بریده‌هایی از کتاب کتاب منتخبات

آدمی را توانایی عشق نیست در عشق می‌شکند و می‌میرد.

چشم‌ها واقعی اما نگاه‌ها واقعی نیستند

مگر تو نسیم ابر بودی که تو را در باران گم کردم؟

بزرگ‌ترین اعتمادها بزرگ‌ترین بی‌اعتمادی‌ها را خواهد زاد کوچک‌ترین شک‌ها امید را خواهد کاشت

در هر رفتن بازگشتن خواهد بود و هر رفتن بازگشتن است

آن‌که شکیباست خواهد ماند آن‌که ناشکیباست خواهد گفت نخواهم رفت

و این‌که شب، در واپسین لحظات، در اندیشهٔ روز است.

ما در سرما آموختیم که غم را بشناسیم اکنون سه بار بگو غم بگو که بازگردد هر بار بگو ابر ابر بگو که ببارد.

تنهایی اگر سیم خاردار، آبی آسمان و زرد زمین باشد هدیهٔ من است برای من

باور دار که از میان انبوه کلیدها، کلیدی بی‌شکل، شب را خواهد گشود

ای انسان کبود مرحمتی نیست که بگذارند گذشتهٔ خاکی را صیقل دهی

در هر رفتن بازگشتن خواهد بود و هر رفتن بازگشتن است

آن‌که شکیباست خواهد ماند آن‌که ناشکیباست خواهد گفت نخواهم رفت

پس چرا از آمدن هراس دارید درآیید به حریر خواسته‌های قومی درآیید که می‌داند روبه‌روی هر زیبایی کاهل‌ترین گمان‌ها نشسته است.

تو می‌توانستی لباس سیاه‌تر داشته باشی برف درختان را سیاه می‌کند.

من معنی این لبخند ترا دوست دارم که حرمت برهنهٔ اندوه من است ــ در بعدازظهری که می‌خواستیم راه خانه را گم کنیم لبخند تو قول باران می‌داد.

هستهٔ یک رویا شدی، در میوهٔ خاطرم