بریده‌هایی از کتاب در میمون خودم پدر بزرگم

برق تاریکی گفتم خداحافظ چشمانش و آستین‌اش در تاریکی برق می‌زد عشق همه چیز را خیس می‌کند!

پرسیدم سر انجام عشق چیست؟ دوید و خود را گُم کرد!

او ابری بی‌تجربه بود خشمگین روبروی باد می‌ایستاد و فریاد می‌کشید من نمی‌دانستم تا اینکه بارانی چاک چاک صورتم را هاشور زد.

چسب از اندوه من بردار زخمی ندارد این درد

تنهایی پنجره‌ی کثیفی‌ست که از زیبایی تو شبحی بی‌صورت به‌جا می‌گذارد تنهایی فحش‌های رکیک مردی مست بر سر چهارراه تنهایی‌ست!

چشم گذاشتن بر دندان قروچه‌ی دنیا فرو رفتن در خاکی فرو مایه و شنیدن ناله‌هایی موقتی تمام اینها بهانه‌ای بود تا دخترانه بگویم خاک بر سرم!

سئوالی روشن در جهانی تاریکم تو خوشبخت‌تری یا من؟ تو زیباتری یا من؟ تو تنهاتری یا من؟ چه فرقی می‌کند اما جمجمه‌ای در کابل یا واشنگتن؟!

به خاطر دارم مدادی که انگشت‌های مرا می‌فشرد هیچ جدول ضربی را حل نکرد! و نشد که هیچ پاک کُنی اشتباه مرا پاک کند

‫پرسیدم سر انجام عشق چیست؟ ‫دوید و ‫خود را گُم کرد!

در آینه می‌رقصم با خودم با اولین عشقم که نیست و خاطره‌ها گریه می‌کنند در دامنم!

دستی که تو را نوازش می‌کند فراموش‌ات می‌کند و این قانون دست‌های جهان است و نفس‌های گرم‌اش در گوش‌ام زمزمه می‌کرد و گفت: از قانون متنفر است

کجای کدام کتاب جامانده‌ای؟ کدام سیاره‌ی معلق؟ کجای کدام تخت خوابیده‌ای؟ هر جای این شب شلوغ را که ورق می‌زنم تو باز می‌شوی.