بریده‌هایی از کتاب باقی مانده‌ی وطنم: شعر عراق معاصر

سکوت را نشکست نه مرگ شاعر نه مرگ شاه و نه مرگ مورّخ اما مرگ بقاَل آغاز انقلاب شد.

شاعر دو بار می‌میرد: یکبار بعد از چاپ اشعارش، بار دیگر وقتی تندیس‌اش را بر پا می‌دارند.

به جست‌وجوی خود بر در می‌کویم باز می‌شود درِ دیگر می‌یابم منِ دیگر پشت آن درِ دیگر و درهای دیگر آه خدایا تا چند تا چند دربه‌دری میان من و خودم؟

"طوفانی خونین در راه است سرهایی می‌بینم بر دار آویخته از تسمه‌ی پوتین. "

قلب زن تنها سرزمینی‌ست که بی‌گذرنامه سفر توانم کرد، جایی که مأموری نیست برای خواستن کارت شناسائی‌ام یا زیرو رو کردن چمدان‌هایم پر از شادی‌های قاچاق شعرهای ممنوعه و غم‌های شیرین. قلب زن تنها سرزمینی‌ست که تسلیحات سنگین انبار نمی‌کند برای جنگیدن تا آخرین قطره‌ی خون جوانانش.

پدر مادر و پنج خواهر او در خوابند سرش میان دستانش ابرهای همه‌ی عالم در چشمانش می‌گریند مرد بالا بلند عرق از پیشانی می‌سترد و کندن هفت قبر را می‌آغازد