بریده‌هایی از کتاب شبی برتر از یک عمر؛ سوره قدر

ارزش عمل، وابسته به خود عمل نیست؛ وابسته به محرک و به هدف و به بینشی است که از رابطه‌های یک عمل داری.

تو که یک قطعه زمین، دو کیلو گوشت، یک مقدار پارچه داری، بدون طرح و نقشه دست‌به‌کار نمی‌شوی، پس چه شده که در سرزمین عمرت بدون تقدیر، دست‌به‌کار شده‌ای و در هر رشته و شغلی، خودت را گرو گذاشته‌ای.

قلعه‌های بلند را سرداران فاتح از درون فتح کرده‌اند.

نکته این است که لیلةالقدر می‌گویند، نه یوم‌القدر. در دل تاریکی‌ها و در بطن حادثه‌هاست که تو باید طرح فردا را بریزی و در طلوع فجر، همراه فرشته‌های نازل شب، قدم برداری. اشتباه ما این است که در شبمان کاری نمی‌کنیم و در شکم گرفتاری‌ها و ظلمت‌ها، یا تسلیم تاریکی می‌شویم و یا مرثیه‌خوان ظلمت. و این فاجعه را در طلوع فجر می‌فهمیم که هیچ کاری نکرده‌ایم و هیچ طرحی نریخته‌ایم. و تا دست‌به‌کار شویم و طرحی بریزیم، هزار مانع بر سر راهمان می‌گذارند و هزار درگیری برایمان ایجاد می‌کنند. و تا بخواهیم حرکت کنیم، به غروب رسیده‌ایم و دوباره گرفتار شب شده‌ایم. این است که در شب طرح می‌ریزند و این است که شب را قدر می‌دانند؛ شب را! و این است که یک شبِ طرح، یک شبِ قدر، از هزار ماه بی‌تقدیر، بهتر است.

در دل تاریکی‌ها و در بطن حادثه‌هاست که تو باید طرح فردا را بریزی و در طلوع فجر، همراه فرشته‌های نازل شب، قدم برداری.

کوثر کثیرالخیر است، نه کثیرالنعمة

«محرک»،‌ «غایت»،‌ «بینش به رابطه‌های عمل»،‌ و «شکل عمل»، در ارزش و قدر عمل مؤثر هستند و این عوامل در طرح منظور می‌شوند

نقشه با هدف شروع می‌شود و با هدف شکل می‌گیرد. بر اساس هدف، راه‌ها و نیازها و مرحله‌ها و مسائل هر مرحله را در نظر می‌گیرند و طرح می‌ریزند.

نکته این است که لیلةالقدر می‌گویند، نه یوم‌القدر. در دل تاریکی‌ها و در بطن حادثه‌هاست که تو باید طرح فردا را بریزی و در طلوع فجر، همراه فرشته‌های نازل شب، قدم برداری. اشتباه ما این است که در شبمان کاری نمی‌کنیم و در شکم گرفتاری‌ها و ظلمت‌ها، یا تسلیم تاریکی می‌شویم و یا مرثیه‌خوان ظلمت. و این فاجعه را در طلوع فجر می‌فهمیم که هیچ کاری نکرده‌ایم و هیچ طرحی نریخته‌ایم. و تا دست‌به‌کار شویم و طرحی بریزیم، هزار مانع بر سر راهمان می‌گذارند و هزار درگیری برایمان ایجاد می‌کنند. و تا بخواهیم حرکت کنیم، به غروب رسیده‌ایم و دوباره گرفتار شب شده‌ایم. این است که در شب طرح می‌ریزند و این است که شب را قدر می‌دانند؛ شب را! و این است که یک شبِ طرح، یک شبِ قدر، از هزار ماه بی‌تقدیر، بهتر است.

و نکته این است که لیلةالقدر می‌گویند، نه یوم‌القدر. در دل تاریکی‌ها و در بطن حادثه‌هاست که تو باید طرح فردا را بریزی و در طلوع فجر، همراه فرشته‌های نازل شب، قدم برداری. اشتباه ما این است که در شبمان کاری نمی‌کنیم و در شکم گرفتاری‌ها و ظلمت‌ها، یا تسلیم تاریکی می‌شویم و یا مرثیه‌خوان ظلمت. و این فاجعه را در طلوع فجر می‌فهمیم که هیچ کاری نکرده‌ایم و هیچ طرحی نریخته‌ایم. و تا دست‌به‌کار شویم و طرحی بریزیم، هزار مانع بر سر راهمان می‌گذارند و هزار درگیری برایمان ایجاد می‌کنند. و تا بخواهیم حرکت کنیم، به غروب رسیده‌ایم و دوباره گرفتار شب شده‌ایم.

حیرت در عمل، مانع حرکت سریع تو است. تو نمی‌دانی باید کجا را بسازی و کجا را خراب کنی. و همین حیرت اگر کارت را خراب نکند، کُند و آرام می‌سازد. این است که عمل طرح می‌خواهد.

عن أبی‌ذرّ: قُلتُ «یا رَسولَ اللّٰهِ لَیلَةُ القَدرِ هِیَ شَی‌ءٌ تَکونُ عَلیٰ عَهدِ الاَنبِیاءِ ینزلُ فِیها فإذا قُبِضُوا رُفِعَت؟» قالَ «لا بَل هِیَ اِلیٰ یومِ القِیامَةِ». «ابوذر گوید: گفتم یا رسول‌اللَّه، شب قدر آن شبی بود که بر عهد پیامبران بود، این عهد، در شب قدر نازل می‌شد؛ پس وقتی آنها از دنیا رفتند، آن شب برداشته شد. آن حضرت فرمود: نه، بلکه شب قدر تا روز قیامت هست.» مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ناصرخسرو، ج ۱۰، ص ۷۸۶.