بریده‌هایی از کتاب آوازهای فرشته بی بال

عشق صحرائی سراب است در پیاله نازکی و شگفتا غرقت می‌کند.

آنقدر به تو نزدیک بودیم که تو را ندیدیم همچون عمر از برابرمان باید می‌گذشتی تا حضور تو را دریابیم.

سال‌های سال همچون عقابی خاموش پر زدم شما در حیرت من در حسرت.

ای پروانه شاخدار مرا می‌ترسانی وقتی که به سمت من می‌آئی.‌ من مجروح به خنجر کودکی خواب‌آلود.

ای رنگ‌های سحرگاه بگشائید، بگشائید و ببینید درخشش جاودانم را بر گل‌ها نامم شبنم است...

نقاب، نقاب، نقاب ماهی آزاد در نامش اسیر است.

راه گفت: همه را به مقصدشان می‌رسانم خود، بی‌مقصد، بی‌راه زنجیری این زمینم. باد گفت: من که ندانستم به چه کار من می‌آئی.

ای ماهی مگر که چشم‌پوشی و خود را نبینی عریانی عریان در خانه شیشه‌ئی، جاده شیشه‌ئی، خلوت شیشه‌ئی و کلامت انبوهی حباب است.

کشتی‌هایم را جمع کرده‌ام منتظرم نوحم بیاید و وداع گویم شما را چه بود این که زندگیش نام کرده بودید باریکه آب بی‌ثمری که تاب کشتی کاغذیم را نداشت.

۰ در عمری واژگون در انتظار تولد خویشم. برف بر مژه‌ام، بر تنم ابرها ترانه تازه‌ئی در خیالاتم می‌بافند.

می‌گویم، زغال چرا خاموشی گل‌سرخ‌هائی در دهانت پنهان است چرا به زبان نمی‌آوری مگر که بسوزانندت.

در دریائی غرق می‌شوم که بستر رودش را خود به چنگ و کفم کنده‌ام در راهی زخم می‌خورم که شیشه و سنگش را خود از پی دشمن ریختم در نوری کور می‌شوم که به نور دیده خود روشن کرده‌ام...

شما از پنجره‌تان سرکشیدید به بهانه تابلوها، پرچم‌ها و بر گل‌ها و شکوفه‌ها سرفه کردید. حالا حیاط خلوت‌مان مریض است ما از شما به شما شکایت می‌بریم آقایان تمنا داریم تا فرصت باقی است بیائید از این حیاط غریبه رهامان بسازید.

در آرامش من پلنگی است با لبخندی صورتی آه می‌کشد چه جهان عجیبی است که در آهوئی زندانی است.

آخر چه داشت زندگی با خورجینی که مدام پر کردیم و خالی به خانه خود رسیدیم آخر چه داشت زندگی در موطنی که بوی غروب می‌دهد سگ‌ها پارس می‌کنند و صدای کسی به گوش کسی نمی‌رسد. با زخم‌هائی به رنگ صورت‌مان در میهمانی دنیا مست کرده‌ایم و بر جراحت هم می‌خندیم. فرصت‌مان همین است تا از دریچه‌های مجازی پرمان را بیرون گیریم و به یکدیگر تعارف کنیم.

- آنچه که در تاریکی گمراه می‌کند راه نیست بیراهیِ رهرو است. باد گفت وقتی روز از برابر من می‌گذشت.

دنیا پر از حکایت دیوها هرکس به قدر دن‌کیشوت بودن خود قهرمان.

در دریائی غرق می‌شوم که بستر رودش را خود به چنگ و کفم کنده‌ام در راهی زخم می‌خورم که شیشه و سنگش را خود از پی دشمن ریختم در نوری کور می‌شوم که به نور دیده خود روشن کرده‌ام...

و آنچه مرا غرق می‌کند داستانی است که حکایت باران را نقل می‌کند بارانی که به در می‌کوبد به خوشامد گوئی او هیچکس نیست.

ای ماهی مگر که چشم‌پوشی و خود را نبینی عریانی عریان در خانه شیشه‌ئی، جاده شیشه‌ئی، خلوت شیشه‌ئی و کلامت انبوهی حباب است.

از دستم ظهور می‌کند وقتی به باز کردن هیچ دری قادر نیست.

راه گفت: همه را به مقصدشان می‌رسانم خود، بی‌مقصد، بی‌راه زنجیری این زمینم. باد گفت: من که ندانستم به چه کار من می‌آئی.

کشتی‌هایم را جمع کرده‌ام منتظرم نوحم بیاید و وداع گویم شما را چه بود این که زندگیش نام کرده بودید باریکه آب بی‌ثمری که تاب کشتی کاغذیم را نداشت.

در دریائی غرق می‌شوم که بستر رودش را خود به چنگ و کفم کنده‌ام در راهی زخم می‌خورم که شیشه و سنگش را خود از پی دشمن ریختم در نوری کور می‌شوم که به نور دیده خود روشن کرده‌ام...

عشق صحرائی سراب است در پیاله نازکی و شگفتا غرقت می‌کند.

عشق، خوابی است که در بیداری می‌کشیم.

در دریائی غرق می‌شوم که بستر رودش را خود به چنگ و کفم کنده‌ام در راهی زخم می‌خورم که شیشه و سنگش را خود از پی دشمن ریختم در نوری کور می‌شوم که به نور دیده خود روشن کرده‌ام... ای گوینده اخبار تنها مخاطبت اکنون منم خبرنویس کور تو شورشگر نابینا که موطن خود را ویران کرد به امید شهری که پشت پلک بسته خود دیده بود.

پس او را کشتند با قلبی که فقط قطره خونی بر کاغذ مانده بود.

عشق صحرائی سراب است در پیاله نازکی و شگفتا غرقت می‌کند.