بریده‌هایی از کتاب کفش باز

آسان‌ترین راه برای آن‌که بفهمی واقعاً چه احساسی در مورد کسی داری این است که با او خداحافظی کنی.

یکی از درس‌هایی که از تمام این قهرمانان گرفته بودم، آن بود که آن‌ها هیچ‌کدام زیاد حرف نمی‌زدند. هیچ‌کدام وراج نبودند

قبل از دیگران، قبل از پرنده‌ها و قبل از خورشید از خواب بیدار شدم.

در ذهن انسان مبتدی خیلی چیزها امکان‌پذیر است، در ذهن انسان باتجربه اما اندکی.

هر دونده‌ای این‌را می‌داند. کیلومترها می‌دوی و می‌دوی، بدون آن‌که واقعاً دلیلش را بدانی. به خودت می‌گویی به‌خاطر هدفی این کار را می‌کنی یا دنبال جمعیتی هستی؛ اما دلیل حقیقی دویدن تو آن است که جایگزین آن، یعنی ایستادن تو را تا سرحد مرگ می‌ترساند.

به خودم گفتم: بگذار همه بگویند که ایده‌ات ابلهانه است… تو ادامه بده. نایست. حتا به ایستادن فکر هم نکن تا این‌که به آن‌جا برسی و فکرت را زیاد مشغول این نکن که "آن‌جا" کجاست. هرچه پیش آمد فقط نایست.

به دانشجویان می‌گویم، تنها کاری که باید بکنیم این است که کار کنیم و مطالعه کنیم، کار کنیم و مطالعه کنیم، تا هرجا ‌که می‌توانیم.

به مردان و زنان بیست‌وچند‌ساله خواهم گفت که به کار یا تخصص یا حتا یک حرفه قانع نشوند. به ندای‌شان گوش دهند. حتا اگر نمی‌دانند که مفهوم آن چیست، آن‌را دنبال کنند. اگر ندای‌تان را دنبال کنید، تحمل خستگی راحت‌تر خواهد شد، ناامیدی‌ها به محرک تبدیل می‌شوند و فرازها مثل ‌چیزی نخواهند بود که تا به ‌حال تجربه کرده‌اید.

آسان‌ترین راه برای آن‌که بفهمی واقعاً چه احساسی در مورد کسی داری این است که با او خداحافظی کنی.

چرا شروع‌کردن همیشه سخت است؟

کسی که کوه را تکان می‌دهد با سنگ‌های کوچک آغاز می‌کند

، صبح زود بیرون می‌رفتم تا نفر اول صف باشم؛ اما هیچ‌وقت هیچ صفی وجود نداشت. شهر گرفتار سرمایی بی‌سابقه بود. همه‌چیز در اختیار خودم بود.

نوشتم: «بلندپروازانه‌ست؛ اما ارزش تلاش‌کردن رو داره.» این خط آخر را با ایمان کامل نوشتم. واقعاً ارزش تلاش‌کردن داشت.

کارتر باوجودآن‌که در دانشگاه ویلیام جول ستاره‌ی بسکتبال بود با اغلب ورزشکارها فرق داشت. عینک ضخیمی داشت و کتاب می‌خواند. کتاب‌های خوب می‌خواند. به‌آسانی می‌شد با او حرف زد و به‌راحتی می‌شد با او حرف نزد. هر دوی این‌ها ویژگی‌های مهمی برای یک دوست است

این حس دردناک در من وجود داشت که فرصت ما کوتاه است، کوتاه‌تر از آن‌چه تصور می‌کنیم. کوتاه مانند دویدن در صبحگاه. من می‌خواستم فرصت خودم را به شکلی بامعنی به‌سر ببرم. به شکلی هدفمند. خلاقانه. بااهمیت. بالاتر از همه… متفاوت. می‌خواستم نشانه‌ای از خود در دنیا به‌جا بگذارم.

به مردم نگو کارها را چگونه انجام دهند، تنها به آن‌ها بگو چه کار کنند و بعد از نتیجه‌ی کار شگفت‌زده خواهی شد.

کاری که باید بکنیم این است که کار کنیم و مطالعه کنیم، کار کنیم و مطالعه کنیم، تا هرجا ‌که می‌توانیم.

«تو خودتو توسط کسانی می‌سنجی که خودشون رو توسط تو می‌سنجن.»

جدای از بودن در صف مرگ، زندگی باشکوه است.

با حیرت از خودم می‌پرسیدم، پس چرا هنوز احساس بچگی می‌کنم؟

صبحگاه. من می‌خواستم فرصت خودم را به شکلی بامعنی به‌سر ببرم. به شکلی هدفمند. خلاقانه. بااهمیت. بالاتر از همه… متفاوت. می‌خواستم نشانه‌ای از خود در دنیا به‌جا بگذارم. می‌خواستم برنده باشم.

اولین‌بار بود می‌فهمیدم در دنیا همه ما را دوست نخواهند داشت یا نخواهند پذیرفت و این‌که غالباً درست در لحظه‌ای ما را کنار می‌گذراند که بیش‌تر از همیشه نیازمند پذیرشیم

کارآفرینی امریکا درحال کم‌شدن است، نه زیادشدن. یک تحقیق در مدرسه‌ی کسب‌وکار هاروارد اخیراً تمام کشورهای جهان را از لحاظ روحیه‌ی کارآفرینی رتبه‌بندی کرد. امریکا پایین‌تر از پرو بود. و کسانی که به کارآفرین‌ها اصرار می‌کنند که هرگز تسلیم نشوند؟ شارلاتان‌ها. بعضی اوقات بایستی تسلیم شوی. بعضی اوقات دانستن این‌که چه موقع تسلیم شوی، چه موقع چیز دیگری را امتحان کنی، نبوغ است. تسلیم‌شدن به معنی متوقف‌شدن نیست. هرگز متوقف نشوید.

درمان هر فرسودگی شغلی فقط سخت‌تر‌کارکردن است.

می‌خواستم نشانه‌ای از خود در دنیا به‌جا بگذارم. می‌خواستم برنده باشم.

هر دونده‌ای این‌را می‌داند. کیلومترها می‌دوی و می‌دوی، بدون آن‌که واقعاً دلیلش را بدانی. به خودت می‌گویی به‌خاطر هدفی این کار را می‌کنی یا دنبال جمعیتی هستی؛ اما دلیل حقیقی دویدن تو آن است که جایگزین آن، یعنی ایستادن تو را تا سرحد مرگ می‌ترساند.

با خودم فکر کردم، بله. اعتمادبه‌نفس. بالاتر از ارزش خالص، بالاتر از نقدینگی، این چیزی است که هر مردی به آن نیاز دارد. آرزو می‌کردم از این اکسیر در من بیش‌تر وجود داشت. آرزو می‌کردم می‌شد کمی از آن قرض گرفت؛ اما اعتمادبه‌نفس مثل پول نقد است. باید مقداری داشته باشی تا مقدار دیگری به آن اضافه کنی. و مردم از دادن آن به دیگران بیزارند.

اولین گام‌های بی‌اراده‌ را در آن جاده‌ی سرد، به درون مه برداشتم. چرا شروع‌کردن همیشه سخت است؟ هیچ ماشین، آدمیزاد و یا نشانه‌ای از زندگی وجود نداشت. تنهای‌تنها بودم و همه‌ی دنیا مال خودم بود، انگار درخت‌ها به‌طرز عجیبی از وجود من آگاه بودند.

ترسوها پا در آن راه نگذاشتند و ضعیف‌ها در میانه‌ی راه مُردند و ما باقی ماندیم.

از مسابقات دو فهمیده بودم که هنر رقابت یعنی هنر فراموش‌کردن.