بریده‌هایی از کتاب شب‌های روشن( بخشی از خاطرات یک مرد رؤیایی)

از خود می‌پرسم: «با زندگیت چه کردی؟ بهترین سالهای عمرت را کجا به خاک سپردی؟ اصلاً زندگی کردی یا نه؟»

هر کس از ترس این که مبادا احساساتش مورد تمسخر قرار گیرد آن را هرچه بیشتر پنهان می‌دارد

صمیمیت و صداقت، واقعی‌ترین سلاح جوانان است.

.... تا وقتی که هنوز اینجاست زیاد بد نیست: می‌توانم بیایم و هر دقیقه نگاهش کنم، اما فردا او را می‌برند. آن وقت من تنهایی چه کار کنم؟

یک دقیقۀ تمام خوشبختی، چرا نباید برای تمام عمر کافی باشد؟...

اما می‌دانی که اگر کسی عاشق باشد گذشت هم دارد

اگرچه از زنان شرم دارم، اما آن لحظه استثنایی بود... برگشتم، قدمی به سمت او رفتم. مطمئناً باید فریاد زده باشم: «خانم!» فریادی که بارها در رمان‌های روسی با عبارت «خانم زیبا» آمده است.

کاملاً تنها و در حالی که هیچ خاطره‌ای نداری که حداقل برایش تأسف بخوری ـ هیچ، اصلاً هیچ... آنچه را از دست می‌دهی هیچ است، هیچ مطلق و احمقانه؛ هیچ، به جز رؤیا!»

باور می‌کنی که او هرگز کسی را که در رؤیاهای خلسه‌آور خویش دوست داشته نشناخته است؟

در لحظات هوشیاری است که می‌توانی فریاد زندگی و صدای چرخش گرداب بشری را در اطراف خود بشنوی. مردمی را ببینی که در واقعیت زندگی می‌کنند. می‌بینی که دنیای آنها مثل دنیای تو نیست و با تصور و رؤیا از هم نمی‌پاشد.