بریده‌هایی از کتاب می خواستم روزی گریه کنم، سیب سرخ

باران از روی جهان نقاب برداشته بود نمی‌توانستیم جهان بدون نقاب را باور کنیم

هر وقت از فکر مرگ فارغ می‌شدیم به گُلدان‌های شمعدانی نگاه می‌کردیم که ببینیم آیا گُل داده‌اند سپس تکه‌نانی را گرم می‌کردیم برای صبحانه.

چتر کوچک و شکسته‌ام را در توفان و سیلاب بر سرم می‌گیرم و در باران آرام‌آرام به‌سوی خانه‌ام در پایان جهان می‌روم به خانه‌ام که می‌رسم در خانه‌ام بسته است و من کلید ندارم.

بوسیدمش دیگر هراس نداشتم جهان پایان یابد من از جهان سهمم را گرفته بودم.