بریده‌هایی از کتاب کتاب منتخبات

آدمی را توانایی عشق نیست در عشق می‌شکند و می‌میرد.

چشم‌ها واقعی اما نگاه‌ها واقعی نیستند

مگر تو نسیم ابر بودی که تو را در باران گم کردم؟

بزرگ‌ترین اعتمادها بزرگ‌ترین بی‌اعتمادی‌ها را خواهد زاد کوچک‌ترین شک‌ها امید را خواهد کاشت

آن‌که شکیباست خواهد ماند آن‌که ناشکیباست خواهد گفت نخواهم رفت

ما در سرما آموختیم که غم را بشناسیم اکنون سه بار بگو غم بگو که بازگردد هر بار بگو ابر ابر بگو که ببارد.

در هر رفتن بازگشتن خواهد بود و هر رفتن بازگشتن است

باور دار که از میان انبوه کلیدها، کلیدی بی‌شکل، شب را خواهد گشود

و این‌که شب، در واپسین لحظات، در اندیشهٔ روز است.

تنهایی اگر سیم خاردار، آبی آسمان و زرد زمین باشد هدیهٔ من است برای من

ای انسان کبود مرحمتی نیست که بگذارند گذشتهٔ خاکی را صیقل دهی

در هر رفتن بازگشتن خواهد بود و هر رفتن بازگشتن است

آن‌که شکیباست خواهد ماند آن‌که ناشکیباست خواهد گفت نخواهم رفت

پس چرا از آمدن هراس دارید درآیید به حریر خواسته‌های قومی درآیید که می‌داند روبه‌روی هر زیبایی کاهل‌ترین گمان‌ها نشسته است.

تو می‌توانستی لباس سیاه‌تر داشته باشی برف درختان را سیاه می‌کند.

من معنی این لبخند ترا دوست دارم که حرمت برهنهٔ اندوه من است ــ در بعدازظهری که می‌خواستیم راه خانه را گم کنیم لبخند تو قول باران می‌داد.

هستهٔ یک رویا شدی، در میوهٔ خاطرم

شکوفه‌ها برای گل‌های قالی قصهٔ زمین را می‌گفتند

شعری که خمیرمایه‌اش رنج و مصیبت آدمی است تقلید نمی‌پذیرد حتی اگر در زمهریر تنهایی، شاعر جان ببازد.

من از کسی تقلید نکردم. به گمانم حتی از خودم هم تقلید نکردم. نقادان و خصمان شعر من در این حسرت ماندند که من در جاده‌ای قدم گذارم که قبل از من دیگران آن را طی کرده باشند. اما ایمان من به من چنان آموخت که از جاده‌ای بروم که مملو از سنگ و خار و ناامنی و ظلمات است حتی اگر در این جاده در برف و بوران و سرما و گرما جان دهم، مرا جامه‌ای از جان‌سختی و ایمان پوشیده است.

من با قطب‌نمای خودم حرکت کردم نه با قطب‌نمای فرسودهٔ نقادان که فقط راه‌های هموار را نشان می‌دهد.

فقط می‌خواستیم میان گندمزارها بدویم حرف بزنیم و عاشق باشیم اما گم‌شدن دل‌هامان را حدس زدند و اکنون در انتهای کوچهٔ انبوه از لاله عباسی کسی را از دار فرود می‌آرند.