بریده‌هایی از کتاب ابله

ما آدم‌های خیلی خوبی هستیم که از شدت خوبی مسخره به نظر می‌رسیم...»

اگر شما روی بینی یا پیشانی‌تان زگیلی داشته باشید همیشه با خود فکر می‌کنید که همه مردم کارهایشان را در دنیا رها کرده و به زگیل شما خیره مانده‌اند و آن را مورد تمسخر قرار می‌دهند، حتی اگر امریکا را هم کشف کرده باشید از بابت آن زگیل تحقیرتان می‌کنند.

در حقیقت، هیچ چیز تأسف‌بارتر از این نیست که انسان ثروتمند، اصیل، خوش‌تیپ، دارای تحصیلات کافی، باهوش و خوش‌اخلاق باشد اما در عین حال هیچ ذوقی، امتیاز مثبتی، یا ایدۀ خاصی نداشته باشد و از هر نظر شبیه همه مردم دیگر باشد.

من پول می‌خواهم وقتی پول داشته باشم آن‌وقت یک آدم متشخص خواهم بود. همین پول کثیف و نفرت‌انگیز حتی استعدادهای انسان را شکوفا می‌کند و تا آخر دنیا هم این قاعده پابرجا خواهد بود.

«ابله است، اما خوب می‌داند که چاپلوسی بهترین روش برای رسیدن به هدف است رفتارش غریزی است.»

انسان خیلی زود به تجملات عادت می‌کند و ترک آن بسیار دشوار است. تجملات به تدریج در زمره نیازهای ضروری انسان‌ها درمی‌آید.

جنایت پناهگاه امنی برای آدمهای ضعیف و حقیر و حریص است.»

همانگونه که یک مادر با دیدن اولین لبخند فرزندش شاد می‌شود خداوند نیز هر بار گناهکاری را می‌بیند که به درگاهش از صمیمم قلب دعا می‌خواند و طلب عفو می‌کند شادمان می‌گردد.

آنچه اهمیت دارد تلاش بی‌پایان و خستگی‌ناپذیر برای کشف زندگی است نه کشف آن

می‌خواهم حداقل یک نفر را داشته باشم که بتوانم با او در مورد همه چیز صحبت کنم، درست همانطور که با خودم حرف می‌زنم

من لیستی از کتاب‌هائی که اول باید بخوانی را برایت می‌نویسم، موافقی؟

شما کسی را که به شما علاقه‌مند است بیشتر آزار می‌دهید.

تواضع قدرت فوق‌العاده وحشتناکی است،

«همه چیز در وجود شما در حد کمال است... حتی لاغری و پریدگی رنگ‌تان... هیچ‌کس تصور نمی‌کند که دلش بخواهد شما را به صورت دیگری ببیند... آرزو داشتم به دیدار شما بیایم... مرا ببخشید.»

آه، چه آرزوهایی داشتم! الان دیگر هیچ چیز نمی‌خواهم، اصلاً نمی‌خواهم که آرزویی داشته باشم، با خود عهد کرده‌ام که هیچ نخواهم.

دائم فکر می‌کردم چگونه باید زندگی کنم و سرنوشتم چگونه خواهد شد. در چنین لحظاتی دچار نگرانی شدیدی بودم. می‌دانید وقتی تنها هستید چنین لحظاتی را بیشتر تجربه می‌کنید.

سیاستمداران، ژنرال‌ها و مدیران در امور مختلف در هر کارو به هر تعدادی که بخواهید فراوانند اما مرد عمل در این کشور وجود ندارد.

ابله فئودور داستایوسکی مترجم: نسرین مجیدی نشر روزگار

«شما کسی را که به شما علاقه‌مند است بیشتر آزار می‌دهید.»

نگاه می‌کرد بدون آنکه چیزی ببیند و گاهی گوش می‌کرد بدون آنکه چیزی بشنود. گاه می‌خندید بدون اینکه علت آن را بداند.

آدم‌های پست و رذل آدم‌های قابل اعتماد را دوست دارند

شما ثروتمند هستید اما نه مثل راتشیلد، خانواده محترمی دارید اما در هیچ زمینه‌ای ممتاز نیستید، ظاهرتان خوب است اما جذابیت ندارید. تحصیلات عالی دارید اما هیچ عقیده‌ای از خود ارائه نمی‌دهید، مغز دارید اما ایدۀ خلاق ندارید، قلب دارید اما کار نیک فوق‌العاده‌ای انجام نمی‌دهید و به همین ترتیب، در همه امور چون افراد عادی رفتار می‌کنید.

نویسنده‌ی این رمان معتقد است که تنها راه رستگاری برای جوانان و ملت آن‌ها در کودکی شان نهفته است

«تو از شرایط من چه می‌دانی که اینطور قضاوت می‌کنی؟»

شکنجه را در نظر بگیرید، وقتی محکومی را آن‌قدر شکنجه می‌کنند تا بمیرد دچار رنج و جراحات جسمانی است و همین زخم‌ها باعث می‌شود که دچار عذاب روحی نشود یعنی او فقط از درد جراحات عذاب می‌کشد تا بمیرد. اما رنج واقعی و عذاب اصلی از زخم نیست، بلکه زمانی است که شما مطمئن هستید تا یک ساعت دیگر، ده‌دقیقه دیگر، نیم‌دقیقه دیگر و سپس در همین لحظه روحتان از بدن جدا می‌شود و زندگی‌تان به عنوان یک انسان پایان می‌یابد. این سرنوشت حتمی است بدون چون‌وچرا. وقتی سرت را درست زیر تیغه گیوتین می‌گذارند و صدای پایین آمدن آن را می‌شنوی، درست همان ربع ثانیه وحشتناک‌ترین لحظه‌ی زندگی است.

به خاطر عشقی که امروز به او داری و به خاطر همه‌ی شکنجه‌هایی که متحمل می‌شوی آتش کینه‌ات تیزتر خواهد شد.

هیچ چیز تأسف‌بارتر از این نیست که انسان ثروتمند، اصیل، خوش‌تیپ، دارای تحصیلات کافی، باهوش و خوش‌اخلاق باشد اما در عین حال هیچ ذوقی، امتیاز مثبتی، یا ایدۀ خاصی نداشته باشد و از هر نظر شبیه همه مردم دیگر باشد.

ما آدم‌های خیلی خوبی هستیم که از شدت خوبی مسخره به نظر می‌رسیم...»

دروغ گفتن به کودکان کاری شرم‌آور است چون به‌هرحال همه چیز را خواهند فهمید.

«آیا نتیجه کار ارزش این همه رنج و عذاب را دارد؟»