بریده‌هایی از کتاب کلاف آرزوها

آدم همیشه به خودش دروغ می‌گوید. برای این‌که عشق تاب تحمل حقیقت را ندارد.

به قول معروف کسی که زیاد حرف می‌زند، کم عمل می‌کند.

گاهی مصیبت آن‌قدر عظیم است که چاره‌ای جز رها کردنش نیست. نمی‌شود همه چیز را نگه داشت، حفظ کرد.

مردم حرفی با هم ندارند. با تلفن‌های‌شان تنهایند. در خلأ زندگی‌شان هزاران کلمه پرتاب می‌کنند.

«خوش است تمامی رنج‌ها را به جان خریدن رنج‌ها را زیستن پیش رفتن و عشق ورزیدن.» آیندهٔ درونی، فرانسواز اوروا

دیگه تحمل این شهر رو ندارم،

ژو این‌طوری است دیگر. چیزی از ظرافت، سبکی و نرمی واژه‌ها نمی‌فهمد. خیلی کتاب نخوانده است، خلاصه را به استدلال ترجیح می‌دهد و تصویر را به جملهٔ توضیحی. سریال کلمبو را دوست داشت برای این‌که از همان اول قاتل معلوم بود. اما من واژه‌ها را دوست دارم. جملات طولانی را، ناله‌های ابدی را. دوست دارم که گاهی واژه‌ها آن‌چه را می‌گویند، پنهان می‌کنند، یا به شیوه‌ای جدید بیان می‌کنند.

پس از تمنا همیشه کسالت از راه می‌رسد. و فقط عشق است که بر کسالت پیروز می‌شود. عشق، عشق یکتا، آرزوی همهٔ ما.

به دوره‌های شش دقیقه‌ای بابا فکر می‌کنم. به بیهودگی چیزها. به آن‌چه پول هرگز جبران نمی‌کند.

وقتی پولدارین ناگهان همه دوست‌تون دارن. ناگهان آدم‌های غریبه عاشق‌تون می‌شن.

طمع همه چیز را در سر راهش از بین می‌بره.

در شکلات منیزیم هست که برای اعصاب خوبه.

گاهی مصیبت آن‌قدر عظیم است که چاره‌ای جز رها کردنش نیست. نمی‌شود همه چیز را نگه داشت، حفظ کرد.

اگر آرزوهای آدم‌های دیگر را برآورده سازید، این خطر هست که نابودشان کنید.

اگر کسی که زندگی‌تان را زیبا می‌ساخت، روزی به شما خیانت کند، گذشتهٔ زیبای‌تان زشت می‌شود؟ اگر بچه‌ای تبدیل به یک آدمکش شود، هدیهٔ زیبایی که بهتان داده است کریه می‌شود؟

از همان کودکی فهمید مردها مانند غدهٔ سرطانی چه بلایی بر سر زنان می‌آورند.

می‌تواند فکر کند که از «کسالت و فرسودگی» که آفت عشق‌های رمانتیک است گریخته است و در نوع خود به عشقی رسیده است که کمالش در لباس و آرایش مو و کلاه نیست، بلکه در اعتماد و آرامش است.

اکثر کرکره‌های چوبی ساختمان‌های پرومناد دِزانگله پایین است. مانند چسب زخمی بر روی نماهای فرسوده. پیرها در خانه‌شان کز کرده‌اند. اخبار تلویزیون را تماشا می‌کنند، پیش‌بینی بد هواشناسی را. قبل از این‌که غذا را قورت بدهند، مدت‌ها می‌جوند. ناگهان همه چیز را طول می‌دهند. بعد روی مبل خواب‌شان می‌برد، با پتویی روی پاها، جلو تلویزیون روشن. باید تا بهار دوام بیاورند وگرنه مرده پیدای‌شان می‌کنند.

«خوش است تمامی رنج‌ها را به جان خریدن رنج‌ها را زیستن پیش رفتن و عشق ورزیدن.» آیندهٔ درونی، فرانسواز اوروا

ماه پیش دختر جوانی خواست بمیره، ۲۳۷ تا از دوستاش رو خبر کرد و هیچ‌کدوم جوابش رو ندادن. ببخشین؟ بله مُرد. خودش رو دار زد. هیچ‌کس بهش نگفت که بیست دقیقه باید به طرز وحشتناکی زجر بکشه. بهش نگفتن که آدم همیشه می‌خواد یکی نجاتش بده، که تنها جواب شکنجهٔ خفگی سکوته.

اگر آدم کسی را دوست داشته باشد و از دست بدهد دیگر هیچی ازش باقی نمی‌ماند.

نیازهای ما آرزوهای روزانهٔ ما هستند. فردای ما را، پس‌فردای ما را، آیندهٔ ما را، کارهای کوچکی می‌سازد که باید انجام دهیم.

گر آرزوهای آدم‌های دیگر را برآورده سازید، این خطر هست که نابودشان کنید.

. پول عشق به همراه نمی‌آورد.

اگر کسی که زندگی‌تان را زیبا می‌ساخت، روزی به شما خیانت کند، گذشتهٔ زیبای‌تان زشت می‌شود؟

درد، انسان را همیشه به طرز عجیبی بازآفرینی می‌کند.

مردها خوب می‌دانند بعضی کلمه‌ها چه بلایی به سر زن‌ها می‌آورد. و ما احمق‌ها هم قند تو دل‌مان آب می‌شود و از هول حلیم تو دیگ می‌افتیم.

دلم می‌خواست می‌توانستم خودم دربارهٔ زندگیم تصمیم بگیرم، فکر می‌کنم این بزرگ‌ترین موهبت است.

وقتی کسی می‌میرد، آدم همیشه دیر می‌رسد. خدا می‌داند چرا.

پس از تمنا همیشه کسالت از راه می‌رسد. و فقط عشق است که بر کسالت پیروز می‌شود. عشق، عشق یکتا، آرزوی همهٔ ما.