بریده‌هایی از کتاب حکومت جهانی خدا

این عادت خداست که به هرچه غیر از او دل ببندی ناامیدت می‌کند!

به هرچه دل ببندی، به تو می‌گویند دل بِکن! اگر دلت نیاید دل بکِنی، خودشان آن چیز را از تو می‌کَنند و جدا می‌کنند! پس اگر می‌خواهی چیزی برایت بماند، دل به غیر از خدا نبند! اگر می‌خواهی چیزی برایت بماند، آن را در نظرت نیاور.

(مَا اَصَابَک مِن حَسَنَهٍ فَمِنَ اللّه وَمَا اَصَابَک مِن‌سَیئةٍ فَمِن‌نَفسِک) (هرچه حسنه دارید از خداست و هرچه سیئه دارید از نفس خودتان است!)

اگر انسان مالکیت خدا را باور کند، دچار تشویش و نگرانی نمی‌شود و عالم را هدفمند و برخوردار از برنامه‌ای مدیریت‌شده می‌بیند و چشمِ دلش خواهد دید که همهٔ امور به خدا برمی‌گردد.

مبارزه مطهر است. نطفهٔ مبارزه را این‌گونه ایجاد کرد که ظلمت را در دل نور قرار داد، تا نور برای ادامهٔ حیات خودش مجبور بشود با ظلمت بجنگد! این جنگ با ظلمت، اخلاص می‌آورد.

خدا از اینکه انسان یادش برود و غفلت کند و حق خدا را رعایت نکند و عمل خدا را به مخلوق نسبت دهد، بدش می‌آید.

خدا می‌گوید اول سند کفرت به طاغوت را بیاور، بعد ادعای ایمان بالله کن! کسی که خوف و رجایش امریکا و مستکبران عالم باشد، نمی‌تواند ادعای ایمان کند!

«إنّ اللهَ اِذَا اَحَبَّ عَبداً اِبتَلَاهُ فإن صَبَرَ اِصطَفَاهُ وَ إن رَضِی اِجتَبَاه» خداوند وقتی بنده‌ای را دوست بدارد، مبتلایش می‌کند. اگر در این امتحان و ابتلای الهی صبور باشد، صاف و زلالش می‌کند و اگر [بالاتر از صبر، به این ابتلا] راضی هم باشد، آن هنگام خدا او را برمی‌گزیند.

او رفته است تا ببیند امت چه هنگام می‌آید؛ او رفته است تا ببیند امت چه هنگام برمی‌گردد. ازاین‌جهت می‌گوید: «وَإِنْ عُدْتُمْ عُدْنا.» به عبارت نگاه کنید: «اگر شما برگشتید، ما هم برمی‌گردیم.» برگشتن امام‌زمان(عج) به برگشتن امت موکول شده است.

اگر به جامی فلزی که رها باشد ضربه‌ای وارد شود، تا مدتی ارتعاش خواهد داشت؛ ولی اگر جام را با دست بگیریم و ضربه‌ای به آن وارد کنیم، دیگر ارتعاشی نخواهد داشت. انسانی که خدا را تکیه‌گاه خود قرار نداده است، با یک ضربه آرامش خود را از دست می‌دهد و تا مدت‌ها مضطرب و سردرگم و حیران خواهد ماند؛ اما کسی که متکی به خداست و دلش به او آرام شده و خدا او را گرفته است، در مقابل ضربات مضطرب نخواهد شد و آرامش خود را حفظ خواهد کرد.

زمزم جایزهٔ خداوند به ابراهیم(ع) بود. پاداشی در ازای انفاق (مِمّا تُحِبُّونً)ابراهیم بود. به‌دلیل آنکه آنچه دوست می‌داشت، در راه خدا انفاق کرد. می‌فرماید: (لَن تَنَالُوا البِرّ حَتّی تُنفِقُوا مِمّا تُحِبُّونً) (به رحمت رحیمیهٔ خدا نخواهید رسید، مگر آنکه از آنچه دوست می‌دارید انفاق کنید.)

پاداش ابراهیم(ع) چشمهٔ زمزم بود. «اِنَّ لقَتل الحُسین حَرَارَةً فِی قُلُوبِ المُؤمِنِین لن تَبرُدَ اَبَداً»؛ برای حضرت حسین‌بن‌علی(ع) سوزش دلی به مؤمنان داده‌اند که خاموش‌شدنی و سردشدنی نیست و از آثارش هم همین اشک است که اشک مطهّر است.

هرکس از نعمت محبت اهل‌بیت بهره‌مند باشد، از محبت خدا بهره‌مند است

مثالی بزنم برای اینکه چرا خداوند کسی را دوست داشته باشد، مبتلایش می‌کند. شما تکه‌سنگ قیمتی را می‌تراشید و صیقل می‌دهید یا تکه‌سنگ معمولی را؟!

خدا به‌وسیلهٔ شیطان، گروه خالص‌ها را از ناخالص‌ها تفکیک می‌کند. ازاین‌جهت، خداوند برای خلق فضله‌یابی کرده که یک فضله هم از دستش درنمی‌رود! اگر داخل یک گونی ۳۹ فضلهٔ موش باشد، محال است ۳۸ فضله دربیاورد؛ دقیقاً ۳۹ فضله درمی‌آورد. شیطان هر ناخالصی‌ای را که درون انسان باشد، بیرون می‌کشد! «هُوَ یجْرِی مِن اِبْنِ آدَمَ مَجْرَی الدَّم» شیطان در آدم می‌گردد، همان‌طور که خون در رگ‌ها می‌گردد.

«لا حول ولا قوة الا بالله» یعنی همین؛ یعنی هیچ‌کس از خودش حول و قوه‌ای ندارد. اگر حول و قوه و خاصیتی هم دارد، به‌واسطهٔ آن است که خدا به او داده است.