بریده‌هایی از کتاب آهنگ دیگر

دل خوش مکن به قصه هر مرده چشم پیر در خود مبند «شعر صداهای ناشناس»

تیره شدم که پاک خیالان در روشنای خویش بخوابند

کوچه‌های شعر افق تاریک و دل تاریک

مشکن مرا چنین بر من مگیر خنجر خونین چشم خویش

من می‌روم تا شاخه دیگر بروید هستی مرا این بخشش مردانه آموخت

من یار آنم که زیر آسمان کس یارشان نیست.

می‌نویسد گورکن با خنده‌ای مسلول پندش را : «گور دائم گرسنه است، گورکن را نیز!»

می‌نویسد گورکن با خنده‌ای مسلول پندش را : «گور دائم گرسنه است، گورکن را نیز!»

دریغا اگر دست رؤیایی مشعل پر دود مهتاب را از پناه کوهساران در تیرگی فرورفته برمن می‌گرفت تا بیماروار سر به لبخندی بلند کنم

کرانه کور و امیدش دراز و من بیدار به سوی مرتع مهتاب می‌برم شب را