بریده‌هایی از کتاب لعنت به داستایوسکی

رسول می‌خندد. نخند. تو را می‌فرستند تیمارستان علی‌آباد پیش دیوانه‌ها. خب، مگر حالا کجا هستم؟

این تهی بودن است: وقتی کسی به من نیاز نداشته باشد، وقتی چیزی ندارم به کسی بدهم. وقتی چه زنده باشم، چه بمیرم، فرقی به حالشان نکند.

برگشتن به صحنه جنایت؟ چه تله‌ای! همه می‌دانند خطای مرگباری است. خطایی که بسیاری از جنایتکاران توانا را به نابودی کشانده. مگر آن مَثلِ خردمندانه را نشنیده‌ای: پول مثل آب است: وقتی جاری شود، دیگر برنمی‌گردد؟ تمام شد. هرگز فراموش نکن که دزد فقط یک بار شانس دارد؛ اگر گندش بزنی، کارت زار است؛ هر کوششی برای راست و ریست کردن به فاجعه ختم می‌شود.

از آمدن و رفتنِ ما سودی کو؟ وز تار وجودِ عمر ما پودی کو؟ در چنبر چرخ جان چندین پاکان می‌سوزد و خاک می‌شود، دودی کو؟

تا بدان‌جا رسید دانش من، که بدانم همی که نادانم، جوهرِ خِرد است.

مگر من کیم که تصمیم بگیرم کی زنده بماند و کی بمیرد؟ کشتن جنایت است، هولناک‌ترین جنایتی که آدمیزاد می‌تواند مرتکب شود.

خودکشی تسلیم جان است بدون سپاس. پیش از دفن به تنت شلاق می‌زنند. علتش این است که کسی خودکشی را نمی‌پذیرد.

خون روی دست‌هایم، اما هیچی تو جیب‌هایم. چه جنونی! لعنت به داستایوسکی!

ما لعبتگانیم و فلک لعبت‌باز از روی حقیقتی، نه از روی مجاز یک‌چند درین بساط بازی کردیم رفتیم به صندوق عدم یک یک باز.

کاکا سرور با چشم‌های بسته به نرمی می‌خواند: «ای مفتی شهر، از تو هشیارتریم / با باده ناب از تو بیدارتریم / تو خون کسان خوری و ما خون رزان / انصاف بده، کدام خونخوارتریم؟»

اگر بشنویم یارای سخن گفتنمان نیست! همه چیز را باید گفت! همه چیز را باید شنید!

تن ویرانه‌ای است توانفرسا. نیازمند اثیر. نیازمند تخدیر. اکنون و همیشه.

گاندی مدام می‌گفت چشم در برابر چشم دنیا را پر از کورها می‌کند.

من گیجم و منگ و در به در، ای یاران! در خواب و خیال سر به سر، ای یاران! دنیا همه در ورطه خواب است، بلی. من لالم و آن‌ها همه کر، ای یاران!

روزی ملا شاد و خندان به خانه برمی‌گردد. زنش می‌پرسد چه شده. ملا می‌گوید خرم گم شد. ` زنش جواب می‌دهد همین خوشحالت کرد؟ ` ملا می‌گوید بله! خوشحالم، چون وقتی گم شد خودم سوارش نبودم، وگرنه خودم هم گم می‌شدم!

ما لعبتگانیم و فلک لعبت‌باز از روی حقیقتی، نه از روی مجاز یک‌چند درین بساط بازی کردیم رفتیم به صندوق عدم یک یک باز.

اگر خدا وجود نداشته باشد... هر چیزی مجاز است.

راه می‌پیماید او سایه‌اش در زیر پا چشم نابینا شده بر چهره‌ها گوش می‌بندد به روی هر صدا اعتنایی نیست او را بر هیاهویی دگر بی‌نصیب است از همه شادی جمع راه می‌پیماید او گام‌هایش بی‌حساب.

از کی باید بیش‌تر ترسید؟ انسان یا خدا؟

به قول داستایوسکی آیا خدا وجود دارد که نگذارد کسی خودکشی کند؟