامش بده تا ارضا بشوی (هر چه که باشد)» ترجیع‌بند ترانه‌ای پرطرفدار بود.

بعضی معتقدند که جایزهٔ صلح نوبل را باید به بمب اتم اعطا کرد، چراکه قدرت‌های بزرگ را از دست زدن به جنگ بر حذر داشت، و به آن‌ها فهماند که جنگ بعدی یعنی پایان دنیا. اما من در صحت این مدعا تردید دارم. یک دلیلم این است که جنگ جهانی دوم نشان داد که جنگیدن با همان سلاح‌های غیراتمی ولی کارآمد مثل تانک و مسلسل هم بسیار ویرانگر است. پیامدهای جنگ جهانی دوم از تخریب تا قتل با همان سلاح‌های مجاز هم به قدر کافی وحشتناک بود که اگر بمب اتم هم در آن به کار نمی‌رفت باز هم قدرت‌ها را به صرافت بیندازد که جنگ دیگر یک راه حل نیست.

نسل جوانان دههٔ شصت چنان حس همبستگی بی‌سابقه‌ای با هم داشتند که گویی یک گروه قومی یا یک ملت‌اند. این نسل نه تنها از حیث تعداد بر نسل قبل خود فزونی داشت، بلکه به یمن رسانه‌های الکترونیک، به این برتری عددی و وفورِ تعداد هوشیار هم بود. آن‌ها اولین نسلی بودند که با تلویزیون بزرگ شدند، و تلویزیون به آن‌ها این امکان را داد که از داشتن تجربه‌های مشترک با هم‌نسلان خود مطلع شوند. این اطلاع عمومی از تجارب مشترک نسلی، یک شبکهٔ همبستگی افقی، به تعبیر اقتصاددان‌ها، به این جوانان داد که شبکهٔ همبستگی عمودی شامل پدر و مادر و مدیران و مسئولان را، که پیش‌تر جوانان را از یکدیگر جدا می‌کرد و آنان را وادار به تبعیت از بزرگ‌ترها می‌نمود، قطع کرد

ازدواج و زندگی خانوادگی؛ که در دهه‌های پیش از آن نقشی چنان مهم در کاهش خشونت نرینه داشته بود. این عقیده که مرد و زن باید انرژی خود را به پای یک رابطهٔ تک‌همسری بریزند تا محیطی امن برای رشد فرزندانشان فراهم شود موضوع خنده و تمسخر شد. زندگی شده بود بی‌خیالی، همرنگ‌جماعتی، مصرف‌کنندگی، مادیگری، دم‌غنیمتی، خمیرشکلی، روزمعاشی، همچون قهرمانان فیلم اوزی و هریت در حاشیهٔ برهوت شهر. در دههٔ شصت، فرهنگ رایج پرطرفدار، زیر پا گذاشتن استانداردهای تمیزی، نزاکت، و خویشتنداری جنسی را تشویق می‌کرد.

این حقیقت که بسیاری از این کشورها در طول این مدت، یک قدم از آن فناوری قدیمی که سرمایه‌گذاری اروپای استعماری در آنجا ایجاد کرد پیش‌تر نرفته‌اند، تقصیر غرب نیست. آن دسته از کشورهایی که غرب را الگوی خود کردند، همچون کرهٔ جنوبی، سنگاپور، و تایوان، نشان دادند که با یک پس‌زمینهٔ جهان‌سومی هم می‌توان در طول دو نسل به یک ملت مدرن، لیبرال‌دموکرات و شکوفا تبدیل شد. آن کشورهایی که کماکان غرق در افلاس و عقب‌ماندگی‌اند، فلاکتشان ناشی از سلطه‌جویی، نژادپرستی و ستم غرب نیست، بلکه معلول سیاست‌ها و برنامه‌های سوسیالیستی‌ای است که خود انتخاب کرده‌اند یا از قِبل جنگ داخلی و انقلاب بر آن‌ها تحمیل شده است.