بریده‌هایی از کتاب آنیما در شعر شاملو

«هر مردی حوا را در درون خود دارد»

یونگ معتقد است: «گرچه، چهره‌ی مادر بدان‌گونه که در فرهنگ‌های قومی ظاهر می‌شود کمابیش عام است اما هنگام ظهور در روان فردی به وضوح تغییر می‌یابد»

«یونگ معتقد است، به دلیل این‌که ذهنیت و تصویر زن درون ناخودآگاه است همیشه ناخودآگاه بر معشوق فرا فکنده می‌شود و عامل عمده در عشق یا نفرت همین آنیماست» (شمیسا، ۱۳۸۳، ص:‌ ۵۴).

«هنرمند، مفسر رازهای روح زمان خویش است بدون این‌که خواهان آن باشد. مانند هر پیامبر راستین. او تصور می‌کند که از ژرفای وجود خود سخن می‌گوید، اما روح زمان است که از طریق دهانش سخن می‌گوید و آن‌چه که وی می‌گوید وجود دارد، زیرا تأثیرگذار است» (یونگ، ۱۳۷۹ ص: ۲۴۲).

از نظر یونگ «هنر و ادبیات نیز مانند خواب، محل تجلی صور مثالی و ظهور ناخودآگاه جمعی است» (شایگان فر، ۱۳۸۰، ص: ۱۳۹). همچنین معتقد است: «شاعر کسی است که از پشت واژه‌ها، فعلی بدوی را طنین‌انداز سازد» (همان،‌ ص: ۱۳۷).

رابطه‌ی اثر با شاعر،‌ همان رابطه‌ی کودک با مادر است» (یونگ، ۱۳۷۹، ص: ۲۴۴).

سنگ‌های زندانم را به دوش می‌کشم بسان فرزند مریم که صلیبش را

زیبایی تو لنگری‌ست ـ نگاهت شکست ستمگری‌ست ـ و چشمانت با من گفتند که فردا روز دیگری‌ست

نخست دیر زمانی در او نگریستم چندان که چون نظر از وی بازگرفتم در پیرامون من همه چیزی به هیأت او در آمده بود. آن گاه دانستم که مرا دیگر از او گریز نیست