کتاب ویلت

خیلی سخت است که آدم مدام سعی بکند خوب باشد و درست حرف بزند...

خودم می‌بایست کارم را پیش ببرم.

دلشوره و اضطراب در کمین است؛ مانند ببری آماده‌ی حمله در دل جنگل.

مادام که جسم آدمی سالم است و روحش راکد نیست، خطر و تنهایی و آینده‌ی نامعلوم او را از پا نمی‌اندازد

انگار می‌بایست کاری بکنم. می‌بایست برانگیخته شوم، به حرکت درآیم، مهمیزم زده شود، به تکاپو وادار شوم.

خدا بخشنده است؛ اما همیشه هم حکمتش بر ما روشن نیست. باید سرنوشت‌مان را هرطور که هست بپذیریم و تلاش کنیم به سرنوشت دیگران رنگ سعادت بیفشانیم. مگر نه؟

فقط به یاری ستاره‌ها بود که مسیر تاریکم را پیدا می‌کردم.

سعی کن بفهمی چه چیزی توی کله‌ات هست.

دروغ گفتن خیلی بدتر از این است که آدم گاهی به کلیسا نرود.

معلم فهیمی که کارش را بلد باشد، فوری بدون جرّ و بحث کردن و سرکوفت زدن مطلب را درز می‌گیرد، با احتیاط، مشکلات را رفع و رجوع می‌کند، مطلب را آنقدر ساده می‌کند که شاگردها بفهمند، بعد مطلب ساده‌شده را به آن‌ها درس می‌دهد، و آن وقت لبخند ملیحی هم تحویل‌شان می‌دهد.