بریده‌هایی از کتاب به درخت انار رسیدم انارها شکسته بودند، عشق

تنهایی به همه‌چیز آغشته شد

مرثیه‌هایی که هیچ‌وقت فرصت نشد بنویسم آن زنی را که دوست داشتم در سایه نشسته بود.

از ستاره‌ها دود برمی‌خاست ستاره‌های دودگرفته را در چهره‌مان مخفی کرده بودیم

ملوان را همیشه در تاریکی راهروِ ساختمان دیده بودیم از دریا برای ما یک بطری آورده بود که از رویا سایه‌های زنان بر دیوار جهان پُر بود

سراسیمگی و آشفتگی جهان را در یک قوطی‌کبریت جا داده بودند قوطی پر از کبریت‌های سوخته بود

خلوت‌شان بوی نم و ناامیدی می‌داد شاید باید دیوارهای این خلوت را با کاغذی دیواری پوشاند و کنار این دیوار مرثیه نوشت مرثیه پُر از ظلمت و تنهایی و نگرانی برای سپیده و غروب‌های این جهان بود

جهان در خواب است فقط صدای کودک همسایه است برای خوردن شیر از خواب بیدار شده است.

صبح‌ها پس از صرف صبحانه می‌خواستیم با پرنده‌ها به آسمان برویم و تکه‌ای از آسمان آبی را به خانه بیاوریم و به دیوار اتاق بیاویزیم