بریده‌هایی از کتاب خون پرنده

ندوه مثل پتویی روی سرم افتاده بود و داشت خفه‌ام می‌کرد.

اما دلیل علاقهٔ من به پرنده‌ها فقط این‌ها نبود. دوست‌شان داشتم چون مثل ما خطرناک نبودند. ما؛ بازماندگانِ لشکری مُرده که زندگی‌مان گره خورده بود به آدم‌هایی که دیگر نبودند

این‌جا، در تهران. شهری که گند می‌زند به هر چیزی که یک روزی برایت اصیل و یگانه بوده. همه‌چیز در این شهر دارد تکثیر می‌شود. از هر چیزی که روزی فکر می‌کردی متعلق به خودت است به‌وفور پیدا می‌شود. تشخیص اصل از فرع سخت است و ناممکن. شاید هم اصلاً اصلی در کار نیست و همه‌چیز از همان اول فرع‌اند.

‫«وقتی اندوه زمینت می‌زنه، چیز دیگه‌ای باید بلندت کنه.»

تنهایی او را به مرحلهٔ خاصی از زندگی رسانده است. مرحلهٔ خاصی از درد. همان دردورنجی که معنی‌اش در هیچ لغت‌نامه‌ای نیامده. «رنجِ» توی لغت‌نامه قدرتی ندارد، فقط‌وفقط یک واژه است، اما چیزی که ما درگیرش هستیم شبیه حریفی نامرئی است که بارها و بارها پشت‌مان را به خاک رسانده.

ما؛ بازماندگانِ لشکری مُرده که زندگی‌مان گره خورده بود به آدم‌هایی که دیگر نبودند

همه‌جا شمع بود. هر چه هم اسانس و عطر در پارافین این شمع‌ها بریزی، وقتی در مراسم ختم روشن‌شان می‌کنی فقط‌وفقط بوی مرگ می‌دهند. شعله‌های‌شان شمایل‌های لرزان انسان‌هایی بودند در حال سوختن.

مهاجرتم به تهران شبیه باقی آدم‌ها به هوای درآمد بیش‌تر و یا درس و دانشگاه نبود، فراری بزرگ بود. فرار از تمام منظره‌های غم‌انگیزی که هر روز پیش از خورشید از پشت پنجرهٔ خانه‌مان طلوع می‌کرد. فرار از رنگ‌های سرد و کدری که قلم‌مویی نامرئی بر آسمان و زمین زادگاهم می‌کشید و من را تا مرز کوررنگی برده بود.

شاید بازماندگان را هم باید قرنطینه کرد، مثل جذامیان.

«وقتی اندوه زمینت می‌زنه، چیز دیگه‌ای باید بلندت کنه.»

«هیچ‌وقت رفتن آدم‌هایی رو که دوست‌شون داری تماشا نکن.»

حالا که فکر می‌کنم می‌بینم مرگ سال‌هاست در زندگی‌مان حضور دارد. از کودکی‌مان که یتیم شدیم آرام و بی‌صدا خزیده و چنبره زده دورمان. مرگ ما از قبل شروع شده است؛ آبستن فاجعه‌ای که باید از سر بگذرانیم، بلاهایی که باید تاب بیاوریم.

زخم‌های من دیدنی نبودند. دردم یک جایی درون بدنم بود و به همین دلیل نمی‌توانستم از دستش فرار کنم. این دردِ موذی حتی به زبان هم نمی‌آمد و هیچ کلمه‌ای برای توصیفش نداشتم، بنابراین همه فکر می‌کردند حالم خوبِ خوب است. مردم برای هم‌دردی چشم‌شان به تعداد چسب‌زخم‌های روی تنت است.

هوای تهران مثل شمال نیست که یکهو آسمانش جر بخورد و از شیون‌وزاری‌اش موش آب‌کشیده بشوی. متانت خاصی دارد. کم‌کم آن آبی دودگرفته متمایل می‌شود به خاکستری و بعد سروکلهٔ چند ابر سفید چرک‌مرد پیدا می‌شود و قطرات ریزی می‌ریزند پایین. چند دقیقه می‌گذرد و تازه می‌فهمی دارد باران می‌آید. این‌جا باران طول می‌کشد تا جان بگیرد و بیفتد به جان پنجره‌ها و درخت‌ها و خیابان‌ها.