بریده‌هایی از کتاب گورهای بی سنگ

خدا برای آفرینش انسان چهل روز بر خاک آدم باران اندوه بارانید و یک ساعت باران شادی. شاید به همین دلیل رنج‌های انسان از شادی‌هایش بزرگ‌تر است.

درودیوار اتاق انتظار توی مطب متخصص‌های نازایی پُر از عکس‌های بچه‌هایی است که به دنیا آورده‌اند. چیزی شبیه دیپلم‌های افتخار یا گواهی‌نامه‌های بین‌المللی که کسی در تأیید مهارت و تخصصش به دیوار بزند

بهترین کاری که بشر می‌تواند بکند این است که به تولیدمثل پایان دهد تا نسل انسان از کرهٔ زمین به‌کلی محو شود.

یک جایی از زندگی هست که احساس می‌کنی گذشته از آینده بزرگ‌تر است. آن وقت رؤیا بافتن سخت می‌شود.

خشم اغلب شبیه نارنجکی است که کف دست آدم منفجر می‌شود.

امید گاهی شبیه اشیایی به‌ظاهر فراموش‌شده است که به هیچ دردی نمی‌خورند اما نمی‌توانی دورشان بیندازی؛ تصویر سیاه‌وسفید یک سونوگرافی قدیمی، کارت مشخصات جنین‌های فریزشده، یک عروسک پارچه‌ای با دو صورت که یک طرفش می‌خندد و یک طرفش گریه می‌کند، یا یک دوچرخهٔ اسباب‌بازی دکوری.

من ولی دستم حیات ندارد

همهٔ ما در زندگی به یکی مهربان‌تر از خودمان نیاز داریم که وقتی از جنگ برمی‌گردیم مثل گربه زخم‌های‌مان را بلیسد، و یکی عاقل‌تر از خودمان که وقت دیوانگی مهارمان کند.

بچه‌ها شبیه چتر نجات‌اند وقتی که داری در تنهایی سقوط می‌کنی، در بی‌هدفی، در ناامیدی، در نابودی. زندگی بچه‌ها مثل نموداری است با شیب ملایم و مثبت که هر روز و هر ساعت مختصات تازه‌ای دارد. از راه رفتن به هیجان می‌آیند، از دویدن، از افتادن دندان شیری، از گذاشتنش زیر بالش که فرشتهٔ دندان هدیه بیاورد، از خواندن، نوشتن، از مزه‌ها و رنگ‌ها. بچه‌ها بلند می‌خندند، بلند گریه می‌کنند و هیچ‌وقت زندگی‌شان شبیه خط صاف و ثابتی نمی‌شود که تنها تغییراتش روی محور زمان باشد. چیزی که ما آدم‌بزرگ‌ها معمولاً تجربه‌اش می‌کنیم

تو تا وقتی به جنگ ادامه می‌دهی نمی‌فهمی جنگیدن چه‌قدر فرسوده‌ات می‌کند. باید یکی آتش‌بس بدهد، سلاحت را زمین بگذاری، نفسی بکشی و به ویرانه‌های اطرافت نگاه کنی تا بفهمی چه‌قدر جنگیده‌ای.

من آدم بازنده‌ای بودم. وقتی در بیست و یک‌سالگی به تهران آمدم می‌خواستم برنده باشم. جاهای زیادی کار کردم و کارهای زیادتری را امتحان کردم، ولی در هیچ کاری آن‌قدر موفق نبودم که فکر کنم آدم مهمی هستم. همیشه آخرش همان آدم بازنده بودم. شاید برای همین بود که هیچ محل کاری را با همهٔ جزئیاتش به خاطر نمی‌آورم. فراموش‌شان می‌کنم. این‌جا ولی آدم موفقی هستم. وقتی به بچه‌هایی که شکاف کام دارند غذا می‌دهم می‌ترسم خفه شوند، ولی وقتی غذا دادن تمام می‌شود و همه زنده‌اند احساس برنده بودن می‌کنم.

آدم همیشه فکر می‌کند اگر چشم‌هایش را ببندد دردش کم‌تر می‌شود.

سخت می‌شود گفت چیزی که آن لحظه از دست می‌دادم جنینی چندگرمی و بی‌شکل بود یا رؤیایی به بزرگی یک زندگی. شاید هم این دو یکی بودند

همهٔ ما در زندگی به یکی مهربان‌تر از خودمان نیاز داریم که وقتی از جنگ برمی‌گردیم مثل گربه زخم‌های‌مان را بلیسد، و یکی عاقل‌تر از خودمان که وقت دیوانگی مهارمان کند.

فکر کردم امید شبیه ماتروشکاهای روسی است؛ عروسک‌های چوبی درون‌تهی که در هم لانه کرده‌اند. هربار یکی دیگر از دل قبلی بیرون می‌آید، ولی کوچک‌تر می‌شود. نمی‌دانی چندتای دیگر مانده و چه‌قدر کوچک خواهد شد، ولی تا وقتی هنوز هست ادامه می‌دهی.

حالا فکر می‌کنم شاید نوشتن تنها کاری باشد که از رنج‌ها، وحشت‌ها و شکست‌های ما تغذیه می‌کند و بزرگ می‌شود و حتی دردهای‌مان را شفا می‌دهد.

اصلاً این‌جا شبیه خود تهران است، پُر از رنگ و نقش، پُر از تنوع آدم‌ها، پُر از هیاهو، پُر از آمدن و رفتن و پُر از زندگی، حتی اگر خیلی شیرین نباشد.

در زندگی موقعیت‌هایی هست که اگر نخندی گریه‌ات می‌گیرد.

ما هرگز نمی‌فهمیم چه‌قدر می‌توانیم امیدوار بمانیم تا وقتی که راهی جز امیدواری نداشته باشیم، و درعین‌حال همیشه از ناامیدی مطلق می‌ترسیم.