بریده‌هایی از کتاب ته ران

تهران به تو می‌آموزاند که آفرینش یکسان به معنای سرنوشت یکسان نیست.

سرمایه‌داری یعنی رشد. رشد با میانگی میانه ندارد، دشمن نمره‌یک وسط است. متوسط‌ها در این نبرد پایدار نمی‌مانند، محکوم‌اند به فرورفتن یا فراز آمدن.

پرسه یعنی گام زدنِ بسیار اما بی‌مقصد.

اما مهم‌ترین فرق بین پیادگی و پیاده‌رَوی با پرسه زدن، غم است و تنهایی.

انگار یه تیکه از گوشت پای پسره رو خورده که مزهٔ گوشت آدم رو بچشه.

تو گویی که آلودگی نام دیگر تهران است

تهران برای خشنود ماندن شهر خوبی نیست.

آدم‌های شهرهای دیگر به هم می‌گویند «همشهری»، برابرنشستی برای واژهٔ «هم‌ولایتی» در روستاییان. همشهری را در تهران بیش از هر جای دیگری می‌شنوید، یعنی درست در همان جایی که کم‌ترین معنا را افاده می‌کند.

تاریخ از رهگذر معرکه‌های بزرگ بر سر اتفاقات کوچک ساخته می‌شود و مرزهای جعلی جغرافیا را تعیین می‌کند