بریده‌هایی از کتاب حکومت جهانی خدا

این عادت خداست که به هرچه غیر از او دل ببندی ناامیدت می‌کند!

به هرچه دل ببندی، به تو می‌گویند دل بِکن! اگر دلت نیاید دل بکِنی، خودشان آن چیز را از تو می‌کَنند و جدا می‌کنند! پس اگر می‌خواهی چیزی برایت بماند، دل به غیر از خدا نبند! اگر می‌خواهی چیزی برایت بماند، آن را در نظرت نیاور.

اگر انسان مالکیت خدا را باور کند، دچار تشویش و نگرانی نمی‌شود و عالم را هدفمند و برخوردار از برنامه‌ای مدیریت‌شده می‌بیند و چشمِ دلش خواهد دید که همهٔ امور به خدا برمی‌گردد.

(مَا اَصَابَک مِن حَسَنَهٍ فَمِنَ اللّه وَمَا اَصَابَک مِن‌سَیئةٍ فَمِن‌نَفسِک) (هرچه حسنه دارید از خداست و هرچه سیئه دارید از نفس خودتان است!)

مبارزه مطهر است. نطفهٔ مبارزه را این‌گونه ایجاد کرد که ظلمت را در دل نور قرار داد، تا نور برای ادامهٔ حیات خودش مجبور بشود با ظلمت بجنگد! این جنگ با ظلمت، اخلاص می‌آورد.

خدا از اینکه انسان یادش برود و غفلت کند و حق خدا را رعایت نکند و عمل خدا را به مخلوق نسبت دهد، بدش می‌آید.

اگر به جامی فلزی که رها باشد ضربه‌ای وارد شود، تا مدتی ارتعاش خواهد داشت؛ ولی اگر جام را با دست بگیریم و ضربه‌ای به آن وارد کنیم، دیگر ارتعاشی نخواهد داشت. انسانی که خدا را تکیه‌گاه خود قرار نداده است، با یک ضربه آرامش خود را از دست می‌دهد و تا مدت‌ها مضطرب و سردرگم و حیران خواهد ماند؛ اما کسی که متکی به خداست و دلش به او آرام شده و خدا او را گرفته است، در مقابل ضربات مضطرب نخواهد شد و آرامش خود را حفظ خواهد کرد.

خدا می‌گوید اول سند کفرت به طاغوت را بیاور، بعد ادعای ایمان بالله کن! کسی که خوف و رجایش امریکا و مستکبران عالم باشد، نمی‌تواند ادعای ایمان کند!

«إنّ اللهَ اِذَا اَحَبَّ عَبداً اِبتَلَاهُ فإن صَبَرَ اِصطَفَاهُ وَ إن رَضِی اِجتَبَاه» خداوند وقتی بنده‌ای را دوست بدارد، مبتلایش می‌کند. اگر در این امتحان و ابتلای الهی صبور باشد، صاف و زلالش می‌کند و اگر [بالاتر از صبر، به این ابتلا] راضی هم باشد، آن هنگام خدا او را برمی‌گزیند.

او رفته است تا ببیند امت چه هنگام می‌آید؛ او رفته است تا ببیند امت چه هنگام برمی‌گردد. ازاین‌جهت می‌گوید: «وَإِنْ عُدْتُمْ عُدْنا.» به عبارت نگاه کنید: «اگر شما برگشتید، ما هم برمی‌گردیم.» برگشتن امام‌زمان(عج) به برگشتن امت موکول شده است.

هرکس از نعمت محبت اهل‌بیت بهره‌مند باشد، از محبت خدا بهره‌مند است

مثالی بزنم برای اینکه چرا خداوند کسی را دوست داشته باشد، مبتلایش می‌کند. شما تکه‌سنگ قیمتی را می‌تراشید و صیقل می‌دهید یا تکه‌سنگ معمولی را؟!

قانون خدا این است که اگر به کسی غیر از او دل و امید ببندی، ناامیدت می‌کند.

ما خیال می‌کنیم خودمان هستیم که به این شکل و قیافه هستیم! به این آیه نگاه کنید: ‫ (فِی أَی صُورَةٍ مَا شاءَ رَکَّبَکَ)۲۶ ‫یعنی این صورت، مَرکب توست. انسان راکب بر این مرکب است. مشکل انسان این است که مرکب را می‌بیند، خیال می‌کند این خودش است. نه، بلکه این مَرکب اوست.

زمزم جایزهٔ خداوند به ابراهیم(ع) بود. پاداشی در ازای انفاق (مِمّا تُحِبُّونً)ابراهیم بود. به‌دلیل آنکه آنچه دوست می‌داشت، در راه خدا انفاق کرد. می‌فرماید: (لَن تَنَالُوا البِرّ حَتّی تُنفِقُوا مِمّا تُحِبُّونً) (به رحمت رحیمیهٔ خدا نخواهید رسید، مگر آنکه از آنچه دوست می‌دارید انفاق کنید.)

پاداش ابراهیم(ع) چشمهٔ زمزم بود. «اِنَّ لقَتل الحُسین حَرَارَةً فِی قُلُوبِ المُؤمِنِین لن تَبرُدَ اَبَداً»؛ برای حضرت حسین‌بن‌علی(ع) سوزش دلی به مؤمنان داده‌اند که خاموش‌شدنی و سردشدنی نیست و از آثارش هم همین اشک است که اشک مطهّر است.

خدا به‌وسیلهٔ شیطان، گروه خالص‌ها را از ناخالص‌ها تفکیک می‌کند. ازاین‌جهت، خداوند برای خلق فضله‌یابی کرده که یک فضله هم از دستش درنمی‌رود! اگر داخل یک گونی ۳۹ فضلهٔ موش باشد، محال است ۳۸ فضله دربیاورد؛ دقیقاً ۳۹ فضله درمی‌آورد. شیطان هر ناخالصی‌ای را که درون انسان باشد، بیرون می‌کشد! «هُوَ یجْرِی مِن اِبْنِ آدَمَ مَجْرَی الدَّم» شیطان در آدم می‌گردد، همان‌طور که خون در رگ‌ها می‌گردد.

(فی أَی صُورَةٍ مَا شاءَ رَکَّبَک) یعنی تو را سوار کرد در هر صورتی که می‌خواست؛ یعنی چیزی که تو در آینه می‌بینی، مَرکب توست. تو راکب را نمی‌بینی، خودت را نمی‌بینی. ...اینجاست که «مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّه» ۴ اهمیت و معنا پیدا می‌کند.

«قولوا لا اله الّا اللّه تفلحوا» یعنی انسان بگوید هیچ‌کس جز او خدا نیست؛ اول از همه، خودم خدای خودم نیستم و ادعای خدایی نمی‌کنم. ازاین‌جهت می‌گویم «چشمم مال من نیست؛ دستم مال من نیست؛ مالم هم مال من نیست». می‌گویم «این مالی که دست من است، امانتی است از جانب خداوند».

«لا حول ولا قوة الا بالله» یعنی همین؛ یعنی هیچ‌کس از خودش حول و قوه‌ای ندارد. اگر حول و قوه و خاصیتی هم دارد، به‌واسطهٔ آن است که خدا به او داده است.

نمازخواندن، به‌تنهایی، قُرب نمی‌آورد. نماز، مجوز حضور در حِصن ولایت است. قُرب با ولایت به‌دست آید. قُرب و بُعد با ولایت حاصل می‌شود، نه با اعمال. اعمال نتیجهٔ ولایت است. از همین رو امام‌صادق(ع) می‌فرمایند: «من در جوانی خودم را بسیار به زحمت می‌انداختم. پدرم مرا دید و به من فرمود: نمی‌خواهد این‌قدر خودت را در مشقت بیندازی؛ کاری را بکن که خدا دوست بدارد.» رضای خدا لزوماً در فعل کثیر نیست؛ بلکه رضای خدا در کاری است که خدا دوست بدارد. وقتی خدا دوست داشت، با عمل کم هم قُرب وسیعی پیدا می‌کنی. اگر نتیجهٔ اعمال محبت به خدا شود، قبول می‌شوند و اگر نتیجه‌شان محبت نشود، یعنی قبول نشده‌اند و قربی حاصل نمی‌کنند.

‫(هرچه حسنه دارید از خداست و هرچه سیئه دارید از نفس خودتان است!) ‫شاید کسی این‌طور بپرسد: «اگر من مختارم، چرا هم حسناتم و هم سیئاتم از خودم نباشد؟ اگر هم مجبورم، چرا نه سیئاتم و نه حسناتم از خودم نباشد؟!» ‫حقیقت این است که سیئات از نفس خود انسان است و حسنات به‌واسطهٔ خداست. چرا؟ وقتی روز است، روشنی زمین از خودش است یا از خورشید؟ ذره‌ای نور از خود زمین نیست؛ بلکه همه‌اش به‌واسطهٔ خورشید است. تاریکی شب چطور؟ مال خورشید است؟ نخیر، از چرخش زمین و سایهٔ خود اوست. سیئه از تاریکی‌ها و از خودخواهی‌هاست.

توحید آن است که وقتی کمکی به فقیر می‌کنی، صدقه‌ای می‌پردازی، این مال را مال خدا بدانی؛ این مال را برای خدا بدانی و با اذن او خرج کنی. آن‌وقت مالت برکت پیدا می‌کند. ‫موحد کسی است که مال خودش را مال خدا بداند. چرا؟ چون وقتی مالش را مال خدا دانست، دیگر منت نمی‌گذارد؛ می‌گوید امانت خدا دستم بود، در راه خدا هم خرجش کردم!

‫وقتی می‌رفتیم به پدر و مادر شهدا تسلیت بگوییم، خیلی موحدانه حرف می‌زدند؛ می‌گفتند امانتی بود از خدا که در راه خدا خرج شد! ‫این توحید است؛ ثوابش برایشان می‌ماند و عمل خیرشان پذیرفته می‌شد.

خب، اگر کسی خدا را در خودش ببیند، چه حالتی پیدا می‌کند؟ آیا ادعای خدایی می‌کند که خدا را در خودش دیده است، یا استغفار می‌کند؟ به‌یقین استغفار می‌کند. چرا؟ چون می‌گوید: «من در محضر خدا چه‌ها که نکرده‌ام!» وقتی خدا را در خودش می‌بیند، در مقابل دشمنان خدا احساس ناتوانی نمی‌کند و همین‌طور در مقابل دوستان خدا هم اظهار خودنمایی نمی‌کند. مشکل انسان این است که خودش را قبول دارد و می‌گوید: «من کسی یا چیزی هستم!» همهٔ بدبختی‌ها از همین جا شروع می‌شود که انسان خودش را چیزی بداند؛ در مقابل، انسان زمانی خدا را در خودش می‌بیند که خودش را چیزی نداند. اگر خودش را دید، او را نمی‌بیند؛ اما اگر او را دید، دیگر خودش را نمی‌بیند. این راهی است که قرار داده‌اند برای انسان که ببیند هرچه در عالم هست، آثار خداست؛ مالکش خداست، ولی‌اش خداست.

‫خدا می‌فرماید: «ای انسان، همه‌چیز را برای تو آفریده‌ام؛ اما تو را برای خودم آفریده‌ام.» ‫هر چیزی که انسان به آن تعلق و تعصب داشته باشد، برای او همانند آن گلدان است که از رشد و ثمردادن انسان جلوگیری می‌کند؛ مثلاً حبّ به خانواده یا منصب یا ماشین و جز آن، برای آن شخص گلدان می‌شود و از رشد و تکامل او جلوگیری می‌کند. وقتی انسان به چیزی متعلق می‌شود، درحقیقت به آن چیز محدود می‌شود و همین، شرک است. شرک، محدودیت است.

امام حسین(ع) در دعای روز عرفه می‌فرماید: «خدایا تو دل مادرم را مهربان کردی که از من پرستاری کند.» ‫نمی‌گوید مادرم پرستاری‌ام کرد. مادرش وجود نازنین فاطمهٔ زهرا(س) است. اما باز می‌گوید خدا به دل فاطمه(س) انداخت تا با پسرش مهربان باشد. خدایا تو دل پرستاران را به من رئوف کردی! ‫این عبارات خیلی موحدانه است.

‫۲۲. ایمان یعنی غیر از خدا امید و خوفی در دل انسان نباشد ‫به هرچه دل ببندی، به تو می‌گویند دل بِکن! اگر دلت نیاید دل بکِنی، خودشان آن چیز را از تو می‌کَنند و جدا می‌کنند! پس اگر می‌خواهی چیزی برایت بماند، دل به غیر از خدا نبند! اگر می‌خواهی چیزی برایت بماند، آن را در نظرت نیاور. بدان که اگر به چیزی دل بستی، آن را از تو می‌ستانند، چرا؟ برای آنکه در اندرون حرم خدا، یعنی دل انسان، باید توحید حاکم باشد و مطلقاً شرکی نباشد؛ قانون خدا این است که اگر به کسی غیر از او دل و امید ببندی، ناامیدت می‌کند. ‫اگر به کسی، از غیر مسیر خدا دل بستی و به غیر از خدا امید داشتی، بدان که خداوند از خدمت‌کردن آن فرد به تو، ناامیدت می‌کند!

این چشم سر می‌گوید: عالم شلوغ و درهم‌برهم است؛ اما چشم دل می‌گوید: همهٔ عالم ازروی حساب‌کتاب و برنامه است. ‫ببینید در روز عاشورا با ذریهٔ پیغمبر(ص) چه کردند. اما حالا آثارش چه شده است؟! پیشرفت تشیع از عاشوراست. ما هرچه داریم از برکت عاشوراست. ‫خدا متین است و نقشهٔ راه و برنامه دارد. شیطان هم در این برنامهٔ خدا قرار دارد. به‌دلیل آن نافرمانی‌اش چوب می‌خورَد؛ اما خدا بهرهٔ لازم را از شیطان برای مؤمنان می‌گیرد. ‫***

یعنی تو را سوار کرد در هر صورتی که می‌خواست؛ یعنی چیزی که تو در آینه می‌بینی، مَرکب توست. تو راکب را نمی‌بینی، خودت را نمی‌بینی. ...اینجاست که «مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّه» ۴ اهمیت و معنا پیدا می‌کند.