بریده‌هایی از کتاب خوب کردی رفتی آرتور رمبو

رمبو از آدم‌هایی بود که هرگز از بودن خود خشنود نیستند، به گونه‌ای که انگار محکوم به زندگی شده‌اند.

اولین آموزش برای فردی که می‌خواهد شاعر باشد، آگاهی خاص از وجود خودش به صورتِ کامل است. باید روحِ خود را بجوید، آن را بررسی و دستکاری کند. باید روح خود را آموزش‌دهد و به محض اینکه روح خود را شناخت باید آن را پرورش‌ دهد. به نظر کارِ ساده‌ای می‌رسد. در هر مغزی یک‌جور گسترش طبیعی انجام می‌گیرد.

باید عمیقاً درک‌کنی که من قطعاً باید می‌رفتم؛ چون این زندگی خشن و همه صحنه‌های بی‌معنی‌اش درست مثلِ فانتزی تو دیگر نتوانستند جلوِ گم‌وگورشدنم را بگیرند!

چه‌قدر این آدم‌های خودبین که ادعای نویسندگی دارند زیادند؛ آدم‌های دیگری هم هستند که پیشرفت‌های فکری را به خودشان نسبت می‌دهند! لازمۀ این کار این است که روح را هیولاوار کنی، مثل بچه‌دزد‌ها ( کومپراشیکوها) بله! مردی را تصور کنید که روی صورتش تخم‌های زگیل می‌کارد و پرورششان می‌دهد.

من می‌گویم باید غیب‌بین بود، باید غیب‌بین شد! شاعر باید به‌وسیلۀ نابه‌سامانی طولانی و فراوان و منطقی همۀ حواس، بتواند خود را غیب‌بین کند. با انواعِ عشق‌ها، رنج‌ها و دیوانگی خود را بجوید. با هر زهری خود را بیازماید تا فقط عصاره‌اش را در خود نگه‌دارد.

رمبو در شعر «عیاشی پاریسی» که در اکتبر ۱۸۷۱ برای ورلن می‌فرستد، شاعر را متعهد به بیانِ «هق هقِ آدم‌های پست»، «نفرت محکومان به اعمال شاقّه» و «هیاهوی انسان‌های ملعون» می‌داند. این دوره برای رمبو دورۀ شور و هیجانِ انقلابی است که در انسجامی سخاوتمندانه اما کمیک شکل گرفته‌است.

نزد شاعری که غیب‌بین است، شعر تجربه است. شعر تجربۀ خاص شاعر است.

دوستِ رمبو خاطره‌ای از حول‌و‌حوش مارس ۱۸۷۱ تعریف می‌کند که در آن رمبو گفته: هوش انسان به لایتناهی فتوحاتش خواهد‌رسید؛ همۀ این نیرو‌ها به‌سوی تولید و تغییرات شرایط زندگی رو می‌کنند. انسان حتی به قدرت‌های ذهنی تازه‌ای دست می‌یابد. با ساکنانِ کرات دوردست ارتباط پیدا می‌کند و با هم تبادل اطلاعات می‌کنند. انسان‌ها می‌توانند در بین سیارات زندگی کنند.