بریده‌هایی از کتاب یاد تو در دل من ، توفان به پا می‌کنه...(مجموعه‌ی ترانه‌)

می‌گویم از کسی که از نسل رازقی‌هاست بر قامت بلندش تن‌پوش عاشقی‌هاست می‌گویم از کسی که از کودکی یتیم‌ست از جان خود گذشته مثل خدا کریم‌ست پیشانی سپیدش از ماه می‌سراید راز دلِ غریبش از چاه می‌سراید دردی نهفته داری بی‌پرده یا علی گو در فصل نامیدی پیوسته یا علی گو

وقتی صدای بارون می‌پیچه توی ناودون پر می‌کشه پرستو به زیر طاق ایوون وقتی پرنده‌ی صبح روشاخه‌ها می‌شینه خورشید خانم یه خوشه شبنم زگل می‌چینه ابری‌ترین هوارو تو چشم تو می‌بینم شبا به زیر بارون با یاد تو می‌شینم

در دشت تیرگی‌ها مردیم و آبی نبود حوض بلور باران غیر سرابی نبود اندیشه‌ی سپیده به تیرگی گرایید در هیئت سیاهی نور شهابی نبود در چشم لاله‌گونِ پروانه‌های زخمی از بیم تیر صیاد یک‌ لحظه خوابی نبود شب‌ها را گریه کردیم در سوگ تشنه بودن غیر از صدای رگبار ما را جوابی نبود

میدونی موندن تو دیگه ارزش نداره گل پژمرده نیاز به نوازش نداره راه بیفت که خیلی دیره تو دلم شادی اسیره راه بیفت که خیلی دیره تو دلم شادی اسیره گلای گلدونتو هیچ‌کسی آب نمی‌ده شبا مهتاب به چشات وعده‌ی خواب نمی‌ده راه بیفت که خیلی دیره تو دلم شادی اسیره

وقتی که پا می‌ذاره دریا به روی شن‌ها مرغابیا می‌شورن پرهاشون تو دریا وقتی برای ساحل دریا صدف میاره شب‌ها به روی بندر بارون ماه می‌باره یاد تو در دلِ من توفان بپا می‌کنه تا ساحل زندگی با من شنا می‌کنه

وقتی صدای بارون می‌پیچه توی ناودون پر می‌کشه پرستو به زیر طاق ایوون وقتی پرنده‌ی صبح روشاخه‌ها می‌شینه خورشید خانم یه خوشه شبنم زگل می‌چینه ابری‌ترین هوارو تو چشم تو می‌بینم شبا به زیر بارون با یاد تو می‌شینم