بریده‌هایی از کتاب آن مادیان سرخ‌یال

شبِ تو امشب چه گران بر من می‌گذرد، چه سنگین و چه گران! بیدار ماندم، بیدار ماندم و بیدار

به من اجازه بدهید از خرگاه دور بشوم و در صحرا بگریم، با صدای بلند بگریم. از خاموش اشک ریختن به جان آمده‌ام مولای من؛ به جان از خاموش اشک ریختنم.

من شما را دوست دارم مولای من؛ و نمی‌دانم چرا دوست‌تان می‌دارم؟ تمام احوال شما، رفتار شما و کردار شما را دوست می‌دارم. هنگامی که شادمانید، شادمانم؛ و چون اندوهگین می‌شوید اشک در چشمان من موج برمی‌دارد که سرریز کند.

در هیچ روایتی وصف حال نشده است از من؛ از تنهایی...

من و تو هر دو غریبانیم؛ و گفته‌اند غریبان یگانه همدیگرند.

شاعران شیدای طبیعت‌اند و نشانی نهفته از پیامبران دارند.

و شعر زبان عشق آمد و خاکستر داده آن شد که بسوخت و بسوخت و بسوخت تا سرما، تا زمهریر

شب بود و تو دیدی؟ درست است، شب بود برای تو و برای دیگران، امّا... نه برای من! که در نگاه چشمان من هودَج روشن بود چنانچه انگار ماه در آن نشسته است.

مردی که سرزمین خود را خوار کند به زنی ماند که شوی خود را بدنام کند؛ و آن زن به مادیانی ماند که راکب دیگر بجوید.

تورا ای مرد پارسی هرگز نتوانستم به دل دوست داشته باشم! این خوی آدمی‌ست و چنین باید؛ که انسان نمی‌تواند کسی را به دل دوست بدارد که به خانه و سرزمین خود پشت کرده و چاره از دشمن می‌جوید.