بریده‌هایی از کتاب صفر به یک: نکاتی در مورد استارتاپ‌ها (چگونه آینده را بسازیم)

انسان‌های موفق ارزش را در جاهای پیش‌بینی نشده می‌یابند

ارزش اپل به شکلی حیاتی وابسته به دید منحصربه‌فرد یک فرد مشخص بود. این، نشان دهنده شکل عجیبی است که سازمان‌هایی که فناوری جدید تولید می‌کنند، اغلب بیشتر شبیه به حکومت‌های مطلقه فئودالی هستند تا سازمان‌هایی که به ظاهر مدرن‌تر می‌باشند. یک بنیان‌گذار منحصربه‌فرد می‌تواند تصمیمات قاطع گرفته، الهام‌بخش وفاداری شخصیِ قوی باشد و برای دهه‌ها جلوتر برنامه‌ریزی نماید. به‌صورتی متناقض، بروکراسی‌های غیرشخصی که کارکنان آن‌ها حرفه‌ای‌های آموزش دیده‌اند، می‌توانند بیش از هر طول عمر فردی دوام بیاورند، اما آن‌ها معمولاً با افق‌هایی کوتاه‌مدت عمل می‌کنند. درس برای کسب‌وکارها آن است که ما به بنیان‌گذاران نیازمندیم. گویا، باید در برابر بنیان‌گذارانی که به نظر عجیب یا با صفات حدی می‌رسند، صبورتر باشیم؛ ما به افراد عجیب و غریبی که سازمان‌ها را از پیشرفت صرفاً تدریجی، فراتر می‌برند، نیازمندیم.

تقلید از یک الگو، آسان‌تر از خلق چیزی نو است. انجام دادن کاری که می‌دانیم چگونه باید آن را انجام داد جهان را از ۱ به n می‌برد و چیزی آشنا به آن خواهد افزود؛ اما هرگاه چیزی نو خلق می‌کنیم، از ۰ به ۱ می‌رویم. عمل خلق منحصربه‌فرد است، همانند خلق کردن چیزی بااهمیت و نتیجه چیزی تازه و غریب است.

«دیوانگی در افراد نادر است؛ اما در گروه‌ها، احزاب، ملت‌ها و اعصار یک قانون است» این را نیچه (قبل از اینکه دیوانه شود) نوشت.

اگر از واقعیت رقابت صرف‌نظر کنید و روی عوامل متمایزکننده کم‌اهمیت تمرکز کنید مثلاً اگر فکر کنید نان خانگی شما بهترین است چراکه دستور پخت آن متعلق به مادربزرگ شما است، کسب‌وکار شما احتمالاً دوام نخواهد آورد.

هر شکوفایی در کسب‌وکار تنها یک‌بار رخ می‌دهد. بیل گیتس بعدی سیستم‌عامل نخواهد ساخت. لری پیج یا سرگئی برین بعدی موتور جست‌وجو نخواهند ساخت و مارک زاکربرگ بعدی شبکه اجتماعی خلق نخواهد کرد. اگر از این افراد تقلید می‌کنید، درواقع از آن‌ها چیزی نمی‌آموزید.

استاد بزرگ شطرنج ژوزه رائول کاپابلانکا خوب گفته است: «برای موفق شدن باید پایان بازی را قبل از هر چیز دیگری آموخت.»

گوگل آن‌قدر درآمد کسب می‌کند که در حال حاضر ارزش آن سه برابر کل شرکت‌های هواپیمایی ایالات‌متحده است. شرکت‌های هواپیمایی با یکدیگر در رقابت هستند ولی گوگل یکه‌تاز است. اقتصاددانان از دو مدل ساده شده برای توصیف تفاوت‌های این دو استفاده می‌کنند: رقابت کامل و تک‌قطبی.

انجام دادن کاری که می‌دانیم چگونه باید آن را انجام داد جهان را از ۱ به n می‌برد و چیزی آشنا به آن خواهد افزود؛ اما هرگاه چیزی نو خلق می‌کنیم، از ۰ به ۱ می‌رویم.

«موفقیت هرگز تصادفی نیست»

ساخت چیزهای جدید در سازمان‌های بزرگ دشوار است و از آن دشوارتر این است که بخواهی به‌تنهایی آن کار را انجام دهی. سلسله‌مراتب بوروکراتیک به‌آرامی حرکت می‌کند و انگیزه‌های گریز از خطر را عمق می‌بخشد.

برند، مقیاس، اثر شبکه‌ای و فناوری با ترکیب به‌خصوصی یک انحصار را ایجاد می‌کنند

تفکر درخشان نادر است، اما انگیزه حتی از نبوغ کمتر موجود است.

«برای موفق‌شدن باید پایان بازی را قبل از هر چیز دیگری آموخت.»

«انسان‌های کم‌ژرفا به شانس و موقعیت باور دارند... و انسان‌های نیرومند به علت و معلول.»

درس برای کسب‌وکارها آن است که ما به بنیان‌گذاران نیازمندیم. گویا، باید در برابر بنیان‌گذارانی که به نظر عجیب یا با صفات حدی می‌رسند، صبورتر باشیم؛ ما به افراد عجیب و غریبی که سازمان‌ها را از پیشرفت صرفاً تدریجی، فراتر می‌برند، نیازمندیم.

تکلیف امروز ما، یافتن راه‌هایی یکتا برای ساخت چیزهای جدیدی است که آینده را نه‌تنها متفاوت، بلکه بهتر خواهند کرد؛ رفتن از ۰ به ۱. گام ضروری نخست، آن است که خود فکر کنید. تنها با از نو دیدن دنیایمان، همان‌قدر تازه و عجیب که برای باستانیانی که نخستین‌بار آن را می‌دیدند، آن‌گونه بود؛ می‌توانیم هم دنیا را دوباره بسازیم و هم آن را برای آینده حفظ کنیم.

استنفورد تدریس کرده‌ام، شکل گرفته است. دانشجویان دانشگاه در چند تخصص معدود می‌توانند مهارت‌های زیادی کسب کنند ولی بسیاری از آن‌ها هرگز نمی‌آموزند که در دنیای وسیع‌تر با آن مهارت‌ها چه بکنند.

هرگاه که با شخصی مصاحبه شغلی می‌کنم، دوست دارم این سؤال را بپرسم: «چه حقیقت مهمی وجود دارد که افراد خیلی کمی با آن موافقند؟»

هر شکوفایی در کسب‌وکار تنها یک‌بار رخ می‌دهد. بیل گیتس بعدی سیستم‌عامل نخواهد ساخت. لری پیج یا سرگئی برین بعدی موتور جست‌وجو نخواهند ساخت و مارک زاکربرگ بعدی شبکه اجتماعی خلق نخواهد کرد. اگر از این افراد تقلید می‌کنید، درواقع از آن‌ها چیزی نمی‌آموزید.

اکنون، زمانی‌که به سرمایه‌گذاری در یک شرکت استارتاپ فکر می‌کنم، روی تیم‌های بنیان‌گذار مطالعه می‌کنم. توانایی‌های فنی و مجموعه‌های مهارتی مکمل اهمیت دارند، اما اینکه بنیان‌گذاران به چه خوبی یکدیگر را می‌شناسند و به چه خوبی با یکدیگر کار می‌کنند به همان اندازه مهم است.

انسان‌ها با انتخاب از میان گزینه‌های از پیش ارائه شده در کاتالوگ هستی تصمیم نمی‌گیرند که چه بسازند؛ بلکه ما طرح جهان را با خلق چیزهای نو باز می‌نویسیم.‌

صفر به یک درباره این است که چگونه شرکت‌هایی بسازیم که چیزهای نو خلق کند.

تناقض آموزش نوآوری در این است که چنین فرمولی لزوماً نمی‌تواند وجود داشته باشد؛ زیرا هر نوآوری‌ای نو و منحصربه‌فرد است، هیچ قدرتی نمی‌تواند در واژه‌های مشخصی تجویز کند که چگونه خلاق باشید.

هیچ کس نمی‌تواند دقیقاً آینده را پیش‌بینی کند، اما دو چیز را می‌دانیم: اینکه آینده متفاوت خواهد بود و اینکه باید در دنیای امروز ریشه داشته باشد.

پیشرفت افقی یعنی تکرار چیزهایی که موفق بوده‌اند، حرکت از ۱ به n. پیشرفت افقی را راحت می‌توان تصور کرد. زیرا می‌دانیم چه شکلی است. پیشرفت عمودی یا فشرده به معنی انجام کارهای نو است، حرکت از ۰ به ۱. تصور پیشرفت عمودی دشوارتر است زیرا کاری باید انجام شود که هیچ کس دیگری انجام نداده است. اگر یک ماشین تایپ بردارید و صدتای آن را بسازید پیشرفت افقی کرده‌اید. اگر یک ماشین تایپ دارید و یک واژه‌پرداز بسازید آنگاه شما پیشرفت عمودی داشته‌اید.

هر شکوفایی در کسب‌وکار فقط یک‌بار رخ می‌دهد. بیل گیتس بعدی سیستم‌عامل نخواهد ساخت. لری پیج یا سرگی برین بعدی موتور جست‌وجو نمی‌سازند و مارک زاکربرگ بعدی هم شبکهٔ اجتماعی ایجاد نخواهد کرد. اگر از این افراد تقلید کنید، چیزی از آن‌ها یاد نخواهید گرفت.

هر شکوفایی در کسب‌وکار فقط یک‌بار رخ می‌دهد. بیل گیتس بعدی سیستم‌عامل نخواهد ساخت. لری پیج یا سرگی برین بعدی موتور جست‌وجو نمی‌سازند و مارک زاکربرگ بعدی هم شبکهٔ اجتماعی ایجاد نخواهد کرد. اگر از این افراد تقلید کنید، چیزی از آن‌ها یاد نخواهید گرفت.

ما انسان‌ها با این توانایی از سایر گونه‌ها متمایز شده‌ایم که می‌توانیم معجزه کنیم. این معجزه همان فناوری است!

تنها الگوی قدرتمندی که دریافته‌ام این است که انسان‌های موفق ارزش را در جاهای پیش‌بینی‌نشده می‌یابند و آن‌ها این کار را نه با فکرکردن به فرمول‌ها، که با اندیشیدن دربارهٔ کسب‌وکار براساس اصول ابتدایی انجام می‌دهند.